تاریخچه بازی های مورتال کامبت (4)/ Mortal Kombat

تاریخچه بازی های مورتال کامبت / Mortal Kombat – از قلم افتاده ها

بازی هایی که قرار بود برای میدوی پول بیشتری بیاورند

اگر تمام تاریخچه ای که برایتان از مورتال کامبت نوشتم را خوانده باشید، احتمالا متوجه بازی هایی که از قلم افتاده اند شده اید. این بازی در سه مطلب پیشین حضور نداشتند چون جزو سری اصلی فرانچایز مورتال کامبت به حساب نمی آمدند. آن ها اسپین-آف بودند و هر طور که حساب می کردم، نمی شد آن ها را در لا به لای بازی های شاخص این سری قرار داد و در موردشان حرف زد. مطمئن باشید، حوصله تان سر می رفت. دلیل این حرفم هم این است که اکثر اسپین-آف های مورتال کامبت نه تنها کیفیت خوبی نداشتند بلکه اتفاقا خیلی هم بد بودند. البته در لا به لایشان یکی دو مورد از دست میدوی قسر در رفتند و تبدیل به بازی هایی شدند که همه دوستشان دارند. در اصل به خاطر آن بازی های خوب هم بود که حاضر شدم متن مقاله «از قلم افتاده ها» را بنویسم. پس بیایید در آخرین قسمت تاریخچه مورتال کامبت سایت، با هم ببینیم که این از قلم افتاده ها کدامند و دلیل بد و خوب بودن هر یک از آن ها چیست.

Mortal Kombat Mythologies: Sub-Zero

اولین اقدام میدوی برای ساخت یک اسپیناف درست و درمان از فرانچایز مورتال کامبت با «مورتال کامبت میتالوژی: ساب زیرو» کلید خورد. بازی از نظر کانسبت و قصه ای که روایت می کرد کاملا جذاب به نظر می رسید و قطعا یکی از دلایلی که همه برای خرید آن سر و دست می شکستند، ساب زیرو بود. داستان مورتال کامبت میتالوژی درست پیش از وقایع قسمت اول روایت می شد و قرار بود در بازی به بسیاری از سوالات سر به مهر دنیای مورتال کامبت، پاسخ داده شود.

مورتال کامبت میتالوژی در اصل قرار بود بازی اکشن مجراجویی جذابی باشد که مکانیک های گیم پلی آن بر اساس سه گانه اصلی طراحی شده بود. با این حال، اگر فکر می کنید که چنین چیزی می توانست در همان زمان هم جذاب باشد، سخت در اشتباهید. مورتال کامبت میتالوژی یک فاجعه تمام عیار بود. گیم پلی بازی به معنی واقعی کلمه آزارتان می داد و این رویه را تا جایی پیش می برد که قید دیدن پایان بازی را بزنید و آن را برای همیشه رها کنید.

بزرگترین مشکل بازی هم این بود که نسبت محل قرارگیری ساب زیرو از دو سر تصویر درست رعایت نشده بود و او انقدر به گوشه های تصویر نزدیک می شد که اگر یکی از دشمنان بازی یک دفعه جلوی صفحه می پرید، هیچ وقت او را اول نمی دیدید. البته این مشکل دوربین بازی فقط به ندیدن دشمنان بازی محدود نمی شد. لوکیشن های مختلفی که داستان بازی ها در آن ها جان می گرفت، پر بودند از تله های مختلفی که اگر متوجهشان نمی شدید بی معطلی یکی از جان های با ارزشتان را از شما می گرفتند.

با این حال، متاسفانه تله ها را هم درست نمی دیدید که بخواهید برای عبور کردن از آن ها برنامه ریزی کنید. جالب اینکه این ها فقط مشکل گیمرها نبودند بلکه خود توسعه دهندگان بازی نمی توانستند همیشه برای چیزی که در خارج از قاب دوربین منتظرشان بود آماده باشند. این یعنی خود افرادی که روی بازی کار کرده بودند هم با دوربین بازی مشکل داشتند چه برسد به گیمرهای بیچاره ای که با کلی ذوق و شوق بازی را خریداری کرده بودند. در یک کلام مورتال کامبت میتالوژی ساب زیرو یک فاجعه بود و به هیچ وجه نمی شد از آن لذت برد. بازی آنقدر نقدهای تندی دریافت کرد که در نهایت به خاطر آن ها میدوی بیخیال ساخت ادامه ای برای میتالوژی ها شد.

Mortal Kombat: Special Forces

اگر فکر می کنید که میتالوژی آخرین اسپیناف شکست خورده میدوی از سری مورتال کامبت بود سخت در اشتباهید. چند سال بعد میدوی که به خیال خودش دست پر برگشته بود، از بازی جدیدی به نام مورتال کامبت اسپشیال فورسس پرده برداشت که قرار بود شکست میتالوژی را جبران کند و بازی نسبتا متفاوتی باشد. اما متاسفانه اسپشیال فورسس اصلا به اندازه کاراکتر کاریزماتیک و قوی هیکلش، قدرتمند ظاهر نشد و آنقدر بد بود که می توان آن را حتی در زمره بدترین بازی های ساخته شده تاریخ ویدیو گیم جا داد.

میدوی این بار به سراغ جکس رفته بود و با تمام قوا سعی می کرد قصه نبرد او با دار و دسته بلک دراگون را به شکلی حماسی به تصویر بکشد. البته در نهایت هیچ یک از تلاش هایی که برای توسعه بازی صورت گرفته بود به ثمر نرسید و اسپشیال فورسس تبدیل به اثری شد که نه جذاب بود و نه قابل بازی. اسپشیال فورسس حتی با سینماتیک هایش هم نمی توانست جذاب به نظر برسد. فقط کافی بود همان سینماتیک ابتدایی بازی را می دیدید تا از احمقانه بودنش از خنده روده بر می شدید. سینماتیک اول بازی عین این بود که جکس را به دیسکو ببرید و سعی کنید از حرکات موزونش تصاویر جذابی بگیرید. باور کنید تصورش هم جذاب نیست چه برسد به اینکه بخواهید واقعا این کار را بکنید.

اما بدی اسپشیال فورسس فقط به سینماتیک اولش ختم نمی شد. بازی آنقدر کنترل خشک و گیم پلی یکنواختی داشت که خیلی زود از تجربه اش خسته می شدید. دوربین بازی هم آنقدر عجیب بود که اصلا مشابه آن را نمی شد در هیچ بازی دیگری پیدا کرد. انگار توسعه دهندگان اسپشیال فورسس فهمیده بودند که باید اساسی ترین مشکل میتالوژی را برای بازی خود برطرف کنند اما حواسشان به این نبوده که خودشان هم دارند یک فاجعه دیگر رقم می رنند. از گیم پلی بازی هم برایتان نگویم خیلی بهتر است. مطمئن باشید اگر بیشتر از ایرادات اسپشیال فورسس برایتان بگویم سر درد می گیرید. فقط در همین حد از بودن اسپشیال فوررسس بدانید که خود اد بون می گوید من روی آن کار نکرده ام و اصلا دوست هم ندارم در موردش صحبت کنم.

Mortal Kombat: Shaolin Monks

دیگر داشتیم به این نتیجه می رسیدیم که هیچ وقت از دل دنیای مورتال کامبت یک اسپیناف درست و حسابی بیرون نمی آید که میدوی در سال ۲۰۰۵ سورپرایزمان کرد. بله مورتال کامبت شاولین مانکز در راه بود و کسی روی آن کار می کرد که کارش را خوب بلد بود؛ اد بون. اد بون بالاخره وارد این فاز شد که برای دنیای ساخته شده به دست خودش، یک اسپیناف قابل قبول بسازد. کار به دست کاردانش سپرده شده بود و نتیجه همان چیزی شد که طرفداران دو آتیشه این بازی ها برای سال ها منتظرش بودند.

شاولین مانکس قصه ناگفته ای را روایت می کرد که بین قسمت های اول و دوم مجموعه جریان داشت. کونگ لاو و لو کینگ دو شخصیت اصلی بازی بودند و از همان ابتدا می توانستید به صورت دو نفره بازی را تجربه کنید. مکانیک های گیم پلی بازی کاملا انحصاری شاولین مانکس بودند و مثلشان را در هیچ یک از قسمت های دیگر سری نمی دیدید. طراحی مراحل این بازی اکشن ماجراجویی، متنوع و خاص بود و شاولین مانکس آنقدر از المان های مهم سری درست استفاده می کرد تا از ثانیه به ثانیه تجربه اش لذت ببرید.

جالب تر اینکه بازی باس فایت های خوب و کاملی هم داشت که در انتهای هر مرحله سراغتان می آمدند و می توانستید به خشن ترین شکل ممکن تکه تکه شان کنید. شاولین مانکس حتی رمز و راز هم کم نداشت و بازی در این خصوص هم سورپرایزتان می کرد. برای مثال اگر Warrior Shrine را پیدا می کردید و در آن قدم می گذاشتید، ۷ مجسمه از قهرمانان مختلف را می دیدید که همه آن ها به جز یک مورد برایتان آشنا بودند. در صورتی که به سراغ مجسمه آن شخص ناشناس می رفتید و سه بار روی آن کلیک می کردید، شخصیت ارمک از کالبد آن مجسمه بی جان بیرون می پرید و شما را با توانایی هایش به چالش می کشید.

در کل شاولین مانکس پکیج کاملی بود که می توانست هر طرفدار مورتال کامبتی را به وجد آورد. تجربه بازی حس دلنشینی داشت و همان چیزی بود که سال ها منتظرش بودیم. البته فقط طرفداران مجموعه از بازی راضی نبودند، بلکه شاولین مانکس توانست نظر منتقدین آن دوران را نیز جلب کند و از آن ها امتیازات خوبی دریافت کند. حتی خود اد بون نیز بارها در مصاحبه های مختلف از علاقه اش به شاولین مانکس گفته و می دانیم که او همیشه این می خواسته که یک قسمت دیگر از آن ساخته شود. آرزویی که متاسفانه هیچ وقت حقیقت پیدا نکرد.

Mortal Kombat vs. DC Universe

Mortal Kombat vs DC Universe اتفاق بزرگی برای سری مورتال کامبت بود. برای اولین بار پای کاراکترهایی چون بتمن، سوپرمن و واندرومن به دنیای خونین مورتال کامبت باز شد. البته صبر کنید؛ برای اولین بار در طول تاریخ سری مورتال کامبت، Mortal Kombat vs DC Universe درجه سنی T دریافت کرد. این یعنی دنیای خونینی که در موردش می گفتم دیگر آنقدرها هم که فکر می کنید خونین نبود. دلیل رخ دادن چنین اتفاقی، به توافقی برمی گشت که میدوی با دی سی کرده بود. انگار دی سی به اینکه بتمن و سوپرمن دیگران را تکه و پاره کنند علاقه ای نداشته و ترجیح میداده بازی طوری ساخته شود که برای همه قابل بازی باشد.

با این حال، خوشبختانه این اتفاقات سد راه بازی نشدند Mortal Kombat vs DC Universe اتفاقا اثر خوبی از آب درآمد. Mortal Kombat vs DC Universe داستان خوبی داشت، گیم پلی آن با منطق مورتال کامبت های قبلی جور درمی آمد و از همه مهمتر آنقدر جذاب بود که به فروش خوبی برسد و علاقه مندان به هر دو یونیورس را به سمت خودش جلب کند. بازی نمرات خوبی هم دریافت کرد و از نظر فروش هم به موفقیت رسید اما متاسفانه این ها برای نجات میدوی کافی نبودند و Mortal Kombat vs DC Universe آخرین اثری شد که از این شرکت بیرون آمد.

این هم از آخرین مقاله تاریخچه مورتال کامبت.

دسترسی به مطالب قبلی:

تاریخچه بازی های مورتال کامبت (1)/ Mortal Kombat – سه گانه ای فراموش نشدنی

تاریخچه بازی های مورتال کامبت (2)/ Mortal Kombat – فراز و فرودی برای دنباله ها

تاریخچه بازی های مورتال کامبت (3)/ Mortal Kombat – شروعی دوباره