علی اکبر خوشدل تهرانی در سال 1293 ه.ش در تهران به دنیا آمد. او پس از اتمام تحصیلات متوسطه، به فراگیری علوم قدیمه پرداخت و صرف، نحو، فقه، اصول، معانی، بیان، بدیع، حکمت و منطق را آموخت. خوشدل سپس به سیر و سیاحت روی آورد و به مدت سی سالِ تمام، ایران، عراق، مصر، ترکیه، حجاز، افغانستان، پاکستان و هندوستان را به پای شوق طی نمود و چهار بار به زیارت خانه خدا رفت. وی از آن پس در تهران ماندگار شد و به شعر و شاعری پرداخت. علی اکبر خوشدل، در غزل و قصیده و قطعه و مثنوی، شعر می سرود و در غزل به شیوه صائب معتقد بود. خوشدل بیشتر به عنوان یک شاعر مذهبی و مدیحه سرا شناخته شده است. چنان که مدایح و مراثی فراوانی که در حق اهل بیت(علیه السلام) سروده، معروف است و در محافل و مجالس مذهبی خوانده می شوند. خوشدل سعی بر آن داشت که در زمینه مدیحه سرایی و مرثیه گویی، نوآوری هایی داشته باشد و نوحه را تبدیل به سرود مذهبی نماید. در این میان مرثیه معروف فلسفه بزرگ نهضت حسین از معروف ترین آثار اوست. همچنین علاوه بر دیوان کامل وی که چند روز قبل از فوتش منتشر شد؛ گلشن خوشدل، عمدةالاسرار و دیوان غزلیات از جمله آثار اوست. وی سرانجام در دوم مهرماه 1365 ه.ش در 72 سالگی درگذشت و در آستانه شیخ صدوق در ری مدفون شد.
