جیوسووی كاردوچی Giosue Carducci ادیب و شاعر میهندوست ایتالیائی ۲۷ ژوئیه (روزی چون امروز) در سال ۱۸۳۵ به دنیا آمد و ۱۶ فوریه سال ۱۹۰۹ در گذشت و در سال ۱۹۰۷ برنده جایزه ادبی نوبل شد.
پدر «کاردوجی» یکی از مبارزان وحدت ایتالیا بود و در تسکانی به حرفه پزشکی اشتغال داشت. کادوچی که در میهندوستی پا جای پای پدر گذارده بود در دوران مبارزات وحدت ایتالیا شهر به شهر و روستا به روستا می رفت و برای نوجوانان و جوانان آنجا شعر و سرود میهنی می خواند و بیشتر آنان تحت تاثیر همین سرودها داوطلب جنگ با اتریش شدند و به ارتش وحدت پیوستند و نیروهای اتریشی را که چند برابر آنان بودند درهم کوبیدند و پس از قرنها از ایتالیا بیرون انداختند.
کاردوچی خطیبی زبردست بود و نفوذ کلام او روحیه ایتالیایی ها را آن چنان تقویت کرد که آماده توسعه قلمرو ایتالیای نوپا تا مرزهای امپراتوری روم شدند. کاردوچی در ناسیونالیسم آن چنان افراط داشت که با همه روشنی فکر از تصرف مجدد شمال افریقا، آلبانی، یوگوسلاوی و یونان توسط ایتالیا علنا حمایت می کرد که موسولینی موقتا به قسمتی از این آرزو جامه عمل پوشانید.
کاردوچی همانند فردوسی ما قسمتی از تاریخ ایتالیا را به شعر درآورد و شاعر ملی عصر خود لقب گرفت. وی این قسمت اشعار خود را به سبک کلاسیک (روم و یونان باستان) سروده است. در همین راستا، کاردوچی کتاب نهم اشعار «همر» شاعر باستانی یونان را به ایتالیایی (لاتین جدید) ترجمه کرد.
کاردوچی همانند فردوسی به خاطر پول و شهرت شعر نمی سرود، هدف او تنها وطنش بود. وی از دوستداران شیلر (آلمانی) بود. کاردوچی که دارای دکترا در ادبیات و استاد دانشگاه و بنیاد گذار انجمن ادبی ایتالیا بود در عین حال از هواداران سرسخت دمکراسی بود، ولی می گفت که دمکراسی یا باید کامل و واقعی باشد و یا اصلا وجود نداشته نباشد. او جمهوری بودن یک کشور را دلیل دمکراسی بودن آن نمی دانست و عقیده داشت که نوع ریاست بر کشور سوای دمکراسی آن است. کاردوچی تاکید داشت دمکراسی به همان گونه که افلاتون گفته باید در ذهن ملت نقش بندد و مردم به آن، تا حد ایمان وفادار باشند و آن را دقیقا رعایت و اجرا کنند و این دقت را در اطاق های رای گیری (محل صندوق آراء) بکار برند.
