پس از روی كار آمدن ژنرال عبدالرحمن محمد عارف در عراق در سال 1966میلادی وی برای آرام كردن شورش كُردهای شمال این كشور، مذاكراتی با آنان به انجام رساند و سرانجام در همان سال، تسهیلات ویژه ای را برای كردهای عراق در نظر گرفت. این عمل كه عقب نشینی آشكار عارف در برابر كردهای شورشی بود، توانست موقتاً آرامش را در تمام نواحی كردنشین شمال عراق ایجاد كند. با این حال، عارف به خاطر امتیازاتی كه در طرح خود به شورشیان كُرد داده بود، به شدت موجبات خشم حزب بعث عراق را كه بزرگ ترین تشكیلات سیاسی این كشور محسوب می شد فراهم آورد. به همین سبب دو سال بعد در هفدهم ژوئیه 1968میلادی، ژنرال احمد حسن البكر معاون رئیس جمهور عراق، كودتایى برضد دولت عبدالرحمن عارف را فرماندهی كرد و با این كودتا، عبدالرحمن عارف، رئیس جمهور عراق از كار بركنار گردید. عارف كه در طول حكومت خود، همواره مورد خشم و غضب حزب بعث بود، پس از كودتا از كلیه مناصب خود بركنار و به تركیه تبعید شد. این كودتای نظامی سرآغاز حكومت استبدادی حزب بعث بر عراق بود كه 35 سال بر تمامی جان و مال مردم این كشور، استیلا یافت. این كودتا در حالی انجام شد كه عبدالرحمن خودْ عضو حزب بعث بود ولی رهبران حزب خواستار افراط بیشتری در كارها بودند. پس از كودتا، احمد حسن البكر، رهبر كودتاچیان، توسط شورایی به نام شورای انقلاب، قدرت را به دست گرفت و اختناق و سركوب شدیدی در كشور ایجاد نمود.
مطالب مرتبط
