جنگل همیشه جنگل خواهد ماند! / شاعر : قیصر امین پور
طوفانی از تبر
ناگه به جان جنگل
افتاد
شعر
در رختخوابم یک مُشت پر دیدم / شاعر : قیصر امین پور
دیشب دوباره
گویا خودم را خواب دیدم:
در آسمان پر می کشیدم
تن جاده از رفتنت جان گرفت / شاعر : قیصر امین پور
صدایی به رنگ صدای تو نیست
خوشا رفتن از خود، رسیدن به خویش / شاعر : قیصر امین پور
خوشا رقص مردانی از آینه
سواران میدانی از آینه
آیین آینه، خود را ندیدن است / شاعر : قیصر امین پور
موجیم و وصل ما، از خود بریدن است
ساحل بهانه ای است، رفتن رسیدن است
خوشا چون سرو اِستادنی سبز / شاعر : قیصر امین پور
خوشا چون سرو اِستادنی سبز
خوشا چون برگ ها افتادنی سبز
خوشا از دل، نَمی اشکی فشاندن / شاعر : قیصر امین پور
خوشا از دل نَمی اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
چیزی از او به جای نمانده است جز راه ناتمام / شاعر : قیصر امین پور
آن روز
بگشوده بال و پر
او سبز بود و گرم که افتاد / شاعر : قیصر امین پور
افتاد
آنسان که برگ
آن اتفاق زرد
می افتد
افتاد
بادبان را ناخدا باد است / شاعر : قیصر امین پور
ساکت و تنها
چون کتابی در مسیر باد
می خورد هر دم ورق اما