تنهایی و غربت امام حسین علیه السلام
تنهایی و غربت امام حسین علیه السلام
غربت در خاندان عصمت و طهارت موروثی بوده است. غربتی که طبق محاسبات ابتدایی نباید در خاندان نبوت جایی داشته باشد؛ ولی تاریخ به گونه ای دیگر روایت کرده و اوج غربت را در این خاندان می بینیم. مسئله ای عجیب که متأسفانه روی داده و نمی توان آن را انکار کرد. در این نوشتار در نظر داریم پیرامون اوج غربت امام حسین علیه السلام و خاندان عصمت و طهارت علیها السلام در کربلا مطالبی ارائه نماییم.
از غدیر خم تا خانه نشینی 25 ساله
در غدیر خم پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم به روشنی حجت را بر همگان تمام کرد و علی بن ابی طالب را بعنوان جانشین خود معرفی داشت؛ در واقعه ای که با حضور یکصدهزار نفر روی داد. تنها هشتاد روز از غدیر خم و بیعت گرفتن پیامبر برای امیرالمؤمنین علیه السلام نگذشته بود که رسول خدا وفات کردند و می بایست جمعیت فوج فوج برای اطاعت و فرمانبری از علی علیه السلام صف می بستند؛ ولی حضرت غریب ماند و تنها یار و یاورش برای دفاع از ولایت همسرش بود که در کمتر از سه ماه بعد از پیامبر او را نیز مضروب و شهیده ساختند. هجوم به خانه حضرت زهرا سلام الله علیها ، غصب فدک و شهادت ایشان، برگ آغاز غربت خاندان رسالت بود. غربتی که با خانه نشینی 25 ساله امام علی علیه السلام و غصب حق جانشینی ایشان شروع شد؛ در حالیکه حال حضرت حال خاری در چشم و استخوانی در گلو بود. {الغارات،ج1،ص309}
از آیه مودت تا غربت امام حسن مجتبی علیه السلام
خداوند در قرآن به پیامبرش دستور داده بود تا با مردم اینگونه سخن بگوید: «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَى سوره شوری/25 بگو به ازاى آن[رسالت] پاداشى از شما خواستار نیستم مگر دوستى درباره نزدیکانم.» این آیه را همه از حفظ داشتند و باز در ازای چند سکه طلا از سپاه امام حسن علیه السلام جدا شدند و به سپاه معاویه پیوستند.
امامی که تنها مانده بود و این تنهایی را قبلاً در کوچه های بنی هاشم و در چشمان مادرش دیده بود. امام ناچار به پذیرش صلح نامه ای شد. صلح نامه ای که شرط آن سکوت در مقابل حکومت معاویه بود و در مقابل معاویه می بایست پس از خود جانشینی معرفی نکند و امور مسلمانان پس از او برعهده امام حسن یا برادرش امام حسین علیه لسلام باشد؛ ولی معاویه این بند مهم را زیر پا گذاشت و برای یزید بیعت جمع می کرد. بیعتی که می بایست همان روز اول سبب شورش عمومی شود؛ ولی مردم ولیّ الهی را باز رها گذاشته و شیطان را ترجیح دادند. آخرین قسمت زندگی غریبانه امام دوم شیعیان در منزلش و به دست همسری بی وفا به نام "جعده" رقم خورد. سمی که او به امام خورانید تا در عقد یزید درآید؛ مزدی که هیچگاه به آن هم نرسید. {ارشاد شیخ مفید، ص 356 و 357}
از لحظات آخرین امام حسن تا عاشورای حسینی علیه السلام
امام حسن علیه السلام در همان لحظات آخر و در آخرین کلمات خویش فرمودند: «إِنَّ الَّذِی یُؤْتَى إِلَیَّ سَمٌّ یُدَسُّ إِلَیَّ فَأُقْتَلُ بِهِ وَ لَكِنْ لَا یَوْمَ كَیَوْمِكَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ یَزْدَلِفُ إِلَیْكَ ثَلَاثُونَ أَلْفَ رَجُلٍ یَدَّعُونَ أَنَّهُمْ مِنْ أُمَّةِ جَدِّنَا مُحَمَّدٍ ص وَ یَنْتَحِلُونَ دِینَ الْإِسْلَامِ فَیَجْتَمِعُونَ عَلَى قَتْلِكَ وَ سَفْكِ دَمِكَ وَ انْتِهَاكِ حُرْمَتِكَ وَ سَبْیِ ذَرَارِیِّكَ وَ نِسَائِكَ وَ انْتِهَابِ ثَقَلِكَ فَعِنْدَهَا تَحِلُّ بِبَنِی أُمَیَّةَ اللَّعْنَةُ وَ تُمْطِرُ السَّمَاءُ رَمَاداً وَ دَماً وَ یَبْكِی عَلَیْكَ كُلُّ شَیْءٍ حَتَّى الْوُحُوشُ فِی الْفَلَوَاتِ وَ الْحِیتَانُ فِی الْبِحَار؛ همانا کسی که به من سمّ خورانیده، آن را پنهان کرده بود و مرا به وسیله آن کُشت ولی هیچ روزی مانند روز تو نیست ای اباعبدالله که سی هزار نفر از افرادی که خود را از امت جد ما می دانند و ادعای مسلمانی دارند؛ تو را محاصره کرده و قصدشان کشتن تو و ریختن خون تو و بی احترامی به توست. آنها به دنبال اسیر کردن فرزند و همسر تو هستند و خیمه گاهت را غارت می کنند. خداوند لعنتش را شامل حال بنى امیّه كند و آسمان خون و خاكستر بر سر مردم بباراند و هر چیزى حتى حیوانات وحشى و ماهیان دریاها براى مصیبت تو گریه می کنند.» {امالی شیخ صدوق، ص116} در همان لحظات بود که اوج مظلومیت خاندان وحی معلوم شد و آن، مختص به امام سوم ما شیعیان یعنی سیدالشهداء علیه السلام عنوان شد.
غربت امام حسین علیه السلام
واقعه کربلا تابلوی بی تکرار غربت است. غربتی که باز باورپذیر نیست؛ ولی متأسفانه و با شرمندگی تمام زمینیان رُخ داده است. مگر می شود هجده هزار تقاضا و نامه و بیعت برای کسی آمده باشد و باز آن شخص غریب بماند؛ آری اگر آن شخص فرزند زهرا و علی، یعنی حسین علیهم السلام باشد و بیعت کنندگان کوفیانی بی وفا.
امام حسین علیه السلام در عاشورا غریب تر از هر غریبی شد. کسی که شهادت غم انگیز علی اکبر و قاسم را دیده بود و اشخاصی چون حبیب را از دست داده بود. فردی که طفل شیرخوارش را روی دست گرفته و می فرماید: « یا قومُ، قَتَلْتُم شِیعَتی و أهلَ بَیْتِی و قَد بَقِیَ هَذا الطِفلُ یَتَلَظَّى عَطَشاً فاسقُوه شَربةً مِنَ المَاء؛ ای قوم شما شیعیان و اهل بیت مرا کشتید و برایم این طفل مانده که از شدت تشنگی دهان را باز و بسته می کند، او را با اندكى آب، سیراب كنید.» {لهوف، ص150}
غربت را باز هم در "هَل مِن ناصِر و هَل مِن مُعین" امام می توانیم ببینیم. اینها تماماً گواه غربت بی تکراری است که برای حضرت اباعبدالله رخ داده است. غربتی پس از عاشورا و با اسارت خواهران، دختران و همسر امام ادامه یافت و بر اساس این غربت بی تکرار بود که همه امامان به ما دستور برپایی مجالس عزا و محافل اشک برای سیدالشهداء را داده اند.
عمق غربت امام حسین در کلام پایانی
به هر ترتیب عمق غربت امام حسین را ما نمی توانیم بفهمیم و درک آن در این دوران، فقط از امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ممکن است. امامی که به بیان شریفشان هر صبح و شام برای امام حسین علیه السلام گریه کرده و اگر اشکشان خشک شود؛ حسین سزاوار خون گریستن است. غربتی که از آن روز فریاد خونخواهی سر داده و پرچم همیشه سرخی که منتظر امام مهدی علیه السلام است تا به این غربت پایان دهد. در این میان ما باید در آتش این غم گداخته و ساخته شویم تا توان همراهی با قیام مهدوی را بیابیم و تا می توانیم باید شاگرد مکتب غریب مادر، حسین باشیم.
مطالب مرتبط و پیشنهادی : ماه محرم - ویژه نامه خون خدا (امام حسین علیه السلام)
افزودن دیدگاه جدید