پس از قبول قطعنامه 598 توسط ایران و شروع آتش بس، صدام حسین رییس جمهور منفور عراق پس از آن كه كشور كویت را به اشغال خود درآورد و خود را در برابر تهدیدات جدیدی از سوی قدرت های غربی حس می كرد، در تاریخ 23 مرداد 14 ( 1369 آوریل 1990)، ششمین نامه اش را برای حجت الاسلام هاشمی رفسنجانی رییس وقت جمهوری اسلامی ایران ارسال كرد و بر پذیرش كامل و بدون قید و شرط مفاد قرارداد 1975 الجزایر تأكید نمود. در این نامه خطاب به رییس جمهور ایران آمده است: "با این تصمیمِ ما، دیگر همه چیز روشن شده و به این ترتیب همه آنچه را كه می خواستید و بر آن تكیه می كردید تحقق می یابد و دیگر اقدامی جز مبادله اسرا باقی نمی ماند." این عمل صدام حسین یك پیروزی بزرگ سیاسی و نظامی برای ایران بود. پس از پنج روز، نیروهای عراقی به مرزهای بین المللی عقب نشینی كردند. به دنبال عقب نشینی نیروهای عراق از اراضی ایران، هیئتی تحت عنوان "هیأت نظارت بر عقب نشینی و نصب علایم مرزی" تشكیل شد. وظیفه این هیئت، نظارت بر عقب نشینی كامل نیروهای عراقی، پاك سازی میادین مین، تعیین محل و نصب میله های مرزی جدید بر اساس عهدنامه 1975م بود. بدین ترتیب، پس از تماس ها و مذاكرات و تبادل ده نامه بین رؤسای جمهوری دو طرف در طی چهار ماه، مقدمات و تسهیلات لازم جهت ورود به مرحله جدید، یعنی عادی سازی روابط دو طرف، به نحو كاملاً مساعدی فراهم شد.
مطالب مرتبط
