کنگره تاریخی وین به عنوان یکی از بزرگ ترین اجتماعات سیاسی بین المللی در قرن نوزدهم، از روز 14 اکتبر سال 1814میلادی در وین پایتخت اتریش آغاز شد تا درباره متصرفات فرانسه طی جنگ های ناپلئون بُناپارت تصمیم گیری کند. در این کنگره که به منظور سر و سامان دادن به مسائل اروپا پس از نخستین استعفای ناپلئون بُناپارت تشکیل شد، سلاطین و سران برجسته اروپا نیز شرکت داشتند. مسائلی که کنگره با آن ها روبرو بود پیچیدگی و دشواری فراوان داشت چرا که انقلاب فرانسه و جنگ های ناپلئون، ساختار اروپا را به کلی در هم ریخته بود. ولی آن چه بیشتر مورد توجه کنگره قرار داشت، برقرار کردن تعادل قوا برای حفظ صلح در این قاره بود. در این میان، رقابت ها و دسیسه چینی ها از پیشرفت کار اساسی آن جلوگیری می کرد. هم چنین بیشتر نمایندگان شرکت کننده در کنگره، مایل بودند که تعادل قوا در اروپا به دوران قبل از انقلاب کبیر فرانسه برگردد و می خواستند سلاطین و فرمان روایانی را در کشورهای مختلف روی کار آورند که قبل از انقلاب فرانسه بوده اند. بر این اساس، شعار کنفرانس وین عبارت بود از: حقانیت و جبران. بدین ترتیب، کنگره وین نوعی پیروزی دولت های بزرگ بر دولت های کوچک و پیشرفت رژیم های سلطنتی علیه جمهوریت در اروپا بود. این کنگره کوشید و توانست عقربه زمان را در اروپا به عقب برگرداند ولی باعث شد که در آینده، انقلاب های دیگری بروز کند. هم چنین از سوی دیگر این کنگره توانست از بروز جنگ تا یک صد سال بعد در اروپا جلوگیری نماید. در نهایت، منافع قدرت های حاضر در کنگره، با تقسیم سرزمین ها و الحاق مناطق به کشورهای انگلستان، هلند، اتریش و پروس تامین گردید و به آن عنوان غرامت اطلاق شد. کنگره وین سرانجام در 9 ژوئن سال 1815میلادی به کار خود پایان داد.
