زیگموند فروید، روان کاو معروف اتریشی زاده ی شهر پریبور در جمهوری چک کنونی و امپراتوری اتریش پیشین است. خانواده وی از یهودیان اشکنازی بودند. پدرش پارچه فروش بود که سه سال بعد از تولد زیگموند به دلیل مشکلات مالی همراه با خانواده خود به لایپزیک رفت و پس از مدتی به وین مهاجرت کرد. فروید به یکی از بهترین دبیرستان های وین رفت و آن جا را با درجه ممتاز به پایان رساند. نخست می خواست حقوق بخواند اما بعد در سال ۱۸۷۳میلادی به دانشکده پزشکی دانشگاه وین رفت و در سال ۱۸۷۵میلادی برای بورس تحصیلی در رشته جانورشناسی به تریست ایتالیا رفت. در ۱۸۸۲میلادی مدرک پزشکی خود را گرفت و در همان زمان با مارتا برنز ازدواج کرد و در بیمارستان عمومی وین مشغول به کار شد.در ۱۸۸۵میلادی برای تحقیقات عصب شناسی وارد پاریس شد و در بیمارستان سال پتریه با ژان مارتن شارکو که بزرگ ترین روان پزشک زمان به شمار می رفت آشنا شد. شارکو بر کاربرد هیپنوتیزم در درمان هیستری کار می کرد. سپس به وین بازگشت و مطبی باز کرد و به درمان بیماران روانی با استفاده از هیپنوتیزم پرداخت. در ۱۸۹۶میلادی پس از تحقیقاتی چند با ژوزف برویر به بررسی و تحقیق و درمان بیماران به روشی که خود روان کاوی می نامید پرداخت.فروید بعدها تصمیم گرفت به جای هیپنوتیزم، تداعی آزاد و تحلیل رویاها را برای تشخیص و درمان بیماران روانی به کار گیرد. او بیماران را ترغیب می کرد که در باره بیماری خود و خاطرات زندگی خود سخن گویند. بسیاری از آنان با سخن گفتن و یادآوری خاطرات تلخ گذشته، به ویژه دوران کودکی، بهتر می شدند. یکی از بیماران او نام «سخن درمانی» را بر این شیوه گذاشت.
از زیگموند فروید آثار متعددی برجای مانده که آینده یک توهم، آشوب تمدن، روان شناسی توده و تعبیر رؤیا از آن جمله اند.
