ناقد محترم، در بخشی از انتقادات خود به مطلبی که در ص۵١ کتاب، ذیل عنوان «ترجمان عشق» آمده است اشکال کرده اند که روایت مطرح شده، معنایی متفاوت از آنچه حضرت آیت الله بهجت قدس سره فهمیده اند، داشته است و برداشت ایشان از روایت، صحیح نیست.
در پاسخ عرض می کنیم که اولاً چنان که از عبارت مذکور، پیداست، این مطلب روایت نیست، بلکه بخشی از متن کتاب جواهر الکلام است که به بیان اقوالی درباره «حکم عقب نشینی از جنگ در زمان غلبه ی احتمالِ از بین رفتن» پرداخته است؛ ثانیاً عبارت مذکور چنین است: «و اذا غلب العطب قیل یجب الانصراف مع السلامة به، لوجوب حفظ النفس و حرمة التغریر بها و قیل... یستحب الانصراف». با کمی دقت در عبارت، معلوم می شود که این کلام حضرت آیت الله بهجت قدس سره که: «[طبق این نظر] جایز است [مجاهدان با وجود علم به کشته شدن، در میدان جنگ] باقی باشند، برای طلب سعادت شهادت ...» ناظر به قول به جواز است که در کلام صاحب جواهر با عبارتِ «قیل ... یستحب الانصراف» آمده است. یعنی بنا بر قولی که عقب نشینی از جنگ را در زمان غلبه احتمالِ از بین رفتن، مستحب می داند، جایز است که رزمندگان در میدان نبرد باقی بمانند. صاحب جواهر نیز، در ادامه به بررسی این عبارت پرداخته، و خود ایشان هم جواز ماندن برای طلب سعادت شهادت را مطرح نموده است. بنابراین معظم له برداشت اشتباهی از متن مذکور نداشته است.
