اشعار روز هشتم محرم ؛ حضرت علی اکبر علیه السلام - بخش اول

اشعار روز هشتم محرم ؛ حضرت علی اکبر علیه السلام - بخش اول

به مناسبت ماه سوگواری سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، چند قطعه شعر از شاعران آئینی برجسته و به نام کشور را با موضوع اشعار روز هشتم محرم  تقدیم محبان آل الله علیهم السلام می کنیم.

دیدم اعضای تنت را جگرم سوخت علی
پاره های بدنت را جگرم سوخت علی

ناگهان زانویم افتاد زمین چون دیدم
طرز چانه زدنت را جگرم سوخت علی

چه کنم عمه نبیند بدن حمزه ای اَت
مُثله دیدم بدنت را جگرم سوخت علی

لخته خونی که برون از گلویت آوردم
ریخت خون دهنت را جگرم سوخت علی

باورم نیست که جسمت ز نظر پنهان است
نیزه بینم کفنت را جگرم سوخت علی

یوسفم ،کاش که می شد به میان حرمت
ببرم پیرهنت را جگرم سوخت علی

آن لبانی که اذان گفت، بهم ریخته است
خُرد بینم دهنت را جگرم سوخت علی

داغ پرپر شدنت جای خود، امّا بینم
داغ بی سر شدنت را جگرم سوخت علی

این همه نیزه میان بدنت گم شده است
با که گویم محنت را جگرم سوخت علی

از همان دور شنیدم رجزت را پسرم
این حسین و حسنت را جگرم سوخت علی

نعرة حیدری و نالة یا زهرایت
می شنیدم سخنت را جگرم سوخت علی

نشد آخر لب عطشان تو را آب دهم
چه کنم سوختنت را جگرم سوخت علی

گر نیایند جوانان حرم یاری من
که بَرَد خیمه تنت را جگرم سوخت علی

(محمود ژولیده)

قد رعنای تو چون سرو سپیدار شده
کربلا محو رخ احمد مختار شده

دور تا دور سرت آیینه می چرخانم
بسکه گیسوی بلند تو دل آزار شده

تا کمی راه روی این دل من می لرزد
قد طوبایی زهراست پدیدار شده

چشم بد دور از آن قد رشیدت پسرم
قامتت شانه به شانه با علمدار شده

گر ترک خورده لبت غصه مخور ای بابا
تشنه ی وصلی و هنگامه ی دیدار شده

تا صدای تو شنیدم که پدر زود بیا
گفتم ای وای علی بی کس و بی یار شده

نیزه ها رفت چو بالا به سر خویش زدم
وسط معرکه این یاس گرفتار شده

کوچه ای باز شدو هر که زره آمدو زد
ماجرای تو شبیه درو دیوار شده

زشکافی که به پهلوی تو خورده پیداست
نوک نیزه اثرش چون نوک مسمار شده

دشمن آن بغض علی را سر تو خالی کرد
تن تو طعمه هر گرگ جگر خوار شده

بین محراب دو ابروی تو از هم شد باز
صورتت جلوه ای از حیدر کرار شده

خیز و زیر بغلم گیر و سوی خیمه ببر
ای جوانم ز غمت دیده ی من تار شده

اربا اربایی و کس معنی آن کی فهمد
این عبا تا به ابد محرم اسرار شده

(قاسم نعمتی)

نشد بلند شود هر چه سعی خود را کرد
نداشت فایده هر قدر که تقلّا کرد

دو پلک زخمی خود را گشود با زحمت
غریب کرب و بلا کمی تماشا کرد

پدر کنار تن او شبیه ابر گریست
کشید آه و نگاهی به «ارباً اربا» کرد

گذاشت صورت خود را به صورت پسرش
دوباره مرگ خودش را پدر تمنّا کرد

دل امام دو عالم به یک نگاه شکست
نشست و زخم قدیمیِ کوچه سر وا کرد

شکافت بیشتر از پیش از دو سو پهلو
نداشت فایده هر قدر نیزه را تا کرد

کسی ز خیمه رسید و به دست زینبی اش
امام مرده ی خود را دوباره احیا کرد

(سید محمد جوادی)

بازدلشوره ای افتاده به جانم چه کنم
تندتر میزند آخر ضربانم چه کنم

پسرم رفته و چندیست از او بی خبرم
باز هم بی خبری برده امانم چه کنم

آه یا راد یوسف پسرم برگردد
نگرانم نگرانم نگرانم چه کنم

همه ترسم از این است صدایم بزند
دیر خود رابه کنارش برسانم چه کنم

گرگهادور وبر یوسف من ریخته اند
پدری پیرم وافتاده جوانم چه کنم

به زمین خورده انار من وصد دانه شده
جمع باید کنم او راو ندانم چه کنم

جگرسوخته ام را زحرم پوشاندم
مانده ام زار که باقد کمانم چه کنم

(محسن عرب خالقی)

قصد دارد بدود تاب و توانش رفته
پیرمردی که غریبانه جوانش رفته

هر چه می خواست که با پا برود باز نشد
عجبی نیست سوی معرکه جانش رفته

وقت پیری همه امید پدرها پسراست
تکیه گاه قدو بالای کمانش رفته..

فرصت اینکه کند پا به رکابش هم نیست
دیر راهی شود از دست زمانش رفته

از سر ماذنه افتاد موذن برخاک
تا به خیمه غم هنگام اذانش رفته

با چه ضجری به سر نعش علی می آید
با چه حالی که توان بهر بیانش رفته

آمد و دید پیمبر به زمین افتاده
آمد و دید که حیدر ضربانش رفته

هر چه میدید علی بود علی بود علی
بدنش بیشتر از حد مکانش رفته

آنقدر نیزه به هرجای تنش ریخته اند
که توان از بدن نیزه زنانش رفته

تیرها مثل حسن با بدنت لج کردند
هرچه تیر است دراین دشت نشانش رفته

عصمت الله به بالای سر شاه آمده
دید افتاده کنارش،  وَ جانش رفته..

نوبت کار جوانان بنی هاشم شد
کار بسیار جوانان بنی هاشم شد

سید پوریا هاشمی

بویی شبیه بوی پیراهن می آید
کنعانییان گفتند یار من می آید

امیدواری در وصال او مرا کشت
حالا اگر که نه دم مردن می آید

کرده دعا ما را میان هر قنوتش
که پشت آن حال دعا کردن می آید

گردن نهادن بر مسیر اشک و روضه ست
سنگینی حقی که بر گردن می آید

این روزها با مادر خود شک ندارم
پای بساط روضه ها حتما می آید

پیچید در گودال بانگ یا بنیَ
یعنی به جنگ لشکری یک زن می آید

با زینبش دنبال سر می گشت و می گفت
چه بر تن او کهنه پیراهن می آید

پیش خودش اصلا تصور هم نمی کرد
پیراهنش بعدا برون از تن می آید

(رضا دین پرور)

پدر آرامش دنیا، پدر فرزند أعطینا
پدر خون خدا اما، پسر مجنون پسر لیلا

به کم قانع نبود اکبر، لبالب گشت از دلبر
به یکدیگر رسید آخر، لب رود و لب دریا

پسر دور از پدر می شد، مهیّای خطر می شد
پدر هی پیرتر می شد، پسر می بُرد دلها را

در این آشوب طوفانی، مسلمانان مسلمانی
مبادا اینکه قرآنی بیفتد زیر دست و پا

پسر زخمی، پدر افتاد، پسر در خون، پدر جان داد
پسر ناله، پدر فریاد، میان هلهله، غوغا

پسر از زخم آکنده، پسر هر سو پراکنده
پدر چون مرغ پرکنده،  از این صحرا به آن صحرا

که دیده این چنین گیسو چنین زخمی شود پهلو؟
و خاک آلوده تر از او به غیر از چادر زهرا

(سید حمید رضا برقعی)

نقـش بـیـابـان دیـدم آخـر پـیـکـرت را
از مـن نـگـیـر اکـبـر نـگـاه آخــرت را

داغت تمام خیمه گاهم را به هم ریخت
حـالا چـه گـویـم مـن جواب مادرت را

مـن هـم شبیه خاک صحرا تشنه هستم
بـالا بـگـیـر ای شـبه پـیغمبر سرت را

دشمـن مـیـان مـقـتـلت بـا خنده میگفت
حــالا بـیــا بــردار جـسـم اکــبـرت را

فریاد بابا گفـتـنـت خـیلی ضعیف است
از بس که خون پُر کرده راه حنجرت را

از زیر بال وپر سرت بیرون گرفتی
باران تیر آمد وضو در خون گرفتی

گـفـتـم خـدایـا اسـتـجـابـت کـن دعــایـم
از مــن نـگـیـر یـارب تـمـام کـربـلایم

این خاک صحرا با صدایت خوگرفته
بـرخیـز از جـا تـا اذان گــویـی بـرایــم

هـر تکه ات در بین صحرا شد مکرّر
بــایـد بـچـیـنـم پـیـکـرت را در عبایم

از کـودکی مـنزلگهت آغوش من بود
حـالا شـدی در بـین صحرا فرش پایم

بـرخـیـز تـا تـنـها نـمانم عصر امروز
ای اولـیـن ذبـح عـظـیـم در مـنــایـــم

نـور مـحـمـد بـین صحرا مـنجلی شد
درجای به جای کربلاپر از علی شد

ای نــور دیـده پـیـش چشمم دلبری کن
در بـیـن مـیدان بـاز کـاری اکبری کن

یکـبـار دیـگر پـا بـچـسـبان در رکابت
هــمــراه ســاقـی حـــرم آب آوری کن

تـو یـادگـار ذولــفـقـار خـیـبـر هـسـتی
بـرخـیـز و درمـیـدان قیامی حیدری کن

خـیـلی عـلی دلـتـنگ روی مـصطفایم
ای شــبـه پـیغـمـبـر کمی پیغمبری کن

در پیش عـمه پا نکـش بر خاک صحرا
برخیزو در این عرصه کار دیگری کن

روی لـبـت گـل واژه از آیـات حـق خورد
در زیر پای نیزه های جسمت ورق خورد

در بین صحرا شد زمین گیری دچارت
امــا نـشـد چـیــزی کــم از اوج وقارت

داغ جـگـر سـوزت امـانــم را بـریــده
از بس شـمـردم زخـمهای بی شمارت

حالا بـیـا و چـاره ای کـن تـا که عمه
در بـیـن نـا مـحـرم نـیـایـد بر مزارت

این دوروبر بوی گلاب ویاس پیچید
انگار زهـرا مـادرم شـد هم جوارت

در خاک وخون افتادنت دیگرروانیست
برخـیــز از جا عـمـه مـی آیـد کنارت

(مجید قاسمی)

بار من را کمرم نه سر زانو برداشت
کاسه ی زانوی من در طلبت مو برداشت

در خداحافظی ات بود که من افتادم
آه راحت نتوان چشم ز آهو برداشت

آهوی خوش قد و بالای حرم، میکُشَمَش
نیزه زن را که رسید از رویت ابرو برداشت

هر چه کردم بخدا روی به قبله نشدی
علتش نیزه ی آن بود که پهلو برداشت

دیدم از دور کسی رَختِ تو را میپاید
آمدم زودتر از من او همه را او برداشت

زخمهای بدنت از دو طرف مرتبط اند
هر کسی نیزه ای از پشت زد از رو برداشت

بین ِ میدان نشد اما وسطِ خیمه که شد
آخرش عمه ی تو دست به گیسو برداشت

بخدا خسته شدم آه کجایی اکبر
کاسه ی زانوی من در طلبت مو برداشت

عاقبت توی عبایی جگرم را بردم
با چه وضعییتی آخر پسرم را بردم

(علی اکبر لطیفیان)

گیسو به خاک می کشی ای مصطفای من
پای تنت به لرزه فتاده ست پای من

قرآن من ورق ورق افتاده ای به خاک
ذبح عظیم من شده ای در مِنای من

در خون جاری از تن خود دست و پا مزن
ای وسعت ضریح تنت کربلای من

از بس صدا زدم ولدی حنجرم گرفت
شاید محل دهی تو به سوز صدای من

هرگز مجال نیست سخن با دهان پُر
خون لخته مانع است بخوانی برای من

آئینه بودی آینه بندان شدی علی
زهرا و حیدر و نبی، مجتبای من

از بس که نیزه خورده، تنت وا شده ز هم
ای پیکر سوا شده و جابجای من

خون محاسنم همه بر گردنت پسر
از بس که بوسه ات زدم این شد حنای من

(حسین قربانچه)

مُحرم میخانه جان شو، ز ساغر یاد کن
شست و شو در زمزم دل کن، ز کوثر یاد کن

چون سپند از جای خود برخیز در راه طلب
عود شو، از جان سوداسوز مجمر یاد کن

گرده نان در بغل تا چند چون ماه تمام؟!
ماه نو می باش از پهلوی لاغر یاد کن

موی مشکینت خبر داد از شب تاریک قبر
گیسوانت شد سپید از صبح محشر یاد کن

ای دریغا می روی از خاک با دست تهی
ای صدف! دریا ببین! از موج گوهر یاد کن

توبه کن! آبی به روی آتش عصیان بریز
نیمه شب از جُرمِ خود با دیده تر یاد کن

پر کن از شوق شهادت چون شلمچه سینه را
از دل شب های شورانگیز سنگر یاد کن

کعبه جان بانگ "هل من ناصر"ی دارد رسا
عازم هنگامه لبیک شو، فریاد کن

حاجیا! از مشعر آهنگ منا باید کنی
جان به قربان شهید کربلا باید کنی

شعله ور شد آن قَدَر تا عاشقی معنا شود
عاشقی چون او کجا در هر زمان پیدا شود؟!

مثل رعد آهنگ عمرش تند بود و پرخروش
تا زمین غرق تجلی های برق آسا شود

کشته شد تا همتش آیینه «همت» شود
کشته شد تا که «جهان آرا» جهان آرا شود

گفت: «مثلی لا یُبایع مِثلَهُ» یعنی یزید
گاه اسرائیل غاصب گاه آمریکا شود

سرّ اکبر بود فرزندش، به میدان روی کرد
تا که محرابِ طلوعِ عَلّمَ الأسما شود

اکبر و شوق شهادت، اکبر و شوق شهود
اکبر و شوقی که در کم عاشقی پیدا شود

أنفِقوا مِمّا تُحِبّون را پدر آیینه است
میوه جان را فرستاده ست تا احیا شود

با نگاهش از جوانش می کند قطع امید
در دلش کم مانده تا هنگامه ای برپا شود

او نبی را أشبه الناس است هم در خَلق و خُلق
این پیمبر بعثتش فی یومِ عاشورا شود

آمد اظهار عطش کرد و پدر را آب خواست
تشنگی نزدیک بود او را توان فرسا شود

خاتم العشاق در کام پسر، خاتم نهاد
تا مبادا رازهای عاشقی افشا شود

گفت عمان: این عطش رمز است و عارف واقف است
این عطش خود چشمه جوشان استغنا شود

دفن شد پایین پای چشمه آب حیات
تا که خضر عاشقان تا عالم بالا شود

گر چه مهر و ماه هم در محضرش زانو زدند
تیره روزان، شب پرستان طعنه ها بر او زدند

امّتی که از نبی، شق القمر را دیده اند
از چه رو فرزند او را تیغ بر ابرو زدند؟!

این طرف شمشیرداران ضربه بر فرقش زدند
آن طرف تر، نیزه داران نیزه بر پهلو زدند

(حجت الاسلام جواد زمانی)

من چگونه سوی خیمه خبرت را ببرم؟
خبــر ریختــن بــــــــــال و پرت را ببرم

واژه های بدنت سخت به هم ریخته است
سینه ات یـا جگـرت یــا که سرت را ببرم؟

مثل مـــــادر وسط کوچه گرفتــــار شدی
تـــن پامــــال شـــــده در گذرت را ببرم

ولــــدی لب بــزن و نـــــام مرا بــــــاز ببر
تا به همـراه نســـــــیم این اثرت را ببرم

ارباً اربا تر از این قامت تو قلب من است
چــــــونکه باید بدن مختصـــــرت را ببرم

میوه های لب تو روی زمین ریخته است
بــا عبــــــــا آمده ام تـــــا ثمرت را ببرم

بت شکن بودی وبیش از همه مبعوث شدی
حـــالیــــــــا آمــــــده ام تــا تبرت را ببرم

شبــه پیغمبـــر من معجزه هـــا داری، حیف!
قســـمت من شــده شق القــمرت را ببرم

سفره ات پهن شده در همه دشت، کریم
ســهم من هم شده ســوز سحرت را ببرم

لشـــگر روبـرویت "آکله الاکبـــــاد" اســت
کاش می شد که علی جان جگرت را ببرم

بدنی نیســت که تشـییـع کنم ، مجبــورم
تـکه تـکه تنـــــــــی از دور و برت را ببرم

عمه ات آمده بالای ســــرت می گوید:
تو که رفتــی بگــــذار ایــن پدرت را ببرم

ترسم این است که لب بر لب تو جان بدهد
بگــــــذار ایـــن پـــــدر محتضـــرت را ببرم

مادرت نیست ولی منتظر سوغات است!
عطر گیســـوی تو از این سفرت را ببرم

(مصطفی هاشمی نسب)

می کِشم خویش را به رویِ زمین
گـاه بـر سیـنـه گاه بـر زانـو
ای عصـایِ شکستـه بعـد از تـو
کـمکـم کـرده بیـشتـر، زانـو

چنـدمـیـن بـار می شود یـادِ
شـبِ دامــادیِ تــو افـتـادم
فـرصتی بـود و بعدِ عـمری شرم
بـر جـمـالِ تـو بـوسه می دادم

حیـف دیـگر نـمـی شود بـوسید
از لبـانی که چـاک خـورده پـسر
وای بـر مـن چـرا مـحـاسـنِ تو؟
ایـنقـدر روی خـاک خـورده پسر

گـفتـه بـودی زمـانِ پـیـریِ مـا
آب هـم در دلـم تـکـان نـخـورد
تـا تـو هستـی و تـا عمویـت هست
بـاد حتـی به دخـتـران نـخـورد

خـواستـم رویِ پـایِ خـود خیـزم
بـاز هـم بـا سـرم زمـیـن خوردم
کــمــرم را بــگـیـر مـانـنـدِ
چــادرِ مــادرم زمـیـن خـوردم

زِرِه و خـود و زیـن و تـیـغـت را
زیـرِ پـایِ سـپـاه مـی بـیـنـم
چقـدر چهره ات عـوض شده است
نـکـنـد اشـتـبـاه مـی بیـنم

هـمـه تقصیرِ تـوست سمتِ حـرم
کِـل کِشیدنـد، بـعد خنـدیدنـد
بـعـدِ پـنجـاه و چنـد سال اینجا
عـاقبـت قـدِّ عـمـه را دیـدنـد

زحـمـتِ مـجـتـبی و بـابـایت
رفـتـه بـر بـاد غصه ام کـم کـن
پـیـشِ ایـن چشمـهایِ نـا مَحـرم
مـعجـرِ عمه را تـو مـحکـم کـن

کاش مـی شد سَرت یکی مـی گفت
زیـرِ ایـن ضربه هـا کَـمَش نکنیـد
آه ای نـیـزه هـا مـیـانِ حــرم
خـواهـرش هست دَرهَـمش نکنیـد

(حسن لطفی)

ثمر دلم که وجود تو شده پاره چون جگرم علی
منم آسمان ولایت و تو ستارۀ سحرم علی
بنگر ز داغ تو ای پسر، که چه آمده به سرم علی

تو بگو چگونه نگه کنم، که تو جان دهی به برم علی
پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی

 نه مراست طاقت داغ تو، که تو در جمال، پیمبری
پدرت قتیل غم تو و تو شهید نیزه و خنجری
به کدام زخم تو بنگرم، که قتیل این همه لشکری

تو ز زین فتادی و آسمان، شده تیره در نظرم، علی
پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی

 مه آرمیده به خون من، بدن لطیف تو یکسره
ز هجوم نیزه و تیرها شده حلقه حلقه تر از زره
همه زخم های تن تو را، زده نوک نیزه، به هم گره

به شهادت همه تیغ ها، شده سینه ات، سپرم علی
پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی

 به صدای گریۀ عمه ات، به سرشک دیدۀ خواهرت
به رباب و اشک خجالتش، به گلوی خشک برادرت
که دریده فرق تو را ز هم؟که نشانده نیزه به حنجرت؟

به کدام زخم تو خون دل، چکد از دو چشم ترم علی؟
پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی

 به کدام عضو تو بنگرم؟ که جدا شدند جدا جدا
تن پاره پاره نشان دهد، که هزار بار شدی فدا
ز هزار زخم تو می رسد، به فلک صدای خدا خدا

به چه طاقتی بدن تو را، سوی خیمه ها ببرم علی
پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی، پسرم علی

(غلامرضا سازگار)

ای قامتت هبوط بهشت پدر، علی
وی روح و جان من، قدمی پیش تر، علی

ای روی و خوی و صوت تو آئینه ی رسول
با خنده می روی به کدامین سفر، علی

نازل کدام آیه شد ای مصطفای من
آهنگ جبرئیل لبت خوش خبر، علی

عطر تبسّم تو کند زنده، وحی را
قالو بلی شنیده پدر از پسر، علی

رِندانه می روی به تمنّای فتلگاه
هل من مبارزت ز عطش بیشتر، علی

آه ای جوان خوش بر و رویم سخن بگو
دیگر مکن ز غصّه مرا خون جگر، علی

محراب کوفه آمده تا کربلا مگر
که فرق گیسویت شده تا عمق سر، علی

در اشهدت ضمیر«محمد» حضوری است
خود را مگر در آینه کردی نظر، علی

منعم مکن که «یا ولدی» مرهم من است
من داغدیده ام که شدم نوحه گر، علی

از من نیایش پدرانه ولی ز تو ...
دستی بکش به گوشه ی چشمان تر، علی

جمعی به انتظار قدوم تو مضطرب
قومی نگر به هلهله، بی درد سر، علی

با پیکرت چگونه به سوی حرم روم
بابا ز نعش توست زمینگیرتر، علی

تا عمّه ات نیامده برخیز ای جوان
نعش مرا به دست جوانان ببر، علی

(محمود ژولیده)

اکبر که جز وجود خدا باوری نداشت
غیر از خدا به دل هدف دیگری نداشت

اکبر که خلقتش چو کلامش الهی است
قرآن کربلا بجز او کوثری نداشت

آن یل که در حضور علمدار کربلا
میدان نینوا بجز او حیدری نداشت

اول قتیل نسل خلیل ولایت است
بی او سرای عشق و حقیقت دری نداشت

از هستی اش گذشته و ایثار می کند
آن مادری که بهتر از این گوهری نداشت

حیف از جمال مصطفوی اش که جلوه کرد
آنجا که سیره ی نبوی مشتری نداشت

در موج خون فتاده شناور دل حسین
فلک نجات وادی طف، لنگری نداشت

حتی برای آه کشیدن رمق نداشت
آمد پدر، ولی نفس دیگری نداشت

هر کس به هر وسیله که شد ضربه زد به او
حتی کسی که در کف خود خنجری نداشت

جسم و سلاح و کینه، جدا ناپذیر شد
سر نیزه های خصم از اینجا سری نداشت

هر عضوی از تنش به سر نیزه ی یکی
چیزی از او نمانده، دگر پیکری نداشت

دیگر به جای هلهله و سوت و کف زدن
گیرم که این شهید جوان مادری نداشت

جنگ آوران کوفه به خود مطمئن شدند
سقا غریب مانده و همسنگری نداشت

می رفت تا حسین به همراه او رود
وای از حسین اگر که چنان خواهری نداشت

انفاس زینبی سبب رجعتش شدند
آنجا مسیح قدرت احیاگری نداشت

دردا پدر ز داغ پسر، پیر می شود
تنها حسین بود و علی اکبری نداشت

(سید محمد میر هاشمی)

سالــها  یک به  یک  گـذر  می کرد
مرد   همــــسایه  پیـــرتر  می شد
لحــظه ها   از  مقـابل   چـــشمش
می گذشــت  و  دیـــرتــر   می شد

پسرش نیست خـانه اش قبر است
دل  ا و   بیـــن  بـ ـاغ   می گـــیرد
بــشنود   تــــا   شـــهید     آوردند
از  جوانـــش   ســـراغ  می گیـــرد

آمــد  امـــا  پســـر  نــه،  تابوتـــش
پیر  شد  تا  که  او جوان شده است
این  که  دق  کرده  است  حق دارد
پدر  چـــند  استــخوان  شده  است

تازه  حق  داشت  استخوان  را  هم
تــک   و   تنــــها  نمی شود  ببری
گریه  می کرد  و  زیر  لب  می گفت
پـــسر   من   فــدای   آن پـــدری...

کـــه   روی  خـــاک   داغ   کربـــبلا
جگــری  پـــاره  پــــاره    پیـــدا کرد
ســر اکــبر  حــسیـن  جان  هم داد
زینــب   او   را   دوباره   احـــیا  کرد

صـورت  از   صـورت  پسـر  بـرداشت
بعد  از  ان  بوسه  زد  بـه روی  عــلی
با  دو  انگــشت  لخــته  خون ها  را
در  مــی آورد   ا ز   گــلوی   عـــلی

نــــا   امیـــدانه   الـتماسش  کرد
علـــی اکـــبر  جـــوان  بگـــو  بــابــا
ســـر  ظــــهر  نمـــاز  آمــــده  است
پاشــــو  اکبـــــر  اذان  بگـــو  بــابــا

(صابر خراسانی)

بی عصا آمد عصایش را زمین انداختند
‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍ پیش چشمش مصطفایش را زمین انداختند

حل مشکلهای هر پ‍یری جوانش می شود
آه این مشکل گشایش را زمین انداختند

بار دیگر بین کوچه پهلوی زهرا شکس‍ت
بار دیگر مجتبایش را زمین انداختند

دست بر روی محاسن داشت مشغول دعا
احترام ربنایش را زمین انداختند

این علی اکبر دگر صدها علی اصغر است
تکه ی آیینه هایش را زمین انداختند

بود آویزان مرکب نای افتادن نداشت
با کمر افتاد و پایش را زمین انداختند

نوبت کار جوانان بنی هاشم شد و
پیش بابایش عبایش را زمین انداختند

چند عضو پیکرش را از زمین برداشتند
چند قسمت از تنش را چند جا انداختند

(سید پوریا هاشمی)

بگو هنوز برایت کمی توان مانده
بگو هنوز برای حسین جان مانده؟

فقط برای نمازی کنار بابا باش
هنوز نیمه ای از روز تا اذان مانده

چه می شود کمی این پلک را تکان بدهی
چرا که چشم تو خیره به آسمان مانده

کمر شکسته ام از حال و روز من پیداست
عجیب بر جگرم داغ این جوان مانده

بیا به گریه ی این پیرمرد رحمی کن
عصای من نشکن، قامتی کمان مانده

نسیم هم بدنت را به دست می گیرد
شبیه مشت پری که در آشیان مانده

شدی شبیه اناری که دانه دانه شده
کمی به خاک و کمی دست باغبان مانده

شبیه مادر من جمع میکنی خود را
که بین پهلوی تو درد بی امان مانده

چنان به روی سرت ریختند،ترسیدم
هزار شکر که از تو کمی نشان مانده

حساب آنچه که مانده است از تو مشکل نیست
دوباره میشِمرم چند استخوان مانده

تو را به روی عبا تکه تکه می چینم
بقیه ی تو ولی دست این و آن مانده

چقدر روی دو چشمت هلال ابرو هست
برای بدر شدن ماه من زمان مانده

چقدر تیغه لب پر، میان دنده ی توست
چقدر نیزه شکسته در این میان مانده

تو را از این همه غم میکنم سوا اما
هنوز داغی یک نیزه در دهان مانده

قرار نیست پدر جان دهد کنار پسر
هنوز قصه ی گودال و ساربان مانده

قرار نیست فقط عمه ات بماند و من
ببینی اش که میان حرامیان مانده

کمی به روی سرم باشد و میان حرم
که چند دختر نوپا به کاروان مانده

بدون تو بدَود چند بار تا گودال
ببیندم که نگاهم به آسمان مانده

کمان حرمله تیری به سینه ام زده است
به چند جا اثر نیزه ی سنان مانده

نشسته شمر و عرق می چکد ز پیشانیش
برای ضربه ی آخر نفس زنان مانده

(حسن لطفی)

امیرالمؤمنین! صحرای محشر را تماشا کن
به دشت کربلا تکرار حیدر را تماشا کن

ولی الله! ولی الله دیگر را تماشا کن
دوباره خاطرات جنگ خیبر را تماشا کن

پیمبر را پیمبر را پیمبر را تماشا کن
بگو الله اکبر جنگ اکبر را تماشا کن

به تن پوشیده با دست حسین بن علی جوشن
زده بر یاری فرزند زهرا بر کمر دامن

خدا گوید تعالی الله پیمبر گویدش احسن
خوراک ذوالفقارش جرعه جرعه خون اهریمن

کند تحسین به دست و بازویش هم دوست هم دشمن
بیا ای شیر داور شیر داور را تماشا کن
سپر گردیده پیش نیزه و شمشیر، پا تا سر

رخش قرآن، تنش فرقان، دلش یاسین، لبش کوثر
نبی خلق و نبی خلق و نبی خُلق و نبی منظر

زمین کربلا صحرای بدر و او چو پیغمبر
در امواج خطر از بیم شمشیر علی اکبر

فرار و ترس یک دریای لشکر را تماشا کن
جبین، بشکسته تن، خسته دهن، خونین دو لب، عطشان

به دیدار پدر در خیمه گه بشتافت از میدان
سرشکش از بصر جاری شرارش در جگر پنهان

زبان چون چوب خشکیده، نفس چون شعلۀ سوزان
سرشک عمه، اشک چشم خواهر را تماشا کن

زبانش در دهان باب و خونش جاری از حنجر
وجودش باغ گل از تیغ و تیر و نیزه و خنجر

گلو خشکیده، دل تفتیده، چشم از اشک خونین تر
پدر گفت ای همای من مزن از تشنگی پرپر

که سیرابت کند با دست خود امروز، پیغمبر
برو سقایی جدت پیمبر را تماشا کن

برو بابا! که اکنون چشم در راه اند قاتل ها
برو بابا که دریا گردد از خون تو ساحل ها

برو بابا! که زخمت گل کند تا حشر در دل ها
برو تا شعلۀ داغ تو گردد شمع محفل ها

برو پرپر بزن در خون خود مانند بسمل ها
جمال بی مثال حی داور را تماشا کن

دوباره در اُحد رو کرد آن پیغمبر ثانی
دوباره کربلا را کرد با یک حمله طوفانی

ز تیر و نیزه دشمن کرد بر رویش گل افشانی
تنش گردید از شمشیر، چون آیات قرآنی

هزاران زخم خورد و شد هزاران بار قربانی
بگرد ای آسمان؛ صدپاره پیکر را تماشا کن

دریغا! گشت نقش خاک، سرو قد دلجویش
جدا گردید تا پیشانی از هم طاق ابرویش

پدر بشتافت از میدان  و رو بگذاشت بر رویش
ز اشک دیده زینب شست خون از جعد گیسویش
بیا «میثم»! خدا را دیدۀ دل بازکن سویش
به سرتاپای او زخم مکرر را تماشا کن

(غلامرضا سازگار)

غم به من چیره شد و تیره جهان در نظرم
خیز و کن یاری ام ای چشم و چراغم پسرم

تا صدای تو شنیدم ز رخم رنگ پرید
خبرم داد صدایت که چه آمد به سرم

چشم خود وا کن اگر لب به سخن وا نکنی
مکن از موی پریشان خود آشفته ترم

بسکه غم هست به دل جای غمت دیگر نیست
می نهم داغ جگر سوز تو را بر جگرم

پیش دشمن مپسند این همه من گریه کنم
داغت آخر کشدم لیک بدان من پدرم

چشمه ی چشم مرا اشک فشان خیز و ببین
لب خشکیده مگر تر کنی از چشم ترم

منکه خود خضر رهم بر سر تو پیر شدم
چون نهادم لب خود بر لب تو ای پسرم

خصم لبخند زند من کف افسوس به هم
بین دل ریش و از این بیش مزن نیشترم

گه سرت، گاه رخت، گاه لبت می بوسم
دلم آرام نگیرد، چه کنم من پدرم

(علی انسانی)

اشعار مرتبط و پیشنهادی : 

اشعار روز اول محرم؛ مسلم بن عقیل علیه السلام - بخش اول | بخش دوم
اشعار روز سوم محرم؛ حضرت رقیه علیها السلام - بخش اول | بخش دوم
اشعار روز چهارم محرم ؛ طفلان حضرت زینب سلام الله علیها - بخش اول | بخش دوم
اشعار روز پنجم محرم؛ حضرت عبدالله بن حسن علیه السلام - بخش اول | بخش دوم
اشعار روز ششم محرم ؛ حضرت قاسم علیه السلام - بخش اول | بخش دوم
اشعار روز هفتم محرم ؛ حضرت علی اصغر علیه السلام - بخش اول | بخش دوم