نهضت استقلال طلبی در شبه قاره هند كه در سال های دهه 1930 اوج گرفت و طی سال های جنگ دوم جهانی قدرت بیشتری یافت، انگلیسی ها را وادار كرد كه بلافاصله پس از پایان جنگ، آمادگی خود را جهت اعطای استقلال به این كشور اعلام نمایند. ولی درعین حال با ایجاد اختلاف بین رهبران هندو و مسلمان از تحقق یافتن این امر جلوگیری می كردند. این اختلافات سرانجام با توافق درباره تقسیم هندوستان به دو كشور هند و پاكستان حل شد و قانون استقلال هند كه منجر به تشكیل دو حكومت جداگانه در هندوستان شد در روز هجدهم ژوئیه 1947م از تصویب پارلمان انگلستان گذشت. به موجب این قانون، دو حكومت جدید كه دومینیون یا قلمرو حكومتی خوانده می شدند در عین خودمختاری، همچنان تحت سرپرستی انگلستان باقی می ماندند و كمیسرعالی انگلیس به نمایندگی پادشاه انگلستان بر امور این كشورها نظارت می كرد. قانون استقلال هند، هم چنین مهاراجه ها و شاهزادگان بی شمار هندی را نیز كه هر یك دارای یك قلمرو حكومتی یا امیرنشین بودند در انتخاب خودمختاری یا پیوستن به یكی از دو كشور هند و پاكستان مخیر می نمود. قانون استقلال هند در عمل، مشكلات زیادی به وجود آورد زیرا مسلمانان هندوستان در سراسر شبه قاره هند پراكنده بودند و بین اقلیت هندو و اكثریت مسلمان در قلمرو حكومت پاكستان برخوردهای خونین روی داد و یك جوّ خصومت و اختلاف بین دو كشور به وجود آورد. در نهایت، در 15 اوت 1947، تقسیم شبه قاره هند به دو كشور هند و پاكستان اعلام شد و دوران استعمار دویست ساله انگلستان بر شبه قاره هند، پایان پذیرفت.
مطالب مرتبط
