به جای ناامیدی، به فکر چاره باشیم.

بسم الله الرحمن الرحیم
گاهی بعضی از مفاهیم دینی از روی غفلت یا غرض ورزی، کج و معوج نشان داده می شود.  حاج آقای فاطمی نیا در شبکه چهار، خودش گفت که برخی به من دروغ بستند که من گفتم دعای کمیل نخوانید.
این خطیب توانا در ادامه گفت: من گفتم که دعای کمیل را خوب بخوانیم؛ طوری که آن را در زندگی خود پیاده کنیم.
آقای فاطمی نیا گفت که ما در دعای کمیل می خوانیم: «اللّهمّ انّى اسئلك برحمتك الّتى وسعت‏ كلّ‏ شئ...‏»[1]
ترجمه: خدایا از تو مسئلت دارم به رحمت خویش که همه چیز را در بر گرفته است...
حاج آقا در ادامه گفت وقتی کسی 40 سال است که دعای کمیل می خواند و دم از رحمت و مهربانی خدا می زند ولی با خانواده اش رفتار درستی  ندارد؛ این فرد، به نتیجه مطلوب از دعا نرسیده است و باید به حال خویش فکری کند.  این عالم ربانی در ادامه سخنرانی خود به این نکته اشاره کرد که فردی با شنیدن این نکات بنده، پیش من آمد و گفت من بعد از فرمایشات شما دیگر دعای کمیل نمی خوانم (چون خودم را عامل به این دعا نمی دانم).
نکته مهم: البته غرض اصلی از دعا و مناجات و... دستیابی به حالت معنوی مطلوب است؛ ولی این بدان معنی نیست که اگر در برهه ای نتیجه حاصل نشد، انسان همه چیز را کنار بگذارد. در احادیث مختلف آمده که شیعه بودن به عمل کردن به احکام دینیست[2] و حق هم همین است؛ حالا کسی بیاید و بگوید چون در جامعه کم و بیش به ارزشهای دینی بی اعتنایی می شود، بنابراین ما شیعه نیستیم و خلاصه به تخریب شیعه بپردازد؛ این تفکر، تفکر چندان جالبی نیست.
باید به جای ناامیدی و تخریب آموزه های دینی، در فکر چگونگی نهادینه کردن ارزشهای دینی، ابتدا در وجود خود و سپس در  خانواده و سپس در جامعه باشیم.
ان شاءالله

پی نوشت:
1ـــ الصحيفة العلوية و التحفة المرتضوية، ترجمه رسوى، ص196.
2ــ تفسیر منسوب به امام حسن عسکری(علیه السلام) ص38.