دعایی بسیار مجرب برای توسعه رزق و روزی

دعایی بسیار مجرب از امیر مؤمنان علی عليه السّلام برای كسی كه روزیش تنگ است؛ اين دعا را در پوست آهو يا قطعۀ پوستی (از چرم) بنویسد و در پارچه ای بگذارد و به لباسی كه هميشه ميپوشد آن را بیآويزد (مثلا بر گردن خود بیآویزد). (و به جای فلان بن فلان، اسم خود شخص و پدر او را بنویسد):

اَللَّهُمَّ لاَ طَاقَةَ لِفُلاَنِ بْنِ فُلاَنٍ بِالْجُهْدِ وَ لاَ صَبْرَ لَهُ عَلَی اَلْبَلاَءِ وَ لاَ قُوَّةَ لَهُ عَلَی اَلْفَقْرِ وَ اَلْفَاقَةِ اَللَّهُمَّ فَصَلِّ (صَلِّ) عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ لاَ تَحْظُرْ عَلَی فُلاَنِ بْنِ فُلاَنٍ رِزْقَكَ وَ لاَ تُقَتِّرْ عَلَيْهِ سَعَةَ مَا عِنْدَكَ وَ لاَ تَحْرِمْهُ فَضْلَكَ وَ لاَ تَحْسِمْهُ مِنْ جَزِيلِ قِسْمِكَ وَ لاَ تَكِلْهُ إِلَی خَلْقِكَ وَ لاَ إِلَی نَفْسِهِ فَيَعْجِزَ عَنْهَا وَ يَضْعُفَ عَنِ اَلْقِيَامِ فِيمَا يُصْلِحُهُ وَ يُصْلِحُ مَا قِبَلَهُ بَلْ تَفَرَّدْ بِلَمِّ شَعْثِهِ وَ تَوَلَّ كِفَايَتَهُ وَ اُنْظُرْ إِلَيْهِ فِي جَمِيعِ أُمُورِهِ إِنَّكَ إِنْ وَكَلْتَهُ إِلَی خَلْقِكَ لَمْ يَنْفَعُوهُ وَ إِنْ أَلْجَأْتَهُ إِلَی أَقْرِبَائِهِ حَرَمُوهُ وَ إِنْ أَعْطَوْهُ أَعْطَوْا قَلِيلاً نَكِداً وَ إِنْ مَنَعُوهُ مَنَعُوا كَثِيراً وَ إِنْ بَخِلُوا فَهُمْ لِلْبُخْلِ اَهْلٌ اَللَّهُمَّ أَغْنِ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ مِنْ فَضْلِكَ وَ لاَ تُخْلِهِ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُضْطَرٌّ إِلَيْكَ فَقِيرٌ إِلَی مَا فِي يَدَيْكَ وَ أَنْتَ غَنِيٌّ عَنْهُ وَ أَنْتَ خَبِيرٌ بِهِ عَلِيمٌ وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَی اَللّٰهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اَللّٰهَ بٰالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اَللّٰهُ لِكُلِّ شَيْءٍ قَدْراً،  إِنَّ مَعَ اَلْعُسْرِ يُسْراً،  إِنَّ مَعَ اَلْعُسْرِ يُسْراً ، وَ مَنْ يَتَّقِ اَللّٰهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً `وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لاٰ يَحْتَسِبُ.

ترجمه: خدايا «فلانی پسر فلانی» طاقت سختی و شكيبائی بر بلا و گرفتاری، و نيرویی برای مقابله با فقر و تنگدستی را ندارد، خدايا پس درود فرست بر محمّد و خاندان محمد، و روزی خود را از «فلانی پسر فلانی» دريغ مدار، و آن روزی فراخ و وسیعی را كه در نزد تو است بر او تنگ مگير، و از فضل خويش محرومش مساز، و از بهره های شايانت او را باز مدار، و او را به خلق خود (آفريدگانت) و به خودش وامگذار، كه در نتيجه از ادارۀ خود عاجز می ماند، و از اصلاح كار خود و آنچه در پيش دارد ناتوان می شود، بلكه خود به تنهائی پريشانی كارش را برطرف فرما، و كارش را سرپرستی كن، و همه كارهايش را زير نظر بگير، كه به راستی اگر او را به مخلوقات خود واگذاری سودش نبخشند، و اگر به نزديكانش او را پناهنده سازی محرومش نمایند، و اگر هم چيزی به او بدهند چيزی اندك و كم فايده خواهند داد، و اگر از او دريغ دارند بسياری را دريغ دارند، و اگر بخل بورزند آنها شايستۀ همان بخل هستند. خدايا «فلانی پسر فلانی» را بواسطه فضل خويش بی نيازش كن، و آن را از او وامگير، كه به راستی او درماندۀ درگاه تو است و نيازمند آنچه در دستان تو است، می باشد، و تو از او بی نيازی، و به حال او بينا و دانائی، و هر كه بر خدا توكل كند خدا او را بس باشد و همانا خداوند فرمانش (بر همه چيز) نافذ و رساست، و خدا برای هر چيز اندازه ای مقرر داشته است، به راستی كه از پی دشواری آسانی است، و حقا كه از پی دشواری آسانی است و هر كه از خدا بترسد خداوند برای او راه بيرون رفتنی مقرر دارد، و از جايی كه گمان نبرد روزيش دهد.

منبع: 
‏الصحیفة العلویّة، ج 1، ص 235.
مهج الدعوات و منهج العبادات، ج 1، ص 126.

مطلب مرتبط:
ختم سوره واقعه - افزایش رزق و برآورده شدن حاجات مهم