علامه میرزا ابوالحسن شعرانی در سال 1320 هجری قمری در تهران به دنیا آمد. مقدمات را در مدرسه ی مروی تهران گذراند. وی مدتی در محضر درس آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی بود و سپس آهنگ نجف نمود و از اساتید آن دیار بهره برد. علامه شعرانی در حالی به وطن مراجعت کرد که اوج استبداد رضاخانی، خفقان را برکشور حاکم کرده بود و در این حال به تبلیغ و تدریس و تحقیق پرداخت. علامه، علاوه بر مهارت در فقه، اصول، تفسیر، حدیث، فلسفه، ریاضی، عرفان، کلام و... به زبان های عربی، فرانسه، ترکی، انگلیسی و عبری نیز آشنایى کافی داشت. فاضلان زیادی در محضر او پرورش یافتند که حضرات آیات میرزاهاشم آملی، عبدالله جوادی آملی، حسنِ حسن زاده آملی، و... از آن جمله اند. همچنین از علامه شعرانی آثار قلمی متعددی از جمله تفسیر مَنهَجُ الصادقین به جای مانده است. سرانجام، این عالم عامل و دانشمند کم نظیر پس از 73 سال زندگی پر افتخار در هفتم شوال سال 1393 ه.ق جان به جان آفرین تسلیم کرد و در جوار حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(علیه السلام) در خاک آرمید.
