پس از کودتای ناپلئون بُناپارت در نهم نوامبر سال 1799میلادی و به دست گرفتن قدرت، وی در مقام کنسول اول فرانسه، مقدمات امپراتوری خود را فراهم ساخت و به عنوان ناجی انقلاب شهرت یافت. دومین گام ناپلئون برای رسیدن به قدرت مطلقه، تجدیدنظر در قانون اساسی سال 1800میلادی و تصویب قانون جدیدی در ماه اوت سال 1802میلادی بود که مقام او را به عنوان کنسول مادام العمر تثبیت می نمود و مجالس قانون گزاری را عملاً تابع او می ساخت. دو سال بعد ناپلئون تصمیم گرفت در قالب عنوان امپراتور فرانسه، رژیم سلطنتی موروثی را به فرانسه باز گرداند. از این رو، وی پس از انجام مقدمات کار، این تصمیم را در یک همه پرسی از تصویب مردم گذراند. ناپلئون که ایتالیا و مقر حکومت پاپ ها را نیز تحت سلطه خود داشت، پاپ را وادار کرد برای حضور در مراسم تاج گذاری او به پاریس برود و با دست خود، تاج امپراتوری فرانسه را بر سر او بگذارد. در این مراسم که روز دوم دسامبر 1804میلادی در کلیسای نوتِردام پاریس برگزار شد، ناپلئون تاج گذاری کرد و همسر خود را نیز امپراتوریس و ملکه فرانسه خواند. به این ترتیب دوره جمهوری اول فرانسه که از 22 سپتامبر سال 1792میلادی، پس از الغای رژیم سلطنت، آغاز شده بود به پایان رسید و 26 روز بعد، در 28 دسامبر سال 1804میلادی این جمهوری رسماً پایان پذیرفت. دوران امپراتوری ده ساله ناپلئون بناپارت از سال 1804میلادی تا 1814میلادی، دوران فتوحات پی در پی و گسترش قلمرو امپراتوری او در سراسر اروپاست. ناپلئون هر نقطه ای را که فتح می کرد، یکی از برادران یا بستگان خود را به پادشاهی آن جا منصوب می نمود و قدرت و محدوده امپراتوری خود را افزایش می داد. اما این وضعیت دوام چندانی نیافت و با آغاز شکست های ناپلئون، وی پس از خلع از قدرت، به یکی از جزایر تبعید شد.
مطالب مرتبط
