تاریخچه بازی های مورتال کامبت (1)/ Mortal Kombat

تاریخچه بازی های مورتال کامبت / Mortal Kombat سه گانه ای فراموش نشدنی

مورتال کامبت نام بزرگی در صنعت ویدیو گیم به حساب می آید و حتی غیرگیمرها هم ممکن است که آن را بشناسند. این مجموعه نام آشنا اما به خاطر خشونت بی حد و حصری که به تصویر می کشد معروف است و خیلی از ما آن را دوست داریم چون توسعه دهندگانش در نمایش اغراق شده تکه پاره کردن یک فرد زنده، ذره ای تردید به خود راه نمی دهند. از طرفی مجموعه مورتال کامبت، تاریخچه سی ساله بلندی دارد که مرور آن به هیچ وجه در زمانی کوتاه ممکن نیست. به همین خاطر در چهار قسمت برایتان تاریخچه این فرانچایز محبوب را زیر و رو می کنیم و به هر چیزی که نیاز باشد بدانید اشاره خواهیم کرد.

Mortal Kombat

بیایید به ۱۹۹۲ برگردیم. زمانی که کپکام با فایتینگ محبوبش با تمام قوا روی دستگاه های آرکید جولان می داد و به این راحتی ها نمی گذاشت که یک بازی دیگر بیاید و آن ها را از جایگاه محکمشان پایین بکشد. با این حال وقت شدت گرفتن رقابتی پایاپای که در هر طرفش غول های بازی سازی قرار گرفته باشند رسیده بود. خب اینجا بود که میدوی پا به میدان گذاشت و از بازی جدیدی به نام مورتال کامبت رونمایی کرد.

البته نزدیک به سی سال پیش وقتی همه این نام را شنیدند برایشان این سوال ایجاد شد که اصلا Mortal Kombat، آن هم با K، چه معنایی می تواند داشته باشد و دقیقا چرا مبارزان حاضر در بازی اینگونه خونین با یک دیگر می جنگند؟. خب همانطور که احتمالا حدس می زنید قضیه طبق معمول همیشه مربوط به انتخاب میان خیر و شر بود اما مورتال کامبت سعی داشت تقابل میان این دو را طور دیگری به تصویر بکشد که تا آن زمان کسی حتی تصورش را هم نکرده بود.

خلاصه برایتان بگویم، قصه مورتال کامبت از آنجایی شروع می شد که اعضای حزب درستکار داستان یا همان ارث رلمی ها قصد کردند جلوی اوت ورلدی ها که تنها هدفشان سلطه بر جهان و ایجاد آشوب در دنیا بود، بایستند. خب تا این جا همه چیز طبق معمول همیشه قصه های این چنینی پیش می رفت اما راهکاری که نویسندگان مورتال کامبت برای فرم دهی به نبرد میان خیر و شر پیشنهاد دادند یک ایده ناب و جدید بود.

پیشنهاد این بود که بیاییم به جای اینکه نبردی نامنظم و کلیشه ای را به تصویر بکشیم، برای اولین بار نمایشگر توافقی میان خوبی و بدی باشیم و رهبران این دو را برای رسیدن به اهدافشان مجبور به شرکت در تورنمنت خونینی کنیم که قوانین خاصی بر آن حاکم است. به هر حال این اتفاق افتاد و ۷ قهرمان بزرگ از هر دو جریان فکری، پا در تورنومنت خونینی گذاشتند که از آن به عنوان مورتال کامبت یاد می شد.

قهرمانانی که پیشینه خاص خودشان را داشتند و سبک مبارزه ای هر کدامشان با دیگری تفاوت می کرد. جالب تر این که پیش زمینه داستانی و اختلافات موجود میان برخی کاراکترهای داستان، حتی به قبل از وقایع مورتال کامبت باز می گشت و از این حیث در آن زمان با اثری طرف بودیم که از بنیاد روی تک تک المان هایش فکر شده بود.

در کنار این ها، مورتال کامبت در آن زمان خشونت عجیب و غریبی داشت که کمتر در مدیوم بازی های ویدیویی دیده بودیم. در ۱۹۹۲ استریت فایتر محبوب ترین بازی فایتینگی بود که می توانستید روی دستگاه های آرکید بازی کنید. اما می شود اینطور گفت که استریت فایترها با آن گرافیک کارتونیشان آن بازی هایی نبودند که بتوانند آنطور که باید و شاید خشونت موجود در تورنومنت هایی مثل مورتال کامبت را به خوبی به تصویر بکشند.

از این رو تیم توسعه دهنده مورتال کامبت تصمیم گرفت به جای شخصیت های کارتونی، از کاراکترهای واقعی استفاده کند. آن ها دست از طراحی کشیدند و سعی داشتند با استفاده از استاپ موشن و دیجیتالی کردن تک تک حرکات بازیگران واقعی، حرف جدیدی بزنند و مبارزات طبیعی تری را به نمایش بگذارند. البته این قضیه در مورد باس یکی مانده به آخر بازی یا همان «گورو» صادق نبود. چراکه تیم توسعه دهنده دست و بالش برای پیدا کردن شخصی ۲ متری که چهار دست داشته باشد واقعا بسته بود. به همین خاطر آن ها مجبور شدند که خلاقیت به خرج دهند و مجبور شدند به جای هزینه کردن برای یک بازیگر دیگر از اکشن فیگوری کوچک برای مدل سازی گورو در بازی استفاده کنند.

همه این ها در آن زمان دست آوردهای بزرگ و فک براندازی بودند که هیچکس پیش از عرضه بازی حتی فکرش را نمی کرد چنین چیزی ممکن باشد. البته این چیزی نیست که شاید الان به چشمتان بیاید. اگر الان به بازی نگاه کنید شاید از وجود انسان های واقعی در قاب یک بازی ویدیویی و حرکات کند و غیر طبیعی آن ها خنده تان بگیرد. اما در آن زمان این یک دست آورد بزرگ بود و هر کسی را که پای بازی می نشست محو خودش می کرد. با این حال، دست آورد های مورتال کامبت و چیزهای جدیدی که تیم توسعه دهنده سعی داشت به ریشه بازی های مدرن آن روزها تزریق کند، فقط به همین چند خطی که برایتان گفتم ختم نمی شد.

یکی دیگر از چیزهای جدیدی که با ورود مورتال کامبت به عرصه بازی های ویدیویی آرام آرام قوت گرفت، خشونت بود. به لطف مورتال کامبت برای اولین بار در بازی های فایتینگ با عبارتی به نام فیتلیتی آشنا شدیم که به واسه آن می شد قلب تپنده حریف را از سینه اش بیرون کشید و آن را تکه تکه کرد. برای این کار کافی بود که پس از پیروزی بر حریف، با ترتیبی خاص یک سری از دکمه ها را می فشردید تا خشونت به اوج خودش می رسید و صحنه هایی را می دیدید که تا پیش از آن لحظه، تجربه نکرده بودید.

جالب تر اینکه برخی فیتلیتی ها با استیج های بازی هم در ارتباط بودند و اگر کارتان را درست انجام می دادید می توانستید حریف خود را به گوشه ای از رینگ مبارزه پرت کنید که عاقبت خوبی در آن جا انتظارش را نمی کشید. برای مثال اگر در استیچ پیت به مبارزه می پرداختید و آن قدر مهارت به خرج می دادید که پیروز نهایی میدان باشید، آن وقت می شد با یک آپرکات قدرتمند، حریف را به پایین پرت کرد تا سیخ های بلند و تیزی که در پایین میدان نبرد قرار داشتند، بدنش را تکه تکه کنند.

این صحنه با اینکه هنوز برای خیلی از ما خاطره انگیز و نوستالژیک هست، برای خیلی های دیگر صحنه ای وحشتناک و کابوس واری بود که هیچ وقت از یادشان نخواهد رفت. به همین خاطر همه از این موضوع خیلی راضی نبودند؛ خصوصا برای دولت مردان اروپایی و آمریکایی. در آن زمان بحث بر سر اینکه چنین بازی هایی تا چه اندازه ترویج خشونت می کنند و چه تاثیری روی ذهن کودکان می گذارند، داغ بود. این رویه برای مدت ها ادامه داشت تا بالاخره تصمیم بر این شد که برای بازی های ویدیویی درجه بندی سنی در نظر گرفته شود تا ذهن کودکان به مسائلی که هضمش حتی برای بزرگ ترها هم سخت است عادت نکند.

البته تیم توسعه دهنده در نهایت برای اینکه به فروش بازی لطمه نخورد، حاضر به سانسور برخی المان های گرافیکی مورتال کامبت روی کنسول های مختلف شدند. برای مثال روی نسخه سوپر نینتندو مورتال کامبت، دیگر خبری از خون و فیتلیتی های وحشتناک نبود، عرق و ضربات تمام کننده معمولی جایگزین این دو شدند. حتی ساب زیرو هم دیگر قادر به بیرون کشیدن سر حریف از بدنش نبود و تنها کاری که می توانست در نسخه سانسور شده بکند، زدن یک مشت محکم به زیر چانه طرف مقابلش بود.

جالب است بدانید که برای فعال کردن خشونت بیش از حد بازی در نسخه سگا جنسیس می بایست با استفاده از کنترلر یک کد خاص را وارد می کردید تا همه چیز همانطور که قرار بود برایتان نمایش داده شود. جدای از همه این ها، مورتال کامبت ها از همان ابتدا فقط یک سری بازی فایتینگ خشن نبودند بلکه این بازی ها پر بودند از مینی گیم های مختلف که تجربه هر کدامشان در نوع خود جذاب بود. یکی از این بخش ها «تست یور مایت» بود که در آن می بایست آنقدر کلیدهای روی کنترلر را می فشردید تا قدرت ضربه کاراکتر تحت کنترلتان برای شکستن یک سری جسم سخت مثل تخته سنگ های بتنی افزایش یابد.

در کنار این ها، مورتال کامبت رمز و راز هم کم نداشت. اگر در بازی یک سری کار خاص را به طور منظمی انجام می دادید، اتفاقات جالبی روی نمایشگر نقش می بست که تماشایشان در نوع خود جالب بود. مثلا پیدا شدن سر و کله رپتایل یکی از این اتفاقات جالبی بود که بازی به واسطه آن شما را شوکه می کرد. اگر در بازی دو بار پشت سر هم بدون اینکه حتی یک ضربه از حریفتان بخورید او را شکست می دادید و کارش را با یک فیتلیتی خونین به پایان می رساندید، آن وقت جلوی چشمتان صفحه تیره و تار می شد و در عرض چند ثانیه نینجای سبز پوشی را جلوی خود می دید که مهارتهایش ترکیبی از ساب زیرو و اسکورپیون بود.

البته اگر فکر می کنید که در آن زمان می شد به راحتی رپتایل را از پیش رو برداشت، سخت در اشتباهید. رپتایل سریع و قدرتمند بود و آن قدر با تکنیک های مختلف به سمتتان حمله ور می شد که واقعا مهار تک تک ضرباتش ممکن نبود. با این حال، اگر بالاخره توان شکستش را پیدا می کردید بازی ۱۰ میلیون پوینت در اختیارتان قرار می داد که با آن ها می توانستید به یک سری آیتم خاص دیگر دسترسی پیدا کنید. همه این ها در کنار هم از اولین قسمت مورتال کامبت پکیج کاملی ساخت که هر شخصی دوست داشت آن را یا روی دستگاه های آرکید تجربه کند یا یک نسخه از آن را برای کنسول خانگیش بخرد. پس دور از انتظار نبود که بازی در امر فروش نیز به موفقیت برسد. طولی نکشید که این اتفاق افتاد و بازی به تنهایی روی سگا جنسیس فروش ۲.۵ میلیون نسخه ای را تجربه کرد. اما کار مورتال کامبت تمام نشده بود و رفته رفته انتظارات زیادی برای انتشار هر چه سریع تر قسمت دوم بازی شکل گرفت.

Mortal Kombat 2

مورتال کامبت ۲ همانطور که همه منتظرش بودند بالاخره از راه رسید. در سال ۱۹۹۳ بازی برای اولین بار پا به دستگاه های آرکیدی گذاشت که در آن زمان طرفداران بسیاری داشت. محل اتفاقات بازی این بار به اوت ورلد برده شد. جایی که Shao Khan، امپراطور اوت ورلد، در آن قدرت بیشتری نسبت به قهرمانان قصه داشت.

پس با همین تفاسیر پر بیراه نبود که با داستان تاریک تر، خشن تر و خونین تری همراه باشیم. در مورتال کامبت ۲ دیگر خبری از استیج های نبرد روشن و آسمان آبی نبود. خبری هم از بنرهای رقابتی که همه برای شرکت در آن سر و دست می شکاندند هم وجود نداشت. آن جا اوت ورلد بود. جایی که آسمان هایش رنگ روشنایی به خود نمی دیدند، جمجمه و استخوان های شکسته مبارزان درمانده روی زمین پخش و پلا بود و روی بدنه درختان جنگل های تاریکش چهره هایی انسان نما که زجر در صورتشان دیده می شد حک شده بود.

به معنای واقعی کلمه اوت ورلد جهنمی بود که در آن دوران نمی شد به راحتی تصویر سازی فوق العاده وحشتناک آن را تحمل کرد. این جا بود که ترس از دست دادن قهرمانان قصه جذاب مورتال کامبت به جانتان می افتاد. نمی دانستیم که در این جهنم چه اتفاقی انتظارمان را می کشید و نوبت به این رسیده بود که با کاراکترهای بیشتری رو به رو شویم و شاهد اتفاقات جذاب تری باشیم. در مجموع ۱۲ مبارز پا به اوت ورلد جهنمی گذاشتند. تقریبا با همگی آن ها به جز کیتانا، ملینا، کونگ لاو، جکس و باراکا آشنا بودیم اما سوال در آن زمان این بود که سونیا بلید و کینو کجا هستند.

خب پاسخ این بود که این دو از خط داستانی مورتال کامبت ۲ حذف شده بودند و تنها جایی که می توانستید اثری از آن ها ببینید در پشت صحنه استیج ها بود. البته زمانی که از اد بون در این مورد سوال شد، او پاسخ داد که هر دو  کاراکتر مورد بحث در بازی اصلی به محبوبیت چندان زیادی نرسیده بودند و دلیل حذفشان به خاطر این موضوع بوده. به همین خاطر تیم توسعه دهنده هم آن ها را در پس زمینه استیج های نبرد به غل و زنجیر کشیده بودند تا کمی تاوان ضعفشان در جلب نظر مخاطب را پس دهند.

در کنار این ها یک کاراکتر دیگر هم بود که پیش از نبرد با باس نهایی بازی با او آشنا می شدیم: کینتارو. به رسم گذشته، تیم توسعه دهنده یک موجود چهار دست دیگر خلق کرده بود که برای آخرین بار بتواند جلوی قهرمانان ارث رلم را بگیرد و نگذارد آن ها به هدفشان که چیزی جز حکم فرمایی صلح و آرامش بر جهان نبود برسند. کینتارو نسبت به گورو مبارز سر سخت تری بود. پوستش را طوری طراحی کرده بودند که شبیه پوست یک ببر به نظر برسد تا مخاطب با دیدنش، قدرت ذاتی او را با پوست و گوشتش لمس کند.

خب در کنار این ها مورتال کامبت ۲ نیز همانند نسخه اول رمز و راز و کاراکتر مخفی کم نداشت. شخصیت هایی چون جید، نوب سایبوت و اسموک همگی در پشت پرده پر رمز و رازی قرار داشتند که باید برای کنار زدن آن و رسیدن به آن ها دست به کارهای عجیب و غریب و بعضا پیچیده ای می زدید. مثلا اگر به رکورد ۵۰ پیروزی پشت سر هم می رسیدید، در کمال ناباوری به قعر سیاه چالی می افتادید که در آن یک مبارز سیاه پوشی به نام نوب سایبوت (اگر نامش را برعکس کنید، به بون توبایس می رسید که در اصل ترکیبی جالبیست از نام دو خالق مورتال کامبت) انتظارتان را می کشید. البته در مورتال کامبت ۲ به تاریخچه هیچ کدام از این سه شخصیت مخفی پرداخته نمی شد و در آن دوران همه ما باید منتظر می ماندیم تا قسمت سوم عرضه شود و جواب سوال هایمان را بگیریم.

همه المان های مهم مورتال کامبت نظیر فیتلیتی های خونین و بروتالیتی های خشن هم برگشته بودند تا با یک بازی مبارزه ای کامل و درخور تجلیل طرف باشیم. فیتلیتی های که به نوعی امضای شاخصی برای سری به حساب می آمدند این بار به معنی واقعی کلمه خونین تر از همیشه شده بودند. برای مثال اگر با جکس به پیروزی می رسیدید، با نگه داشتن گارد سه بار کلید بالا را فشار می دادید، می توانستید دست حریفتان را با دست خالی از جا بکنید و شاهد خون ریزیش باشید. البته قضیه فقط به این چیزهایی که برایتان گفتم ختم نمی شد.

مورتال کامبت ۲ استیج فیتلیتی های چندش و حال به هم زنی داشت که شاید در آن زمان دیدنش برای یک کودک از همه جا بی خبر اتفاق چندان خوشایندی نبود. توسعه دهندگان مورتال کامبت ۲، استیجی به نام دد پول طراحی کرده بودند که گودال های اطراف آن به جای آب از اسید پر شده بود. اگر دشمنتان را با استفاده از الگوی مناسب به درون این گودال های متعفن می انداختید، صحنه ای جلوی چشمتان نقش می بست که شاید بعدا از دیدنش پشیمان می شدید.

یا اینکه می توانستید با یک آپرکات قدرتمند حریفتان را به سیخ هایی که روی سقف یکی دیگر از استیج ها نصب شده بود بچسبانید و برای اولین باز از نزدیک بارش خون از آسمان را تجربه می کردید. مورتال کامبت ۲ یک بازی فایتینگ تمام عیار بود و بازی از هر جهت نسبت به نسخه پیشین پیشرفت قابل توجهی داشت. خیلی زود و تقریبا پس از گذشت یک سال، بازی برای کنسول های خانگی هم عرضه شد و در عرض چند هفته فروش بازی از مرز ۲.۵ میلیون نسخه گذشت. در آن زمان این یک رکورد شگفت انگیز بود و مورتال کامبت ۲ را در جایگاه پر فروش ترین بازی تاریخ قرار داد. اما سوال این بود که آینده سری به کجا می رود؟

Mortal Kombat 3

مورتال کامبت ۳ در سال ۱۹۹۵ منتشر شد و فرمول کلی فرانچایز را که برای چندین سال، بازی های خوبی بر اساس آن ساخته شده بود، تا حدودی تغییر داد. در مورتال کامبت ۳، شیوه مبارزه و نحوه اجرای کمبو برای هر کاراکتر تغییر کرد و به گیمر این اجازه داده شد را که بتواند با هر کاراکتر، کمبوهای متفات تری بزند و آنطور که دوست دارد بازی کند.

همانند همیشه یک سری فیتالیتی جدید هم به بازی اضافه شد که برخی از آن ها جالب و برخی دیگر واقعا بد بودند. برای مثال استرایکر که به عنوان یک شخصیت جدید پا به میدان مبارزات گذاشته بود، می توانست برای اتمام کار حریفش، به یک تی رکس خشمگشین تبدیل شود و بدن او را به دو نیم تقسیم کند. البته همانطور که گفتم، همه این فیتالیتی های جدید جالب به نظر نمی رسیدند.

مثلا شخصیت شیوا می توانست به عقرب کشنده ای تبدیل شود و حریفش را هزار تکه کند. جالب بود اما به شخصه هنوز نفهمیدم، وقتی که در دنیای مورتال کامبت شخصیتی مثل اسکورپیون دارد چرا باید شیوا تبدیل به عقرب می شد. خب دلیلش این بود که اسکورپیونی در مورتال کامبت ۳ وجود نداشت. این یک اتفاق عجیب و شوکه کننده برای طرفداران بود. برای اولین و آخرین بار، اسکورپیون در یکی از بازی های مورتال کامبت حضور نداشت و چندین و چند شخصیت جدیدی چون سیندل، کابال، سایرکس، سکتور، نایت ولف و استرایکر و شیوایی که پیش تر برایتان گفتم، جایگزین او شده بودند.

ستینگ کلی بازی هم تغییر کرد و برای اولین بار به جای حضور در لوکیشن هایی فانتزی و خیالی، به مکان های آشناتری چون ایستگاه مترو و خیابان هایی پا می گذاشتیم که برای همه ما، بودن در آن ها قابل درک و لمس بود. در کنار این ها به مکانیک های گیم پلی بازی، دویدن هم اضافه شد تا به لطف آن امکان اجرای کمبوهای سریع تر ممکن شود. جالب تر اینکه در مورتال کامبت ۳، برخی اوقات آپرکات ها آنقدر محکم به زیر چانه طرف مقابل می نشستند که فرد مضروب زمین و زمانش عوض می شد به جایی برده می شد که اصلا آن جا را نمی شناخت.

بله درست خواندید، به مورتال کامبت برای اولین ویژگی تغییر لوکیشن در حین مبارزات اضافه شد و در آن زمان این یک ویژگی خیلی جالب و منحصر به فرد برای یک بازی فایتینگ به حساب می آمد. خب برای اینکه همه چیز بهتر و کامل تر به نظر برسد، استیج فیتلیتی های جدید هم به بازی اضافه شدند که بهترین نمونه اش را می شد در استیج ایستگاه مترو دید. خب قطعا ایستگاه مترویی که برایتان در موردش صحبت می کنم متروکه نبود و در آن قطارهای پر سرعت، به کرات رفت و آمد می کردند. پس دیگر همه چیز فراهم بود که حریف بخت برگشته را زیر قطار بیندازیم تا یک استخوان سالم هم در بدنش باقی نماند.

با تمام این اوصاف اما مورتال کامبت ۳ به نظر کامل نمی رسید. این موضوعی بود که خیلی از ما نگرانش بودیم و متاسفانه در آن زمان نه می شد برای بازی پچ آنلاین منتشر کرد و نه امکان عرضه بسته الحاقی برای بازی وجود داشت. میدوی در چنین شرایطی گیر افتاده بود که ایده انتشار یک نسخه کامل تر از بازی مطرح شد: Ultimate Mortal Kombat 3. بازی ۶ ماه بعد از انتشار نسخه اصلی عرضه شد و آلتیمیت مورتال کامبت ۳ سعی کرد با باز گرداندن کاراکترهای مفقود شده ای چون اسکورپیون، ضعف های نسخه اصلی را برطرف کند.

به بازی حتی حالت دو به دو هم اضافه شد تا بازیکنان آلتیمیت مورتال کامبت ۳ راه های تازه ای برای چند نفره بازی کردن داشته باشند. در این دوران بود که همه ما داشتیم از آلتیمیت مورتال کامبت ۳ لذت می بردیم که میدوی مدتی بعد یک بازی کامل تر هم به نام مورتال کامبت تریلوژی منتشر کرد. مورتال کامبت تریلوژی کامل ترین مورتال کامبتی بود که می توانستید پیدا کنید.

تمام کاراکترهای سه گانه اصلی هم در بازی حاضر بودند و در اصل مورتال کامبت تریلوژی کامل ترین مجموعه ای بود که می توانستید از سری مورتال کامبت پیدا کنید. بازی خیلی زود هم به موفقیت چشمگیری رسید که مورتال کامبت ۳ نتوانسته بود در زمان خودش به آن برسد. این پایان خوشی بود برای یک سه گانه استثنایی که محال است کسی روی کره خاکی پیدا شود که حداقل یک بار نام آن به گوشش نخورده باشد. پرونده سه گانه مورتال کامبت ۳ با عرضه نسخه تریلوژی بسته شد اما هنوز راه زیادی برای پیشرفت و عرضه بازی های بزرگتر وجود داشت. اما اینکه سرنوشت مورتال کامبت پس از قسمت سوم به کجا می رود، سوالی است که پاسخ آن را در مقاله بعدی پیدا خواهید کرد.

دسترسی به سایر بخش ها:

تاریخچه Mortal Kombat – فراز و فرودی برای دنباله‌ها

تاریخچه Mortal Kombat – شروعی دوباره

تاریخچه بازی های Mortal Kombat – از قلم افتاده‌ها