علامه شیخ عبدالحسین امینی در سال 1281ش (1320ق) در تبریز زاده شد. پس از فراگیری مقدمات علوم حوزوی در تبریز، راهی نجف اشرف شد و از محضر آیات عظام سیدابوتراب خوانساری و سیدمحمد فیروزآبادی فیض برد. ایشان در دوران جوانی به كسب درجه اجتهاد نائل آمد و این اجازه با تأیید و دستخط مراجع بزرگوار و آیات عظام سیدابوالحسن اصفهانی، میرزای نایینی، حاج شیخ عبدالكریم حائری یزدی و شیخ محمدحسین كمپانی اصفهانی همراه بود. وی پس از تكمیل تحصیلات، به تألیف كتاب روی آورد و در ابتدا كتاب شهداءالفضیله، شرح حالی از 130 تن از علمای دین را به رشته تحریر در آورد و پس از آن خود را برای نگارش كتاب عظیم الغدیر مهیا ساخت. این كتاب بزرگترین و ارزشمندترین اثر علامه امینی است. ایشان بیشتر اوقات خود را صرف تحقیق و نگارش این كتاب گرانسنگ نمود و خود آن بزرگوار در این باره می گوید: "هرگاه پشت میز می نشستم كه الغدیر را بنویسم مثل اینكه حضرت علی(ع) را در كنار میز می دیدم كه مطالب را به من دیكته می فرمود". علامه امینی برای یافتن مدارك معتبر درباره حدیث غدیر و سایر مطالب مربوط به اهل بیت(ع)، بارها به كشورهای مختلف سفر كرد و ده هزار كتاب را مطالعه نمود. این عالمِ محقق هم چنین كتابخانه ای با 42 هزار كتاب در نجف اشرف با نام كتابخانه امیرالمؤمنین(ع) تاسیس كرد و به همراه جمعی از یاران و با نسخه برداری از كتب نایاب و منحصر به فردِ اسلامی، گنجینه نفیسی از آثار مذهبی را جمع آوری نمود. سرانجام علامه امینی، این عالم ربانی و رضوانی در دوازدهم تیرماه 1349 ش برابر با 28 ربیع الثانی 1390 ق در هفتاد سالگی بدرود حیات گفت و در كتابخانه اش به خاك سپرده شد.
مطالب مرتبط
