اشعار روز اول محرم؛ مسلم بن عقیل علیه السلام - بخش دوم

اشعار روز اول محرم ؛ مسلم بن عقیل علیه السلام (بخش دوم)

به مناسبت ماه سوگواری سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، چند قطعه شعر از شاعران آئینی برجسته و به نام کشور را با موضوع "اشعار روز اول محرم" تقدیم محبان آل الله علیهم السلام می کنیم.

تشنه ام تشنه ولی آب گوارایم نیست
بین این قوم کسی تشنه ی آقایم نیست
هیچ کس نیست که سرگرم تماشایم نیست
نفسم مانده و جانی به سر و پایم نیست

من که شرمنده ام ای تشنه به اندازه ی شهر
چشم بر راه توام بر سر ِ دروازه يِ شهر

یک نفر بودم و یک شهر مرا زخم زدند
یک تن امّا همه از رسم و وفا زخم زدند
بی کس ام دیده ولی در همه جا زخم زدند
سنگ آورده و از بام و هوا زخم زدند

زخم بر من زده و کرده تماشا کوفه
امتحان کرده نوک نیزه ی خود را کوفه

تیری آماده شد و با بدنم تمرین کرد
تیغه ای ساخته شد، روی تنم تمرین کرد
پنجه ای سرزده با پیروهنم تمرین کرد
سنگ انداز ببین با دهنم تمرین کرد

خواستم تا بپرم از بدنم بال افتاد
کارم آخر به تهِ گودی گودال افتاد

آنکه دیروز نظر بر نظرم می انداخت
دیدی امروز چه خون بر جگرم می انداخت
چوب آتش زده از دور و برم می انداخت
شاخه ي شعله ور و نخل سرم می انداخت

دست من بند زده، موی مرا میسوزاند
دستگرمی سر ِگیسوی مرا میسوزاند

وای اگر یک نفر اینجا تک و تنها گردد
آنقدر داغ ببیند که قدش تا گردد
بعد، از دشنه و سر نیزه محیّا گردد
آنقدر زخم زنندش که معمّا گردد

به سرم آمده و باز همان خواهد شد
رسم این است و سرم سهم سنان خواهد شد

رسم این است که اوّل پر او می ریزند
بعد از او دور و بر پیکر او می ریزند
بعد با خنجر خود بر سر او می ریزند
بعد از آن هم به سر خواهر او می ریزند

آخرش هم همه بر روی تنش می کوبند
نعل تازه زده و بر بدنش می کوبند

(حسن لطفی)

تصویر ماه را کسی از چاه می کشد
شب رو به کوفه می کند و آه می کشد

سمت وقوع فاجعه ای تازه پا گذاشت
 مرد غریبه ای که به دروازه پا گذاشت

افتاد ماه روی زمین و جنازه شد
 تاریخ زخم کهنه اش انگار تازه شد

این سوگ بادهاست که هی زوزه می کشند
در شهر، گرگ ها به زمین پوزه می کشند

حالا دوباره کوفه سراسر کبود شد
پهلوی نخل های تناور کبود شد

تو می رسی و فاجعه آغاز می شود
درهای دوزخ از همه سو باز می شود

بیهوده است موعظه در گوش مرده ها
این شهر، خواب رفته در آغوش مرده ها

در گوش، با صدای تو انگشت می کنند
فریاد می زنی و به تو پشت می کنند

افکار مرده در سرشان خاک می خورد
 در خانه اند و خنجرشان خاک می خورد

در دستشان چه هست به جز چند مشتِ سنگ
رد می شوی و پاسخ تو سنگ پشت سنگ

رد می شوی و پنجره ها بسته می شوند
سمت سکوت حنجره ها بسته می شوند

ماندی کسی ندید تو را کوفه کور شد
شب، خانه کرد و شهر پُر از بوف کور شد

روی تن تو این همه کرکس چه می کنند
با تو سرانِ خشک مقدس چه می کنند

حالا که از مبارزه پرهیز کرده اند
خنجر برای کشتن تو تیز کرده اند

شب می شود تو می رسی و ماه می رود
در آسمان کوفه سَرَت راه می رود

تصویر ماه را کسی از چاه می کشد
شب رو به کوفه می کند و آه می کشد

(نجمه زارع)

كاش از آمدن كوفه حذر می كردی
از پی دفع خطر ترك سفر می كردی

زير شمشيرم و از پرده دل می گويم
كاش آهنگ سفر جای دگر مي كردی

چاك می كرد به تن پيرهن صبر ايوب
گر از اين شهر پر از فتنه گذر ميكردی

آب در دست من آغشته به خون می گردد
كاش می ديدی و احساس خطر می كردی

روز پيش نظرت تيره تر از شب می شد
گر بر احوال من خسته نظر می كردی

پاره پاره بدنم گر ز ستم می ديدی
جاري از ديده خود خون جگر مي كردی

قبل از آنی كه شود كشته جوانت اي كاش
ديده را محو تماشای پسر مي كردی

كاش از واقعه حرمله و تير و گلو
مادر غمزده اش را تو خبر مي كردی

ذكر روز و شب ((ژوليده)) بود بهر تو اين
كاش از آمدن كوفه حذر ميكردی

(مرحوم ژولیده نیشابوری)

آقا سلام می دهم از جان و دل به تو
تا این که بشنوم «وَ علیک السّلام» را
آقا کمی اجازه بده درد دل کنم
امّا خودت بگو که بگویم کدام را؟!

کوچه به کوچه می روم و گریه می کنم
از دست بی وفایی این نانجیب ها
گفتم بیا به کوفه پشیمان شدم حسین
کوفه میا امام غریب قریب ها!

این مردمی که بنده ی دینار و درهمند
یک یک تمام بیعتشان را شکسته اند
این نان به نرخ روز خوران قسم فروش
دست مرا ز حیله و نیرنگ بسته اند

تّجار کوفه فکر ادای نماز شکر
از بس که کارشان سر و سامان گرفته است
فهمیدم از شلوغی بازارهای شهر
کار تمام نیزه فروشان گرفته است

این جا همه به فکر خرید لوازمند
اجناسشان شده سپر و خنجر و کمان
در انتظار روز پذیرایی تواند
آذین شهرشان شده سرنیزه و سنان

بازی کودکانه ی اطفالشان شده
پرتاب سنگ بر نوک نیزه ز روی بام
وقتی که می خورد به هدف ضربه هایشان
حس می کنند از این که گرفتند انتقام

دیدم به دست حرمله تیر سه شعبه ای
کز دیدنش تنور دلم پر شراره شد
از هر هزار تیر یکی هم خطا نرفت
از ضرب شست او جگرم پاره پاره شد

نقشه برای دخترک تو کشیده اند
کوفه میا که کوفه پر از قوم کافر است
در بین هر محله شان هر شبانه روز
حرف از کنیز بردن و خلخال و معجر است

(محمد فردوسی)

خدا کند که از این ره امیر برگردی
ز قبل آن که شوی بی سفیر برگردی

دعا کنم که خدا در دل تو اندازد
که هرچه زودتر از این مسیر برگردی

ز پیش از اینکه شوم تا قیامت از خجلت
به نزد مادر تو سر به زیر برگردی

به استخوان شکسته تو را قسم بدهم
به حق ((جابرعظم الکسیر)) برگردی

به نازکی گلوی علی کنی رحمی
نخورده حنجر شش ماهه تیر برگردی

ز قبل آنکه شود ضرب تیر سه شعبه
یگانه رازق طفل صغیر برگردی

ز قبل آنکه شود دختر سه سالۀ تو
به بوسه ای ز لبان تو پیر برگردی

خدا کند که عدو تا به نیزه نگرفته
ز پهلوی تو تقاص غدیر برگردی

قسم به قامت رعنای شیر ام بنین
قسم به غیرت مردی دلیر برگردی

ز قبل آنکه شود خواهر تو بی معجر
میان کوچه و بازار اسیر برگردی

ز قبل آنکه کند وقت دفن تو پسرت
تن تو جمع میان حصیر برگردی

ز قبل آنکه بچیند یکی یکی دشمن
به نیزه رأس صغیر و کبیر برگردی

(قاسم نعمتی)

اینجا دگر از بیعت و یاری خبری نیست
دیگر خبر از لشگر چندصد نفری نیست
وقتی که بیایی ز سفیرت اثری نیست
از او زره و خود و عبا و سپری نیست

کوفه ست و همین عاقبت بیعت شان هست
یک ساعته غارت بکنند عادت شان هست

گفتم بنویسم که حسین گوش به زنگ باش
گفتم که بگویم به تو آماده ی جنگ باشد
در وقت جدل بر حذر از حلقه ی تنگ باش
خوردی به زمین منتظر بارش سنگ باش

اما نشد آقا... نشد آقا... نشد آقا...
شرمنده ام آقای گلم - یوسف زهرا

اینجا همگان شهره به جنگاوری هستند
اینجا همه مست اند پی خیره سری هستند
اینجا همه آماده ی لوده گری هستند
اینجا همه دنبال سر و روسری هستند

سر از تو و از ایل و تبار و پسرانت
و روسری هم روسری دخترکانت

هم ناله ی درد و غم و آه و شررش کن
آماده ی هر سختی راه سفرش کن
مانند حمیده بغلش کن خبرش کن
سخت است برای تو ولی مختصرش کن

از زندگی اش دخترکت سیر شود اقا
در کوفه رقیه ات بخدا پیر شود آقا

ای یابن علی کوفه که نیست محشر کبری ست
دعوا سر این است که نگویم " علی آقاست "
دلشوره ام از این نبود آخر دنیاست
دلشوره ام از نام "علی اکبر" لیلاست

این قاعده ی کوفی بی دردو ملال است
خون ریختن از هرکه "علی" هست حلال است

دلواپسم و این دلم از غصه کباب است
هرکس که به کوفه برسد خانه خراب است
سیراب بیا کوفه حسین قحطی آب است
دلواپسی ام محض علی طفل رباب است

اینجا عطشی هست که ره چاره ندارد
تو تاب عطش داری و شیرخواره ندارد

ترسم بود از این که شوی باز گرفتار
ترسم بود از حیله ی سردسته ی کفار
ترسم بود از حرمله ی تیرو کمان دار
دلواپسم از عاقبت چشم علمدار

هرچند که در معرکه ها راه گریزی ست
یادت نرود حرمله هم آدم تیزی ست

از خیره سری شهرت و آوازه گرفتند
کعب نی و گرز و سپر و نیزه گرفتند
تیر و تبر و دشنه بی اندازه گرفتند
ماندم زچه رو نعل تر و تازه گرفتند

انگار قرار است تورا زیر سم اسب
ای وای بمیرم - امان از دل زینب

با خستگی راه قوای بدنی هست؟
با سوز عطش قدرت شمشیر زنی هست؟
ما بین اثاثیه ات آقا کفنی هست؟
حتی کفنی نه بگو که پیرهنی هست؟

هم پیرهن و هم کفنت می برند اینجا
با تکه حصیری کفنت می کنند اینجا

(عليرضا خاكساری)

پایان ندارد ابر خیس گریه هایش
غم می چکد از ردّ پای بی صدایش

بعد از نماز مغرب این جا هیچکس نیست
بوی غریبی می وزد وقت عشایش

می شد ببینی دردهای با وفا را
در لابلای جمله ی «کوفه میا»یش

دیوارهای سنگیِ آتش به دستان
افتاده دنبال شکست بال هایش

با التهابی حیدرانه جنگ می کرد
می آمد از کوچه رجزهای رسایش

چندین تَرَک بر روی لب ها نقش بسته
یک کاسه آب امّا نمی آید برایش

دارد زیارت نامه می خواند دوباره
بر پشت بام غصّه ی کرب و بلایش

کوچه به کوچه می شود بازیچۀ شهر
جسم ز هم پاشیده ی در زیر پایش

یک ماه آن سوتر سر چشم انتظاری
می بیند امّا روی نیزه مقتدایش

(علیرضا لک)

در حق و باطل عادت تشکیک دارد
با جهل خویشاوندی نزدیک دارد
در فتنه قومی قابل تحریک دارد
مثل مدینه کوچه ی باریک دارد

می خوانمت با چشم های کم فروغم
من عابر آواره ی شهر دروغم

در بین این ها کاتبان نامه دیدم
مشتی به ظاهر زاهد و علامه دیدم
سرگرم بر پا کردن برنامه دیدم
غارتگر انگشتر و عمامه دیدم

خواهی شنید از کوچه هایش بوی خون را
روی لبم "انّا الیه راجعون" را

یک شهر از وحشت زبانش لال گشته
مردانگی روی زمین پامال گشته
آهنگری در شهرشان فعّال گشته
کوفه مهیّا بهر استقبال گشته

هر باغ را آماده ی پاییز کردند
دندان برای غنچه هایت تیز کردند

این پینه های مانده بر روی جبین را
حق ناشناسان به ظاهر اهل دین را
بهتر بگویم گرگ های در کمین را
حق از زمین بردارد این قوم لعین را

اینجا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد
جانم به قربان قدم های تو، برگرد

این ها فقط انبان زر را می شناسند
بینند اگر باغی تبر را می شناسند
آتش نشاندن بر جگر را می شناسند
بر روی نیزه جای سر را می شناسند

در خواب دیدم غارت انگشتری را
آتش به دندانش گرفته معجری را

آه! این جماعت از عمویم کینه دارند
از خاندانت کینه ی دیرینه دارند
بغض امیرالمومنین در سینه دارند
سنگ اند و خشم از دیدن آیینه دارند

این جا پذیرایی شود مهمان به نیزه
یک بار دیگر می رود قرآن به نیزه

حالا که مسلم بی پناه افتاده این جا
از ارتفاعی نابه گاه افتاده این جا
از دیده اش خونابه راه افتاده این جا
نوکر سرش در پای شاه افتاده این جا

شرمنده باشد از نگاه خواهر تو
یک شهر دارد کینه از آب آور تو

حالا که باید یار من تنها بماند
ای کاش پای ناقه در گل جا بماند
درد دلم بسیار بود اما بماند
دنیا برای مردم دنیا بماند

این جا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد
جانم به قربان قدم های تو، برگرد

(هادی ملک پور)

از اعتبار حُرمَتِ گفتارهایشان
مغرب شکست بیعتِ بسیارهایشان

یک پیره زن فقط به سَفیرت پناه داد
ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان؟

کوفه مرا ز روی تو شرمنده کرده است
سر می زنم ز غُصه به دیوارهایشان

جای طناب، بر دهنم مشت می زدند
اینجا همه عوض شده رفتارهایشان

محصول باغ ها همه خرج سپاه شد
از خار و سنگ پر شده انبارهایشان

خرما فروش یک شبه خنجر فروش شد
تغییر کرده کاسبی و کارهایشان

سکه شده فروختن چکمه هایشان
رونق گرفته دکه يِ نجارهایشان

بر روی میخ جسم مرا پشت و رو زدند
لعنت به رسم کوفه و هنجارهایشان

اینجا سر ِ برادر ِتو شرط بسته اند
غوغا شده میان کماندارهایشان

اینجا برای غارت خلخال و روسری
خُرجین خریده اند خریدارهایشان

(جواد پرچمی)

قهرمان عشق در چاه بلا افتاده است
كار مسلم وای دست اشقیا افتاده است

اشك جاری بر رخش شرح غمی پنهان دهد
گوشۀ غربت به یاد كربلا افتاده است

باغ شد مرداب و گل ها نیزه و شمشیر شد
قاصد كرب و بلایی از نوا افتاده است

سر، سر پیمان گذارش روی دار افتاده است
دل سر و كارش به خلقی بی وفا افتاده است

آه گلچینان كه از هر بام با سنگش زنند
این گل طوباست از شاخه جدا افتاده است

دست مهمان بستن و با كام عطشان كشتنش
از كجا در كوفه این رسم خطا افتاده است

نامه های دعوت كوفه بجز نیرنگ نیست
بد مرامی ، بد دلی در كوفه جا افتاده است

كار دل هاشان به نیرنگ و نفاق افتاده است
كار لب هاشان به لعن و ناسزا افتاده است

چشم هاشان خائن و آئینۀ ناپاكی است
وای از چشمی كه از شرم و حیا افتاده است

بگذر از كوفه نبینی تا به روی غنچه ها
رد پا از پنجۀ نا آشنا افتاده است

(سیدمحمد میرهاشمی)

اگرچه بر سر دارم میا به كوفه حسین
هنوز زمزمه دارم میا به كوفه حسین

سلام من به تو ای آفتاب هستی بخش
چراغ محفل تارم میا به كوفه حسین

نوشته ام كه بیائی ولی به صفحۀ خاك
به اشك خود بنگارم میا به كوفه حسین

میان كوفه غریبانه می زنم فریاد
امید و صبر و قرارم میا به كوفه حسین

به سنگساری مهمان اگرچه می كوشند
امامِ آینه دارم میا به كوفه حسین

در این دیار به سرنیزه لاله می چینند
گلِ همیشه بهارم میا به كوفه حسین

بیا به همره زینب از این سفر برگرد
امید جان فكارم میا به كوفه حسین

برای آن كه نگردی تو بی علی اكبر
دمادم است شعارم میا به كوفه حسین

نشسته حرمله در انتظار اصغرِ تو
ببین كه واهمه دارم میا به كوفه حسین

پیام آخر مسلم برای تو این است
گذشته كار ز كارم میا به كوفه حسین

به گریه گفت "وفائی" ز مسلم بن عقیل
به درد و غصه دچارم میا به كوفه حسین

(سید هاشم وفایی)

گر چه ای یار، اسیر کف اغیار توام
نی گرفتار عدو بلکه گرفتار توام

نام تو وِردِ زبانم به سر دار شده ست
تو علی هستی و من میثم تمّار توام

می زند خصم مرا طعنه ولی غافل از آن
بر سرم نیست هوایی که هوادار توام

دستم از پشت اگر بسته، دگر قطع نشد
فکر انگشت تو و دست علمدار توام

گر شکافی لب من خورده دگر چوب نخورد
در غم چوب یزید و لب خونبار توام

دشمنم آب دهد لیک ننوشم هرگز
گرچه لب تشنه ولی تشنۀ دیدار توام

(علی انسانی)

كوفه بهر قتل من اصرار دارد يا حسين
كوفه بر بغض علی اقرار دارد يا حسين

كوچه های كوفه همرنگ مدينه گشته اند
دربهاي بسته چون ديوار دارد يا حسين

موقع افطار هم كوفه به من آبي نداد
سفره اي خشكيده در افطار دارد يا حسين

كاش من مهمان يك قوم مسيحي مي شدم
كوفه رسمي بدتر از كفار دارد يا حسين

در ميان كوچه مي گردم دعايت مي كنم
مسلم تو ديده اي خونبار دارد يا حسين

تا كه حج تو شكست از من لب و دندان شكست
كوچه گرد كوفه حالي زار دارد يا حسين

دست كوفه از علي كوتاه مانده حاليا
با علي اكبر تو كار دارد يا حسين

کاش با ام البنین می ماند در خانه رباب
شهر کوفه حرمله بسیار دارد یا حسین

او فقط تیر سه پر در ذبح صیدش می زند‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍
در شکارش شیوه ای قهار دارد یا حسین

نیزه های حمل سر را هم سفارش داده اند
راس پاکت قصه ای دشوار دارد یا حسین

کوفه آغاز مصیبت های زینب می شود
گریه ها در کوچه و بازار دارد یا حسین

(جواد حیدری)

سپاه فتنه برای تو نقشه هـــــا دارد 
چقدر کرب و بلا قصه بـلا دارد

نزن تو خیمه در اینجا که لشگر کوفه  
نگاه شومُ و عجیبی به خیمه ها دارد

پناه بردن تو بر خدا عجیب نبود   
عجب در آنکه کـلام تو کربـلا دارد

بیا و خواهش خواهر نکن رد و برگرد    
که لرزه بر دلم افتاده، تـرس جا دارد

برای حفظ رکابم و ان یکاد بخوان   
که پشت نخل کسی هست و فکرها دارد

ربابه را به درون حرم ببر، لشگر 
دو چشم خیره به حلقوم طفل ما دارد

تو را به لرز رقیه قسم نزن خیمه 
هنوز گوش گلت گوشـواره را دارد

نبر مرا سوی گودال و شرح حال نگو   
برای گیسوی تو، هر رگت حنا دارد

عزیز دختر زهرا، غروب عاشورا    
چقدر سایه سر روی نیزه ها دارد؟

بیا امید محرم که عمه سادات   
برای آمدنت انتظارها دارد

(حسین ایمانی)

کوچه گردي نکن حبيب خدا
ميهماني تو منزلت داري
دعوتت کرده اند اين مردم
تو از اين کوفه دست خط داري

رو نزن گوششان کَر است امشب
 با غم بي کسي مداراکن
 همه دارند ميروند آقا
 بيصدا گريه کن تماشا کن

اي ولي فقيه دلخسته
اي ابَر مرد قهرمان چه خبر؟
نامه دادي حسين برگردد؟
 از امام زمانمان چه خبر؟

باز هم بي بصيرتي کردند
 جهلشان کار دستشان داده
لقمه هاي حرام را خوردند
دل بريدند از شما ساده

چاله کَندَند بر سر راهت
 تا که گودال را مَحَک بزنند
ريسمانِ جهالت آوردند
 تا به زخم دلت نمک بزنند

کوفه بال و پر شما را بست
 کُنج ديوارِ ِخسته افتادي
تنگي کوچه هاش باعث شد
ياد پهلو شکسته افتادي

ضربه هاشان به پهلويت ميخورد
دردهايت يکي دو تا كه نبود
چقدر زود دوره ات کردند
کوفه گودالِ کربلا که نبود

با غرور شكسته آقا جان
سر ِدارالاماره ات بردند
باورم نيست با تني بي سر
سمت ميخ قناره ات بردند

آب در حسرت لبانت سوخت
 لب پاره مُعَذَّبي آقا
گريه هايت به کوفيان فهماند
فکر فرداي زينبي آقـــا

تهمت خوردن شراب زدند
به شما مرد حق پرست آقا
تازه با اينکه خيزران نزدند
دو سه دندانتان شکست آقا

خيزران گفتم و دلم خون شد
دهنم تير ميکشد چه کنم
روضه ات را به سمت بَزم شراب
 دست تقدير ميکشد چه کنم

بي ادب تا که چوب را برداشت
 قلم آشفته شد مُرّکب ريخت
بي ادب چوب را که بالا برد
 غم عالم به جان زينب ريخت

(وحيد قاسمی)

با اضطراب و دلهره از روی بام ها
باشد از این سفیر به آقا سلام ها

در رو به روی دارالعماره ز کینه ها
باشد برای کشتن من ازدحام ها

حال و هوای شهر پر از بی وفایی است
بیعت شکسته اند همه بی مرام ها

این کوفیان بی خرد و تابع هوس
شرمی نکرده اند ز روی امام ها

اسفند توی کورۀ آهن بریختند
تا بوی کسب تازه رسد بر مشام ها

برخی برای گندم و برخی برای زر
حاضر شدند تا شکنند احترام ها

چندین هزار نامه برایت نوشته اند
بوی فریب می رسد از آن پیام ها

"مولا میا به کوفه" فقط ذکر مسلم است
شاید رسد به تو همۀ این کلام ها

« من سر بریدۀ  سر دارالعماره ام »
پس جان من فدای لب تشنه کام ها

(سید سعید پور هاشمی)

در چشم­ها طراوت باغ ترانه نیست
اینجا نگاه آینه هم صادقانه نیست

وقتی درختها همه سرنیزه می شوند
‏برگی برای ساختن آشیانه نیست

پشت سر عدا لت من حرف می زنند
این طایفه تشهدشان مؤمنانه نیست

ازکارگاه رونق آهنگران شهر
پرسیده ام ز عاطفه اینجا نشانه نیست

پوسیده است بیعت چوبین مردمش
قابل برای تعارف بر موریانه نیست

هم پشت بام شهر مرا سنگ می زنند
هم اعتماد تکیه به دیوار خانه نیست

این دستهای سخت و خشن راکه دیده ام
دندانه های کندن گیسوست، شانه نیست

(رضا جعفری)

کی می شود سحر، شب تنهاییم حسین
کس نیست آگه از دل شیداییم حسین

‏پایم ز راه مانده و دستم به ریسمان
درکوچه­های کوفه تماشاییم حسین

‏من را نشان دهند به انگشت کوفیان
عشقت کشیده است به سوداییم حسین

‏از بسکه خون گریسته­ام از فراق تو
از دیده رفته قدرت بیناییم حسین

‏غم نیست گر بود به تن من هزار زخم
زخم زبان ربوده شکیباییم حسین

‏در زیر تیغ عشق چوگل خنده می­کنم
بالای دار گرم دل آراییم حسین

اینجا سخن ز نیزه و از جسم اکبر است
دلخون بیاد آن گل لیلاییم حسین

اینجا سخن زکودک و از گاهواره است
از دور من به نغمه لالاییم حسین

اینجا سخن ز سیلی و طفل سه ساله است
من هم بیاد صورت زهراییم حسین

(سید محسن حسینی)

دردی به دل دارم ولی درد آشنا نیست
حرف وفاداری است امّا با وفا نیست

در کوچه ها ﭘﯿﭽﯿﺪه رنگ و  بوی غربت
جز طوعه در این شهر با من هم نوا نیست

هم چون علی من نیز در کوفه غریبم
در قلب من جز مهر و عشق مرتضی نیست

ارزان ترین کالا شده شمشیر و نیزه
انگار کوفه جز به قتل تو رضا نیست

بر روی دیوار غریبی سر نهادم
زیرا همه بیگانه اند و آشنا نیست

با نائب تو این چنین کردند، مولا
کوفه میا، کارش به جز ظلم و جفا نیست

دیروز این مردم همه تکبیر گویان
امروز حتی یک نفر هم هم صدا نیست

اول فداییِّ تو در کرب و بلایم
هر چند قربان گاه من در کربلا نیست

تا می توانی با خودت معجر بیاور
این جا جوان مردی، مسلمانی، حیا نیست

از بام هاشان بر سَرَم  آتش نشاندند
با خواهرت برگو امان در کوچه ها نیست

(حمید رمی)

داغ نشسته بر جگرم را شماره نیست
شب هم شبیه چشم ترم پر ستاره نیست

خورشید من! به سبزی عمامه ات قسم
این جا هوا گرفته و اصلاً بهاره نیست

آقا بمان و حج خودت را تمام کن
چشمی به خیر مقدم تو در نظاره نیست

پای پیاده در دل هر کوچه دیده ام
حتی برای یاری تو یک سواره نیست

گیرم که شب سحر شود اما چه فایده
عمری برای نامه نوشتن دوباره نیست

حالا به پایِ دارم و دستم به دامنت
تنها حلال کن که دگر راه چاره نیست

حتماً سری به سر در دروازه ها بزن
دیدی اگر سرم سر دارالعماره نیست

(محمد امین سبکیار)

دشمنان نقشه کشیدند و تفکر کردند
تا مرا در به در و غرق تأثر کردند

کی گذارم که شود نقشۀ آنان عملی
گرچه بسیار درین باره تدبر کردند

م یکنم زیر و زبر دولت پوشالیشان
تا که بر عکس شود آنچه تصور کردند

من سفیرم که فرستاده مرا ثار الله
از ره جهل به من فخر و تکبر کردند

گفتۀ ما، همه احکام خدا بود و رسول
حرق حق را نشنیدند و، تمسخر کردند

میهمان را که به زنجیر گران می بندد؟
شامیان خوب پذیرائی در خور کردند

چون که غربت زده و خاك نشینم دیدند
با زر و زیور شان، ناز و تفاخر کردند

پیش چشم من غارت زده، همسالانم
زینت گوش خود آویزه ای از در کردند

آستین کرده ام از شرم، حجاب رویم
پیش آنان که به سر، معجر و چادر کردند

دست در دست پدر، گشته تماشاگر من
چشمم از غصه، پر از اشک تحسر کردند

لحظه ای داغ عزیزان، نرود از یادم
خوب، از غصه دل کوچک من پر کردند

همه آسوده بخفتند به کاشانه خویش
بستر از خاکم و، بالین من آجر کردند

ای خوش آنان که (حسان) یار عدالت گشتند
یا به اهل ستم اظهار تنفر کردند

(حبیب الله چایچیان(حسان))

کارش میان معرکه بالا گرفته بود
‏شمشیر را به شیوه مولا گرفته بود

‏تنها میان مردم بیعت فروش شهر
‏انبوه کینه دور و برش را گرفته­ بود

‏دلواپسی غریبی امروز خود نبود
‏اما دلش به خاطر فردا گرفته ­بود

‏دیدی که از ارادت دیرینه حسین
‏یک کوفه زخم در بدنش جا گرفته­ بود

‏با سنگ پای بیعت او مهر می زدند
‏باور نكرد از همه امضا گرفته ­بود

‏این شهر خواب بود و ندانست قدر او
‏هو شب بوای مردمش احیا گرفته­ بود

جرمش چه بود؟ نسبت نزدیک با علی
‏أن شعله ­ها برای همین پاگرفته بود

(محمد ارجمند)

چه قدر فاصله دارد سر من و سر تو
‏خدا کند که بیفتد دوباره محضر تو

به راه آمدن تو نشسته دلخسته
فراز دار الاماره سر کبوتر تو

اگر که نامه نوشتم بیا، پشیمانم
میا که کوفه گرفته بهانه سر تر

میا که نقشه کشیدند مردمان یهود
برای بردن خلخال پای دختر تو

‏میا که نیزه فروشان شهر میخوانند
دعای رزق به پای گلو و حنجر تو

میا که نعره کشان سوی تو روانه شدند
برای هلهله پیش علی اکبر تو

عمود آهن و نیزه فراهم آوردند
برای فرق علمدار و چشم حیدر تو

میا که حرمله دارد سه شعبه می سازد
برای بوسه گرفتن ز حلق اصغر تو

(علی اشتری)

مطالب مرتبط : اشعار روز اول محرم؛ مسلم بن عقیل علیه السلام - بخش اول