اشعار روز ششم محرم ؛ حضرت قاسم علیه السلام - بخش دوم

اشعار روز ششم محرم ؛ حضرت قاسم علیه السلام - بخش دوم

به مناسبت ماه سوگواری سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، چند قطعه شعر از شاعران آئینی برجسته و به نام کشور را با موضوع " اشعار روز ششم محرم " تقدیم محبان آل الله علیهم السلام می کنیم.

مرد میدان بلا، بیم ز اعدا نکند
عرصه هر چند که شد تنگ، محابا نکند

لشگر غیر اگر طعنه به شورش بزند
عاشق دلشده یک ثانیه حاشا نکند

آن یتیمی که تو یک عمر بزرگش کردی
چه کند لحظه ی غم گر به برت جا نکند

بدترین درد در عالم به خدا بی پدری است
جز اجل درد مرا هیچ مداوا نکند

غیر دستان نوازشگر گرم تو عمو
گره کور مرا هیچ کسی وا نکند

نیست عبدالله تو، آنکه در این فقر وفا
دست ناقابل خود را به تو اهدا نکند

چشم تو گفت: میا راه بسی دشوار است
قاتل سنگ دلم با تو مدارا نکند

سرم امروز به پای تو بریده خوش باد
سر شوریده که اندیشه ی فردا نکند

موی من دست عدو، پای عدو بر تن تو
خواهرت کاش که این صحنه تماشا نکند

نیزه ای گفت: که خون تو مکیدن دارد
کاش با حنجر تو تیغ چنین تا نکند

کاش صد بار عدو دست مرا قطع کند
معجر از پردگیان حرمت وا نکند

(سید محمد میر هاشمی)

سیـــــــــزده جام زلعلت زده غم پی در پی
عســـل است اینکه به لب ریخته ای یا که می؟

چه شکوهی است در این جشن که برپا کردی
می زدندت همه با هر چه شد از کی تا کی

به تنت خورده مگر چــــند تن سر به هوا؟
که زمین خوردی و با تو به زمین خوردم هی

روزه ی صبر من و تو شـــــده باطل از بس
ضربه خورده لب بی جانت وخون کردی قی

نیزه و سنگ و کماندار و تمــــــاشاچی آه
می کند چه؟ وسط این همه، شیپور و نی ؟

 می کشیدند ترا اسب دوان ها بــرخــــــاک
اصلاً انگــــــار که کردند همـــــه با هم طی

شده این دشت پر از صورت گنــدم گونت
چه شده کرده قد و قامت و دســـتانت ری

زرهت خوب شد اندازۀ تو شـــــــــــد  آخر
تا درآغوش کشیــــــــدم به تنت گفتم ای:

یادگـــــــــاری مدینـــــه که نداری تابوت
مانده ام با چه دلی شانه کشم بر گیسوت

(رضا دين پرور)

بی تو در بین حرم بانگ عزا افتاده
وای قاسم، عوضِ وا عطشا افتاده

چاره ای کن که نمانند به رویِ دستم
عمه ات از نفس و نجمه ز پا افتاده

گیسویِ مادرِ تو باز شده در خیمه
تا که گیسویِ تو در دستِ بلا افتاده

کار، کارِ نظر شومِ حرامی ها بود
اگر این لاله ی انگشت نما افتاده

به دلم ماند عمو نَه، که بگویی بابا
لبت از زمزمه و خنده چرا افتاده؟

خیز شاید کمک لرزش پایم باشی
کارم از رفتن اکبر به عصا افتاده

شده دشوار تماشای تو از سمت حرم
چقَدَر سنگ میانِ تو و ما افتاده

لشگری قصد طواف تو رسید و رد شد
بدنی حال در این سعی و صفا افتاده

دست در زیرِ تنت برده ام و میپرسم
بین این ساقه چرا این همه تا افتاده؟

قد کشیدی کمی از پا و کمی از سینه
بینِ اندام تو این فاصله ها افتاده

هر کجا تاخته اسبی کمی از تو رفته
لخته خونت همه جا در همه جا افتاده

کاکُلَت کنده شد و حرمله در مُشتَش برد
اثر پنجه ی او در سر و پا افتاده

میبرم تا درِ خیمه قد و بالایت را
چند عضوی ز تو ای وای کجا افتاده؟

شیشه یِ عمرِ من آرام نفس کش بدجور
استخوان هایِ شکسته به صدا افتاده

ای ضریحِ حسنم، زود مُشَبَّک شده ای
در حرم با تو دمِ واحسنا افتاده

(حسن لطفی)

هر که از عاشقی خبر دارد
در دلش میل ترک سر دارد

آنکه از نسل حیدر و زهراست
شوق پرواز بیشتر دارد

کربلا جای پر کشیدن هاست
قاسم از راز آن خبر دارد

رنگ و بوی حسین دارد او
همنشینی گل اثر دارد

سیزده ساله است و با این حال
جگری مثل شیر نر دارد

ذکر احلی من العسل به لبش
پیش او مرگ هم شکر دارد

بی زره آمده، عدو می گفت:
چقدر این پسر جگر دارد

آمده مثل شیر می غُرَّد
نسل حیدر عجب ثمر دارد

یاد صفین زنده شد امروز
بس که او جلوۀ پدر دارد

زاده یوسف است و یوسف روی
جلوه هایی چنان قمر دارد

نور چشم حسن نظر نخوری
چشم این گرگ ها خطر دارد

تو برای حسین یک حسنی
با تو انگار بال و پر دارد

هم برایت عمو و هم پدر است
نشده چشم از تو بردارد

مجتبای حسین صبری کن
که عمو چشم های تر دارد

قول داده مراقبت باشد
چه کند کربلا خطر دارد؟

تو برای حسین یک حسنی
گر چه مثل حسین بی کفنی

زاده مجتبی زمین افتاد
ناگهان، بی هوا، زمین افتاد

فرق او تا شکافت دشمن گفت:
آفرین، مرحبا، زمین افتاد

ناله اش بین هلهله گم شد
گر چه او با صدا زمین افتاد

مثل حیدر شهید شد قاسم
یا علی گفت تا زمین افتاد

پیش قاسم رسید و از گریه
حضرت کربلا زمین افتاد

یادش آمد مدینه مادر هم
وسط کوچه ها زمین افتاد

بر زمین خوردن ارث مادری ست
هر که از نسل ما، زمین افتاد

آن طرف تر کنار علقمه هم
ساقی با وفا زمین افتاد

بر زمین پای می کشد از درد
صورتش گاه سرخ و گاهی زرد

(حسن ایزدی)

لالۀ سرخ پرپرم قاسم
سیزده ساله یاورم قاسم

ماه من بین چگونه در غم تو
ریزد از دیده اخترم قاسم

تا تن پاره پاره ات دیدم
تازه شد داغ اکبرم قاسم

سخت باشد مرا که همچو تویی
جان دهد در برابرم قاسم

سخت تر اینکه در وداع حرم
تشنه لب رفتی از برم قاسم

من تو را بوده ام به جای پدر
تو به جای برادرم قاسم

آمدند از برای دیدارت
پدر و جّد و مادرم قاسم

لب تو خشک و چشم من دریاست
این بود داغ دیگرم قاسم

خیز ای تشنه لب بنوش بنوش
آب از دیدۀ ترم قاسم

تن پاک تو را تک و تنها
بسوی خیمه می برم قاسم

تن به خاک و سر تو همسفر است
در ره شام با سرم قاسم

سوز «میثم» شراری از دل ماست
شافعش روز محشرم قاسم

(غلامرضا سازگار)

قد کشید و بلند بالا شد
تا فلک پر زد و مسیحا شد

به همین قدر اکتفا فرمود
بند کفش اش نبست و موسی شد

آب و آیینه را خبر بکنید
رخ داماد عشق زیبا شد

دست و پا زد که یعنی این جایم
علت این بود زود پیدا شد

طفل معصوم گفت تشنه لبم
همه جا شرم مال سقا شد

نوه ی مرتضی و فاطمه بود
زائر مرتضی و زهرا شد

صبح پایش رکاب را پس زد
عصر قدش چو قد آقا شد

چند ابرو اضافه بر رخ داشت
یا سم اسب بر رخش جا شد؟

ارباً اربا شد از درون بدنش
این حسن زاده پور لیلا شد

سخت پیچیده است پیکر او
علت مرگ او معما شد

قاتلی دور دست خود تاباند
زلفش از پیچ بس چلیپا شد

دست خط پدر غمش را برد
یک دهه پیش از این گره وا شد

بازویش زیر سم مرکب رفت
دست خط مبارکی تا شد

سنگ بازی شده است با سر او
چون چو طفلان سوار نی ها شد

سر مپیچ از عمو بده بوسه
گردنت گر چه بی مدارا شد

رو به قبله کند چگونه تو را
بندهایت ز یکدگر وا شد

(محمد سهرابی)

زره اندازه نشد پس کفنش را دادند
کم ترین سهمیه از سهم تنش را دادند

قاسم انگار در آن حظه "انا الهو" شده بود
سر این "او" شدنش بود "من"ش را دادند

بی جهت نیست تماماً بغلش کرده حسین
بعد ده سال دوباره حَسنش را دادند

تا که حرز حسنی همره قاسم باشد
عمه ها تکه ای از پیرهنش را دادند

داشت مجذوب کلیم اللهی خود می شد
سنگ ها نیز جواب سخنش را دادند

داشت با ریختنش پای عمو کم شد
چه قدر خوب زکات بدنش را دادند

گفت یعقوب: تن یوسف من را بدهید
گفت یعقوب: ولی پیرهنش را دادند

(علی اکبر لطیفیان)

این که چون قرص قمر تابیده
شمس هم دور سرش گردیده

از کف ساقی صهبای ازل
سیزده جام عسل نوشیده

به نیابت ز لب بابایش
بارها دست عمو بوسیده

زرهی نیست برازنده ی او
بی سبب نیست کفن پوشیده

مگر این کیست که با آمدنش
لشگر کوفه به خود لرزیده؟

گوییا صحنه ی جنگ جمل است
بس که مانند حسن جنگیده

 نوه ی انسیة الحورایت
استخوان هاش زهم پاشیده

می کشد پاشنه بر روی زمین
به دل انگار که زمزم دیده

آه آهش شده قطعه قطعه
بند بندش شده چیده چیده

نفسی داشت ولی با سختی
بس که این سینه به هم چسبیده

از لبش جام عسل می ریزد
چه قدر سنگ به آن چسبیده

وای از آن لحظه که بیند نجمه
سر او از روی نی تابیده

مثل لاله بدنش وا شده است
چه قدر خوش قد و بالا شده است!

(احسان محسنی فر)

پشت خیمه قدم زنان به دعا
داشت با درگه خدا نجوا

ای خدا عاشق عمو هستم
تو خودت راضی اش کن از دستم

چارۀ درد را نمی دانم
او غریب است منکه می دانم

تو اگر بر دلش بیندازی
او به جانبازی ام شود راضی

غیر تو یاوری ندارد او
در حرم اکبری ندارد او

به نفس های عمه ام زینب
یک تنه یاری اش کنم یا رب

من در این حربگاه می جنگم
با تمام سپاه می جنگم

بر لبم بهترین غزل دارم
جام شیرین تر از عسل دارم

منکه شاگرد رزم بَدرِینَم
پسر مجتبای صفّینم

سبط حیدر ز نسل زهرایم
حسن مجتبای اینجایم

دیده ام دوره های بس حساس
شیوة جنگیِ عمو عباس

در کلاس عمو حسین اصلاً
نیست شاگرد اولی چون من

رفته ام دوره شجاعت را
خوب آموختم اطاعت را

در کلاس علیِّ اکبر هم
دورة بندگی ندیدم کم

من گل سرخ و سبز این چمنم
با حسین و سلالة حسنم

می رسانم به اشک و شیون و شین
دست خط حسن به دست حسین

چون حسین نامۀ حسن برداشت
خط او دید و روی دیده گذاشت

قاسم بن الحسن تمنا کرد
اذن میدان گرفت و پر وا کرد

کفنی بر تنش عمو پوشاند
و نقابی به روی او پوشاند

پاره ماه سوی میدان شد
لرزه ای در سپاه عدوان شد

ای عجب هیئتی عجب کفنی
هیبتش هاشمی قَدَش حسنی

و انا بن الحسن که افشا شد
لشگر کوفه در تماشا شد

نوجوان و به لشگر افتادن
با یلان عرب در افتادن

هرکه از هر طرف تهاجم کرد
لاجرم دست و پای خود گم کرد

به دَرَک رفت خصم رسوایش
اَزرَقِ شامی و پسرهایش

رزم جانانه اش که غوغا کرد
کینه های مدینه سر وا کرد

دور تا دور او گره افتاد
در میان محاصره افتاد

نیزه ها بود و ماجرای حسن
تیر باران تازه ای به کفن

دشمن از هر طرف که راهش بست
زیر نعل ستور سینه شکست

نالۀ او بلند شد: عمّاه
به حرم می رسید وا اُماه

(محمود ژولیده)

بر من که جلب شد نظرت ای عزیز من
زد فکر تازه ای به سرت ای عزیز من

رفتی درون خیمه و خوشحال آمدی
با دست خطی از پدرت ای عزیز من

بر دست و پای من چه قدَر بوسه می زنی
گل کرده باز هم هنرت ای عزیز من

راضی شدم ... برو ... به خدا می سپارمت
دور از بلا شود سفرت ای عزیز من

با رفتن تو خنده ی لشکر بلند شد
پیچیده بینشان خبرت ای عزیز من

شمشیر و نیزه ها همگی قد علم کنان
صف بسته اند دور و برت ای عزیز من

وقتی که نعل ها به رویت پا گذاشتند
رنگ خسوف شد قمرت ای عزیز من

در زیر دست و پا چه قدَر دست و پا زدی
چیزی نمانده از اثرت ای عزیز من

چسبیده ای به خاک ... شبیه عسل شدی
کندو شده است رهگذرت ای عزیز من

طشتی نداشتم که برایت بیاورم
مثل حسن شده جگرت ای عزیز من

ذهن مرا کشانده به پنجاه سال پیش
عطر مدینه ی کمرت ای عزیز من

سینه به سینه می برمت سمت خیمه ها
نجمه شده است منتظرت ای عزیز من

(محمد فردوسی)

بین میدان قاسم است یا ماه تابان آمده؟!
سیزده ساله ترین پیرِ جوانان آمده

بس که با هیبت رسیده من نفهمیدم دگر
یک تنه او آمده یا کل گردان آمده؟!

آن قدَر شوق پریدن در دلش دارد که او
بند کفشش را نبسته سوی میدان آمده

تا که خواند: "إن تنکرونی فأنا ابن المجتبی"
پیرمردان جمل گفتند: طوفان آمده

هر کسی که تن به تن جنگید با او گفته اند
بین میدان، عمرِ ننگینش به پایان آمده

چهار فرزندِ لعین را کشت با ذکرِ علی
ازرقِ شامی خودش حالا هراسان آمده

بندِ نعلین تو باز است... ازرقِ شامی تویی؟!
کفر، از ترفندِ قاسم مات و حیران آمده

این بت کفار هم زد بر زمین ابن الحسن
تیغِ ابراهیمی اش بر فرقِ شیطان آمده

دوره اش کردند و هر کس سنگ در دامان گرفت
نیزه ای خورد و به لب هایش عموجان آمده

شاخِ شمشادِ حرم در هم شکست آیینه اش
تا که سویش جای نقل از سنگ باران آمده

پیکرش را بس که بر روی زمین چرخانده اند
خارها بر روی هر زخمش فراوان آمده

پای اسبی روی کندوی لبش رفت و عسل
از لب و دندان چکیده تا به مژگان آمده

روی هر بند تنش جای هلال افتاده است
بس که بر روی تنش نعلِ ستوران آمده

دست و پا که می زند حالِ عمو بد می شود
بعدِ اکبر غصه اش حالا دو چندان آمده

قاسم است اما به دست گرگ ها قسمت شده
آیه هایش کم شده... تحریفِ قرآن آمده...

(محمدجوادشیرازی)

دل نبوده است در این سینه تب دریا بود
شور و شوق از همه ی بودن تو پیدا بود

کعبه ی خیمه شدی و همگان گرم طواف
گوییا بین حرم موسم حج بر پا بود

ناگهان چشم همه از حدقه بیرون زد
بسکه چشمان تو از مشرق زین زیبا بود

اشتیاق تو زبانزد شده وقتی دیدند
بند یک کفش تو از آتش رفتن وا بود

خرد شد ریخت زمین مثل دل نجمه و من
سنگ بر نازکی آینه ات کارا بود

نعل را کهنه و تازه تو چشیدی یکبار
این چنین زخم فقط قسمت تو تنها بود

به تو چسبیده ام ای شیشه لبریز عسل
شهد شیرین تنت وای عجب گیرا بود

هیچ کس قد نکشیده است به اندازه تو
پیش از این قامت تو هم قد سرو آیا بود؟

دست و پا می زنی و در غم تو غرق شوم
دل نبوده است در این سینه تب دریا بود

(علیرضا لک)

اشکهای حسن از چشم ترت می ریزد
ناله اهل حرم دور و برت میریزد

پسرم با رجزت لرزه به میدان افتاد
هیبت لشگری از این جگرت میریزد

گرچه با باقی عمامه رخت را بستم
جذبه حیدری ات از نظرت میریزد

از تماشای نو یک دشت به تکبیر افتاذ
جلوه ذات خدا از شجرت می ریزد

حمله ای سوی عدو کردی و سرها میریخت
لشگر ابرهه با یک گذرت میریزد

تازه داماد من!آماده ی پرواز شدی
وقت نقل است ولی سنگ سرت میریزد

دور تا دور تو خار است گلم زود بیا
پای این منظره قلب پدرت میریزد

ناله ات را که شنیدم نفسم بند آمد
دیدم ای وای تن محتضرت میریزد

بکشم روی زمین پیکر تو میپاشد!
ببرم بر سر دوشم کمرت میریزد!

کاش میشد به عبایی ببرم جسمت را
دست سویت ببرم بیشترت میریزد

شاخ شمشاد من از سم فرس سرو شدی
که به هر جای بیابان خبرت میریزد

(سیدپوریا هاشمی)

شب است و خیمه نشینان ستاره سحرند
به دل نوازی خورشید و ماه می نگرند

ببین ز دیدن یوسف چگونه سرمست اند
که از بریدن انگشت خویش بی خبرند

چه نوجوان غیوری! که این کهن سالان
به عشق بازی او با حسین رشک برند

گرفته اند به کف،‌نقد جان، مگر یک پلک
زجام چشم تو((احلی من العسل)) بخرند

چو با خداست دل ما، بگو سر مارا
به هرکجا که خدا خواست، نیزه ها ببرند

اگر که سینه ی ما شرحه شرحه شد غم نیست
شکفته می شود آن گل که جامه اش بدرند

(سعید حدادیان)

ای سینه ی شکسته دلان نینوای تو
لبریز نینوای وجود از نوای تو

جان حسین و نجل حسن عشق زینبین
آغوشِ گرم حضرت عبّاس جای تو

قرآن پاره پاره ی پاشیده بر زمین!
گلبوسه ی عمو به همه آیه های تو

سر تا سر وجود تو مثل حَسن حَسن
خُلق تو، خوی تو، سخن تو، صدای تو

تو قاسمی که شخص حسن خوانده قاسمت
قسمت شود جحیم و جنان در رضای تو

یک باغ لاله و نفس سیزده بهار
ای ماه چارده شده محو لقای تو

تو بر حسین مثل علی اکبر او حسن
تو سوختی به پای وی و او به پای تو

ریحانه ی رسول که جان جهان فداش
رو کرد بر تو گفت که جانم فدای تو

شب بود و عشقبازی تو با نماز شب
می بُرد دل زیوسف زهرا دعای تو

قبر تو در قبور بنی هاشم است لیک
در قلب ما بنا شده صحن و سرای تو

دامادِ حجله گاه شهادت که زخم ها
شد جامه ی زفاف به قدّ رسای تو

بالله روا بود که به یاد عروسی ات
گردد عروسی همه، بزم عزای تو

داماد را ندیده کسی زیر سم اسب
ای چشم اسب ها همه گریان برای تو

پیراهن تو بود زره، سینه ات سپر
جوشن شدند بر تن تو زخمهای تو

بر روی دستهای عمو دست و پا زدی
انگار بود دست عمو کربلای تو

در نینوا صدای تو خاموش شد ولی
در هر دلی است ناله ای از نینوای تو

«میثم» چنین نگاشت که ای غرق در حسین
مثل حسین گشت خدا خون بهای تو

(غلامرضا سازگار)

بی تو در بین حرم بانگ عزا افتاده
وای قاسم، عوضِ وا عطشا افتاده

چاره ای کن که نمانند به رویِ دستم
عمه ات از نفس و نجمه ز پا افتاده

گیسویِ مادرِ تو باز شده در خیمه
تا که گیسویِ تو در دستِ بلا افتاده

کار، کارِ نظر شومِ حرامی ها بود
اگر این لاله ی انگشت نما افتاده

به دلم ماند عمو نَه، که بگویی بابا
لبت از زمزمه و خنده چرا افتاده؟

خیز شاید کمک لرزش پایم باشی
کارم از رفتن اکبر به عصا افتاده

شده دشوار تماشای تو از سمت حرم
چقَدَر سنگ میانِ تو و ما افتاده

لشگری قصد طواف تو رسید و رد شد
بدنی حال در این سعی و صفا افتاده

دست در زیرِ تنت برده ام و میپرسم
بین این ساقه چرا این همه تا افتاده؟

قد کشیدی کمی از پا و کمی از سینه
بینِ اندام تو این فاصله ها افتاده

هرکجا تاخته اسبی کمی از تو رفته
لخته خونت همه جا در همه جا افتاده

کاکُلَت کنده شد و حرمله در مُشتَش برد
اثر پنجه ی او در سر و پا افتاده

میبرم تا درِ خیمه قد و بالایت را
چند عضوی ز تو ای وای کجا افتاده؟

شیشه یِ عمرِ من آرام نفس کش بدجور
استخوان هایِ شکسته به صدا افتاده

ای ضریحِ حسنم، زود مُشَبَّک شده ای
در حرم با تو دمِ واحسنا افتاده

(حسن لطفی)

واله و مست سوی معرکه عازم شده است
رفتنش بدرقه با اشک محارم شده است

او به دست ولی الله معمم گشته
قطب علمی دو صد مرجع و عالم شده است

مرگ بازیچۀ دست همه اولاد علی است
مات رزمش همه افلاک و عوالم شده است

رسم این است سرش نقل بریزند نه سنگ
بین گودال عجب گرم مراسم شده است

حرف تقسیم تنش معنی نازک می خواست
آینه خرد که شد حضرت قاسم شده است

خواست یک بار دگر نام عمو را ببرد
نیزه ای در وسط سینه مزاحم شده است

یک نفر قصد نموده که سرش را بِبرد
آه که موقع تقسیم غنائم شده است

(محسن حنیفی)

نوجوان قبیلۀ خورشید
عالم دَهر مکتب توحید

آمده نیزۀ جمل در دست
سیزده شیشه عسل در دست

نام او چیست در عشیرۀ عشق؟
قاسم بن الحسن،نبیرۀ عشق

کارصد تیغ کرده مژگانش
خشم عباس برق چشمانش

با لب خشک خود غزل می خواند
شعر اهلا من العسل می خواند

از نگاه و صداش غم می ریخت
رجزش دشت را به هم می ریخت

نعره می زد: منم یتیم حسن
کفنم را حسین کرده به تن

غیرتی سبز خون رگهایم
نوه ی بوتراب و زهرایم

آمدم پابه پای شمشیرم
انتقام مدینه را گیرم

یا علی گفت و لب تر از می کرد
اسب ها را یکی یکی پی کرد

تیغ را رقص ذوالفقاری داد
همه کفر را فراری داد

با دل شیر تا کجا رفته!؟
چقدر او به مجتبی رفته!!!

گر چه از چارسو گلاویزند
کوفیان مثل برگ می ریزند

لشگر ظلم را چه شاکی کرد
مرحبا، خوب گرد و خاکی کرد

تیغ می زد، سینجلی می گفت
مست و مدهوش یاعلی می گفت

عاقبت تشنگی به بندش کرد
نیزه ای آمد و بلندش کرد

از لب آسمان زحل افتاد
سیزده شیشه عسل افتاد

طاقت صبر را زکف برده
مثل زهرا چه بد زمین خورده!؟

دیدم از رد بند نعلینی
قد کشیده به طرفة العینی

دشنه کینه را صدا کردند
سر مهتاب را جدا کردند

کاروان را ز کربلا بردند
سر او را مغیره ها بردند

(وحید قاسمی)

به پیش این همه دشمن نمی لرزد اگر پایش
یقیناً ارث برده او شجاعت را ز بابایش

نه ارزق، لشکر کوفه از این تصویر حیرانند
چه زیبا تیغ را رقصانده در دست توانایش

عمو را مات خود کرده است با جادوی ابرویش
دل عمه گره خورده به گیسوی چلیپایش

به خاک افتاده قاسم گرفته کاکل قاسم
نهاده تیغ را بر حنجر و می لرزد آوایش

نهالی که به پابوسش تبر رفته است در طوفان
ببین افتاده اما سرو گشته قد و بالایش

صدای نالۀ قاسم بریده می رسد بر گوش
گمانم خرد شده در زیر مرکب استخوان هایش

(سید محمد جوادی)

وقتی گذشت پای من از حلقه ی رکاب
صحرا گرفت از گل پیراهنم گلاب

دریا برای پاره ی جان حسن گریست
وقتی شدم به گوشه ی مقتل چنان سراب

شوق عسل به سینه ی خرد و شکسته ام
می ریزد از تلاطم خمخانه ی شراب

از بسکه استخوان تنم آسیا شده
جاری شدم به پهنه ی صحرا شبیه آب

تو آمدی و درد یتیمی ز یاد رفت
چون باز می پری به هوایم چه با شتاب

مثل کبود شهر مدینه نگاه من
در زیر پای مردم این شهر گشته قاب

دیدی به کارت آمدم آخر عمو حسین
می دیدم این نگاه تو را هر سحر به خواب

بخت یتیم نجمه دوباره سپید شد
زهرا مرا به روضه ی خود کرده انتخاب

(علی اشتری)

اشعار مرتبط و پیشنهادی : رجوع به بخش قبلی (بخش اول)