امام خميني«رحمة الله عليه» در زمان شاه فرمودند: شما روزي يك ساعت راديو را به ما بدهيد، هزينه اش را هم خودمان مي دهيم تا ببينيد ما چه كار مي كنيم. براي ما ممکن است سوال شود، حالا که 24 ساعت راديو در اختيار ماست چرا آن نتيجه مطلوب حاصل نمي شود؟ فراموش نفرمائيدکه امام خميني«رحمة الله عليه» در چه فضايي مي خواستند کار را به دست بگيرند، مسلم در آن فضاي قدسي که آن زمان امکان ايجادش بود با يک ساعت در روز نتايج بسيار زيادي به دست مي آمد. بعداً مدرنيته بلايي بر سرذهن ها و فکرها آوردکه ديگر سخنان ديني متذکر عالم قدس نيست، بلکه بيشتر حرکاتي است شبه قدسي، بدين معني که ظاهرش ديني است ولي روح معنوي ندارد. و جا دارد در نظام جمهوري اسلامي سخت مواظب باشيم گرفتار روح دنياي مدرن نشويم که همه چيز را در حدّ پديده هاي مادي و مرده مي بيند و بايد همه چيزِ عالم مادة مورد مصرف هوس هاي بشري قرار گيرد، در چنين فرهنگي تحت عنوان «اومانيسم» انسان محور همه چيز است و نه خدا، و آن هم نه انساني که خليفه خدا است، بلکه انساني که در پايين ترين درجه از ميل ها و هوس هايش متوقف شده است و لذا در چنين فرهنگي راه آسمان بر روي بشر بسته مي شود و اگر هم جسته و گريخته آداب ديني را انجام مي دهد، آن ها را به قالب هاي بي روحي تبديل کرده که جنبه هاي قدسي آن به شدت فرو کاسته شده است و لذا نتيجه مورد نظر به دست نمي آيد و نسلي که در نظام جمهوري اسلامي متولد شده است به جهت محدودشدن در اعمال شبه قدسي، احساس حيات و بقا و دارايي در رابطه با عالم معنا و معنويت نمي کند. اين جا است که ما بايد بدانيم قالب ها معيوب نيست بلکه از محتوا غفلت شده، «خداداني» به جاي «خداداري» نشسته و علمِ به عالم معنا حجاب اکبر گشته و فضاي ديني فرو نشسته است. از اين رو فعاليت ها و عباداتمان نتايج لازم را نمي دهد، فعاليت ها و عباداتي که مي توانست نتايج فوق العاده به بار بياورد.
در صدر اسلام پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) به مسلمانان مي فرمودند: قرآن بخوانيد و توصيه مي کردند: اگر كسي شب جمعه سورة كهف را بخواند از فتنه هاي آخرالزمان در امان خواهد بود. اصحاب در آن فضاي معنوي بنا به راهنمايي هاي رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) قرآن مي خواندند و چون توجهشان فقط به قالب قرآن نبود، از طريق آيات الهي در حضور عالم قدس و معنا مي رفتند و بعد هم خيلي چيزها به دست مي آوردند ولي بني اميه که مي آيند هرچند به ظاهر هيچ كاري نمي کنند اما جهت ها را که به سوي عالم قدس بود عوض مي کنند و اهل البيت (علیهم السلام) را هم که متذكر عالم قدس بودند از صحنه خارج مي نمايند، و چون در آن شرايط جهت فعاليت هاي فرهنگي گم شد، نهايتاً به جاي توجه به عالم قدس و سيراب شدن از حقايق آن عالم، مجبور شدند به يونانيت روي آورند.
