حیات دل

خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:
مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى وَ هُوَ مُؤْمِن ٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاهً طَیِّبَه وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما کانُوا یَعْمَلُون؛[۱]
هر کس از مرد و زن عمل شایسته کند و مؤمن باشد، او را زندگى نیکو دهیم و پاداششان را بهتر از آنچه عمل مى کرده اند مى دهیم.
«مَنْ عَمِلَ صالِحاً» مقید به وحدت نیست؛ بلکه جنس عمل منظور است؛ یعنی در مقام مشخص کردن عمل صالح خاصّی نیست. فعلا گرفتاری ما در این است که عمل صالح از غیر صالح ممتاز باشد و مبتلا به عمل غیر صالح نشویم؛ البته عمل صالح هر شخصی با دیگری فرق می کند: «حَسَنَاتُ الْأَبْرَارِ سَیِّئَاتُ الْمُقَرَّبِین ».[۲] ممکن است شخصی عمل صالحی انجام دهد که خیلی اوج دارد، خیلی اخلاص دارد، خیلی بالاست؛ در حالی که آن عمل صالح، از یک فرد معمولی مثل ما خواسته نشده است و در توان ما هم نیست.
به هر کسی یک میزانی برای تشخیص داده اند. به یک نفر میزانی داده اند به این نحو که ذهنش مانند دماسنج، حرارت آتشین گناه و فکر گناه را از صد کیلومتری حس می کند و عمل صالح او جلوی ورود گناه و فکر گناه را می گیرد. یک نفر دیگر، محدوده اش پایین تر است و عمل صالح او فقط جلوی گناهش را می گیرد. هر کسی به حسب قدرت و دانایی ومحدوده ایمانی اش، موظّف است عمل صالح را از غیر صالح تشخیص دهد.
------------------------------------
پی نوشت:
[۱]. سوره نحل، آیه ۹۷.
[۲]. بحارالانوار، ج ۲۵، ص ۲۰۵.
-----------------------------------
منبع : بنیاد هاد