صفحه یادداشت سید حسین سیدی

چندی پیش برای اسباب کشی منزل یکی از دوستان، دعوت شدم، بغیر از من دو سه نفر دیگر هم بودند؛ یکی از آنها بیشترین زحمت را می کشید.
به صاحب خانه گفتم: این فرد پرکار و کم حرف کیست؟ گفت یکی از اقواممان، گفتم پس راز با اخلاص کارکردنش، این بود. در آخر اسباب کشی، صاحب خانه بطور ویژه از او تشکر کرد...
در امور معنوی نیز، قضیه مانند داستان فوقست؛ هرچه انسان خالص تر، نزد خدا محبوب تر.
حضرت زهرا(علیهاسلام) می فرماید:«مَنْ اصْعَدَ إلىَ اللّهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، اهْبَطَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ افْضَلَ مَصْلَحَتِهِ»[1]

بسم الله الرحمن الرحیم
​حضرت زهرا (علیهاسلام) می فرماید: «مَنْ اصْعَدَ إلىَ اللّهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، اهْبَطَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ افْضَلَ مَصْلَحَتِهِ[1] هر كس عبادات و كارهاى خود را خالصانه براى خدا انجام دهد، خداوند بهترین مصلحت خود را براى او قرار می دهد.
بر طبق مبانی قرآن، دین و ایمان مایه رشد و ترقییست، و در این میان، دین و ایمانی ارزشمند است که با اخلاص باشد.
قرآن می فرماید: «از ما جنيان بعضى مسلمان و بی آزار و برخى كافر و ستمكارند؛ آنان كه اسلام آوردند رشد یافته اند.[2] بی تردید مسلمان بودنی مایه ترقی است که خالصانه باشد.

بسم الله الرحمن الرحیم
سیره حضرت زهرا(علیهاسلام) این بود که دعا برای همسایگان را بر دعا برای خود ترجیح می داد[1]؛ ولی ممکن است ایشان از همسایگان خویش نیز گله مند بوده باشد.
بعد از جریان غصب فدك، بعضى از زنان مهاجر و انصار که ممکن است همسایه ی آن حضرت بوده باشند؛ به منزل حضرت آمدند و احوال وى را جویا شدند؛ حضرت در پاسخ فرمود: «أصْبَحْتُ وَ اللّهِ! عاتِقَةً لِدُنْیاكُمْ، قالِیَةً لِرِجالِكُمْ[2] به خداوند سوگند، دنیا را آزاد كردم و هیچ علاقه اى به آن ندارم، همچنین دشمن مردان شما هستم.

بسم الله الرحمن الرحیم
کمتر عاقلیست که به نقش همسایه در سرنوشت انسان معترف نباشد. در دین ما نسبت به نیکی به همسایه (که اثرات مثبت آن دیر یا زود به انسان می رسد) تأکید شده است.
حضرت زهرا (سلام الله علیها) دعای برای  همسایگان را بر دعا برای خود ترجیح می داد و می فرمود: «الْجَارَ ثُمَ‏ الدَّار[1] اول دعا برای همسایگان و بعدا برای خود.»
خدا نکند ما که خود را پیرو بانوی دو عالم می دانیم؛ رفتار نامناسبی با همسایگان داشته باشیم.
خدا نکند که مجلس مهمانی و جشن ما پر زرق و برق باشد؛ اما همسایه ما به نان شب محتاج باشد.
خدا نکند...

بسم الله الرحمن الرحیم
در دوره آخر زمانی ما که جایگاه والدین کمرنگ شده است، توجه بیشتر به سخنان اهلبیت در این مورد راهگشاست.
حضرت زهرا(علیهاسلام) می فرماید: «الْزَمْ رِجْلَها، فَإنَّ الْجَنَّةَ تَحْتَ اقْدامِها»[1]
ترجمه: همیشه در خدمت مادر و پاى بند او باش ، چون بهشت زیر پاى مادران است.

اهلبیت مفسران قرآنند؛ قرآنی که درباره احترام به والدین می فرماید: «و بالهاى تواضع خويش را از سر محبت، در برابر آنان فرود آر! و بگو: «پروردگارا! همان‏گونه كه آنها مرا در كوچكى تربيت كردند، مشمول رحمتشان قرار ده!»[2]

بسم الله الرحمن الرحیم
جنگ تحمیلی صحنه دلداگی رزمندگان اسلام با اهلبیت(علیهم السلام) بود؛ شهید عبدالحسین برونسی یکی از آن رزمندگان دلاور بود.
بدون شک افرادی مثل شهید برونسی، در طول زندگی، تمام سعی خود را در پیروی از اهلبیت(علیهم السلام) انجام دادند[1] همین خصوصیت باعث بهره مند شدن ایشان از عنایت بی بی دو عالم در زندگی و جبهه های جنگ شد.[2]

بسم الله الرحمن الرحیم
گاهی بعضی از مفاهیم دینی از روی غفلت یا غرض ورزی، کج و معوج نشان داده می شود.  حاج آقای فاطمی نیا در شبکه چهار، خودش گفت که برخی به من دروغ بستند که من گفتم دعای کمیل نخوانید.
این خطیب توانا در ادامه گفت: من گفتم که دعای کمیل را خوب بخوانیم؛ طوری که آن را در زندگی خود پیاده کنیم.
آقای فاطمی نیا گفت که ما در دعای کمیل می خوانیم: «اللّهمّ انّى اسئلك برحمتك الّتى وسعت‏ كلّ‏ شئ...‏»[1]
ترجمه: خدایا از تو مسئلت دارم به رحمت خویش که همه چیز را در بر گرفته است...

بسم الله الرحمن الرحیم
گاهی متاسفانه حتی زنان محجبه، توجه لازم را نداشته و حجاب خویش را محکم نگه نمی دارند وغافلند که عدم سنگینی آنان چه بسا توسط نامحرمان به بحث گذاشته شود. به عبارت بهتر، محکم نگه داشتن حجاب را (مخصوصا چادر) نوعی زیاده روی می دانند؛ و از این نکته غفلت دارند که حضرت زهرا(سلام الله علیها) حتی بعد از مرگش، نیز بر سنگینی و وقار زن (با قرار گرفتن در تابوت) تاکید دارد. «إنّى قَدِ اسْتَقْبَحْتُ ما یُصْنَعُ بِالنِّساءِ، إنّهُ یُطْرَحُ عَلىَ الْمَرْئَةِ الثَّوبَ فَیَصِفُها لِمَنْ رَاءى.»[1]

بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت زهرا(سلام الله علیها) تفاهم خود را با مولا علی (علیه السلام) اینگونه بیان می کند: «یا ابَا الحَسَن، إنّى لا سْتَحى مِنْ إلهى انْ اكَلِّفَ نَفْسَكَ مالاتَقْدِرُ عَلَیْهِ[1] من از خداى خود شرم دارم كه از تو چیزى را در خواست نمایم و تو توان تهیه آن را نداشته باشى.»