نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم / شاعر : شهریار
نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم
نیما غم دل گو که غریبانه بگرییم
سر پیش هم آریم و دو دیوانه بگرییم
بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم
سخن از آن گل خندان به سخندان گویم
هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم
روز خود با شب غم دست در آغوش کنیم
سر برآرید حریفان که سبوئی بزنیم
خواب را رخت بپیچیم و به سوئی بزنیم
از زندگانیم گله دارد جوانیم
شرمنده جوانی از این زندگانیم
ای شاخ گل که در پی گلچین دوانیم
این نیست مزد رنج من و باغبانیم
تا کی چو باد سربدوانی به وادیم
ای کعبه مراد ببین نامرادیم
روی در کعبه این کاخ کبود آمده ایم
چون کواکب به طواف و به درود آمده ایم
چه شد آن عهد قدیم و چه شد آن یار ندیم
از همه سوی جهان جلوه او می بینم
جلوه اوست جهان کز همه سو می بینم