هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم / شاعر : شهریار
هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم
روز خود با شب غم دست در آغوش کنیم
هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم
روز خود با شب غم دست در آغوش کنیم
سر برآرید حریفان که سبوئی بزنیم
خواب را رخت بپیچیم و به سوئی بزنیم
از زندگانیم گله دارد جوانیم
شرمنده جوانی از این زندگانیم
ای شاخ گل که در پی گلچین دوانیم
این نیست مزد رنج من و باغبانیم
تا کی چو باد سربدوانی به وادیم
ای کعبه مراد ببین نامرادیم
روی در کعبه این کاخ کبود آمده ایم
چون کواکب به طواف و به درود آمده ایم
چه شد آن عهد قدیم و چه شد آن یار ندیم
از همه سوی جهان جلوه او می بینم
جلوه اوست جهان کز همه سو می بینم
به مرگ چاره نجستم که در جهان مانم
به عشق زنده شدم تا که جاودان مانم
خراب از باد پائیز خمارانگیز تهرانم
خمار آن بهار شوخ و شهر آشوب شمرانم