نهضت استقلال طلبی در شبه قاره هند در سال های دهه 1930م اوج گرفت و طی سال های جنگ دوم جهانی قدرت بیشتری یافت. این امر انگلیسی ها را وادار كرد كه بلافاصله بعد از پایان جنگ، آمادگی خود را برای اعطای استقلال به این كشور اعلام نمایند. ولی آنان در عین حال با ایجاد اختلاف بین رهبران هندو و مسلمان از تحقق یافتن این امر جلوگیری می كردند. این اختلافات سرانجام با توافق درباره تقسیم هندوستان به دو كشور هند و پاكستان حل شد و قانون استقلال هند كه منجر به تشكیل دو حكومت جداگانه در هندوستان شد، روز هجدهم ژوئیه 1947م از تصویب پارلمان انگلیس گذشت. به موجب این قانون، دو حكومت جدید كه دومینیون یا قلمرو حكومتی خوانده می شدند، در عین خودمختاری همچنان تحت سرپرستی انگلستان باقی می ماندند و كمیسر عالی انگلیس به نمایندگی پادشاه انگلستان بر امور این كشورها نظارت می كرد. قانون استقلال هند هم چنین مهاراجه ها و شاهزادگان بی شمار هندی را نیز كه هر یك دارای قلمرو حكومتی یا امیرنشین بودند در انتخاب خودمختاری یا پیوستن به یكی از دو كشور هند و پاكستان مخیر می نمود. قانون استقلال هند در عمل مشكلات زیادی به وجود آورد زیرا اولا جمعیت مسلمانان هندوستان در سراسر شبه قاره هند پراكنده بودند و بین اقلیت مسلمان و اكثریت هندو در قلمرو حكومت هند، و بین اقلیت هندو و اكثریت مسلمان در قلمرو حكومت پاكستان برخوردهای خونینی روی داد و یك جو خصومت و اختلاف بین دو كشور به وجود آورد. با نزدیك شدن خاتمه نفوذ و استعمار چند صد ساله انگلستان در هند و به دنبال آن، طرح تأسیس یك حكومت مستقل اسلامی در ناحیه مسلمان نشین این شبه قاره، كشور پاكستان متشكل از دو ناحیه شرقی (بنگلادش) و غربی (پاكستان) در اوضاعی آشفته تشكیل شد. در همین زمان آخرین نایب السلطنه هند، در پانزدهم اوت 1947م استقلال هند و پاكستان پس از 200 سال استعمار را اعلام كرد و گاندی رهبری هند و محمدعلی جناح مسئولیت اداره پاكستان را به عهده گرفتند. در این زمان هر یك از ایالاتْ حق پیوستن به كشورهای مسلمان نشین هند و یا پاكستان را داشتند. پس از مدتی قسمت شرقی پاكستان به صورت كشور بنگلادش استقلال یافت. از آن زمان تا كنون نیز درگیری های مرزی بر سر ناحیه جامو و كشمیر میان هند و پاكستان جریان دارد.
مطالب مرتبط
