لذت های معنوی

راوی می گوید: به دیدار اویس قرنى رفتم، نماز صبح را خواند و مشغول تعقیبات شد و تا اذان ظهر، مشغول عبادت بود. بعد از نماز ظهر، تعقیبات ظهر را انجام داد و همین طور نماز عصر را که خواند مشغول به عبادت شد تا شب که نماز مغرب و عشا را خواند و تا نماز صبح روز بعد مشغول بود. بعد، مقداری خواب بر او غلبه کرد؛ دعا کرد و گفت:"اللهم إنى أو بک من عین نوّامه ؛ خدایا! به تو پناه می برم از چشم پرخواب ".راوی می گوید: «وقتی این دعا را از او شنیدم، گفتم همین برای من کافی است و به خانه خود برگشتم».[۱]
خیلى‏ از افراد مى ‏گویند: اگر کسى بخواهد این گونه عبادت کند، به هیچ کارى نمى‏ رسد.
این گونه عبادت کردن، توفیق مى‏ خواهد و مخصوص اولیای خداست؛ منتهى کسى که مخالفت مى ‏کند، می خواهد با همان یک ساعت تعقیبات بعد از نماز نیز مخالفت کند. او هشت ساعت و ده ساعت عبادت را رد می کند تا نیم ساعت ننشیند یا نبیند که کسى نشسته مشغول به تعقیبات و عبادت است.
ما عبادات طولانی را نمى‏ توانیم انجام دهیم؛ این کار، کارِ اویس قرنى و حواریین اهل بیت علیهم السلام است. آن ها بودند که می گفتند: «هذه لیله الرکوع»، «هذه لیله السجود»؛[۲]یعنی یک شب تا صبح در رکوع و یک شب در سجده بودند. گفتن این مطالب آسان است؛ ولى اگر کسى لذت ذکر رکوع را درک نکرد و در هر «سبحان اللّه»‏ که مى‏ گوید عشق نکند و با خداى متعال انس نگیرد، نمى تواند چنین کاری بکند. هفتاد بار تکرار ذکر «سبحان الله» سخت است؛ چه برسد به اینکه کسى بخواهد یک شب تا صبح در رکوع یا سجده باشد.
ما از لذائذ محروم هستیم. عالم، عالم مادى است، و ذائقه ما شبیه کسى است که یک پلاستیک روى زبانش کشیده باشند که هیچ چیزى را حس نمى‏ کند. در برزخ، قیامت و بهشت، اصلاً فضا، فضاى دیگرى است. به حسب بعضى روایات و بعضى از مطالبى که بزرگان گفته ‏اند، وقتی انسان با اسمی از اسماء خدا مأنوس شد، لذتى به او دست مى‏ دهد که با هیچ لذتى برابرى نمى‏ کند. اسامى خداوند، انس و لذت مخصوص خودشان را دارند. اصلاً در بهشت هیچ لذتى براى مؤمن بهتر از لذائذ روحى نیست. در همین دنیا هم همین طور است. در بهشت است که ذائقه انسان باز مى ‏شود؛ چه در مورد غذا، چه بهره‏ بردارى از نعم بهشتى و چه از انس با اهل بیت علیهم السلام.
نقل شده است: کسانى که در دنیا مشغول به حضرت سیدالشهداء علیه السلام بوده اند، در بهشت هم مأنوس با آن حضرت هستند. حورى‏ ها پیغام مى‏ دهند که ما مشتاق شما هستیم؛ ولی آن ها فقط مشغول نظاره جمال حضرت سیدالشهداء علیه السلام هستن.[۳] چه انسى بالاتر از این انس؟ امکان این انس در دنیا هم هست؛ منتهى آن قدر نفوس ما را خشونت و محبت به دنیا گرفته که راه را اشتباه می رویم.

پی نوشت:
------------------------------------------------
[۱]. ر.ک : احیاء علوم الدین، ج۱۵، ص۳۵؛ تاریخ مدینه دمشق (ابن عساکر)، ج۹، ص ۴۴۴.
[۲]. مکاتیب الائمه (میانجی)، ج ۱، ص۱۴۱.
[۳]. کامل الزیارات، ص۸۱.

منبع: بنیاد هاد