ماه محرم شروع شده است. ماهی که در آن باید برای امام حسین(علیه السلام) عزاداری نمود، ماهی که در آن باید با گریه بر مصیبت های اباعبدالله الحسین(علیه السلام) معرفت خود را به خدای حضرت، بالا می بریم.
پیامبر مکرم اسلام (صلی الله عیه و آله) در باره ی گریه بر حسینش می فرمایند: « کُلُّ عَيْنٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ بَاکِيَةٌ وَکُلُّ عَيْنٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ سَاهِرَةٌ إِلَّا عَيْنٌ مَنِ اخْتَصَّهُ اللَّهُ بِکَرَامَتِهِ وَ بَکَی عَلَی مَا يَنْتَهِکُ مِنَ الْحُسَيْنِ وَ آلِ مُحَمَّدٍ[1]هر چشمی در قیامت گریان و بی قرار است، مگر چشمی که خدا آن را به کرامت خود اختصاص داده باشد، تا به جهت مصیبت ها و هتک حرمت هائی که نسبت به امام حسین و اهل بیت پیغمبر(علیهم السلام) وارد شده است، بگرید».
در این حدیث، عنوان شده که پاداش گریه کنان بر مصیبت اهلبیت از جمله سالار شهیدان، این است که در فردای قیامت گریان نیستند. به عبارت دیگر، راه آنها برای رفتن به بهشت، هموار است، و البته می دانیم که انسان باید در حفظ ثواب این گریه ها، اهتمام ویژه ای داشته باشد و به فرموده قرآن، این ثواب ها را برای روز قیامت بیاورد(ببرد). «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها؛ هر کس کار نيک بياورد، پاداشش ده برابر آن است.»[2] تفسیر نمونه در ذیل این آیه می نویسد: «از مفهوم جمله، استفاده می شود، که کار نيک يا بد را همراه خود بياورد، يعنی به هنگام ورود در دادگاه عدل الهی، انسان نمی تواند دست خالی و تنها باشد، يا عقيده و عمل نيکی با خود دارد و يا عقيده و اعمال سوئی، اينها همواره با او هستند و از او جدا نمی شوند و در زندگانی ابدی، قرين و همدم او خواهند بود.»[3]
عزاداری با معرفت
آری، باید سینه زدن و زنجیر زدن و عزاداری ما، ما را به معرفت حسینی برساند و متوجه باشیم که سالار شهیدان، تکلیفی را متوجه خود می دید که قیام نمود و آن تکلیف، خداباوری و خدا ترسی سالار شهیدان بود، که منجر به یاری کردن دین حق و نهایتا شهادت شد. گریه ها و عزاداریهای ما هم باید در این راستا باشد. چنانکه امام حسین(علیه السلام) می فرماید: «الْبُکَاءُ مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ نَجَاةٌ مِنَ النَّار؛ گریه از ترس خدا سبب نجات از آتش جهنّم است.»[4]
پیام حدیث ابتدای این بود که راه گریه کنان بر مصیبت اهلبیت، مخصوصا سالار شهیدان برای ورود به بهشت، هموار است. برآیند حدیث ابتدای مقاله با حدیث اخیر، این پیام را به ما می رساند که گریه برای اهلبیت، باید برای خاطر خدا باشد تا انسان را به بهشت الهی برساند.
نکته مهم: البته تمام گریه ها و عزاداریهای سوگواران حسینی در راه خداست و به خاطر این است که سالار شهیدان، به عنوان ولی خدا شهید شده است؛ ولی باید این را هم دانست که درجه این معرفتها متغیر است و کسانی بیشترین سود را از این عزاداری ها می برند که معرفت بیشتری داشته باشند. علاوه بر اینکه، علاوه بر ما شیعیان، کسانی دیگر هم برای سالار شهیدان عزاداری می کنند که باید آنها نیز معرفت لازم را کسب کنند(وقتی که ما شیعه ایم و گرفتار احساسات در عزاداری می شویم، آنها که اصلا شیعه هم نبوده و امام حسین(علیه السلام) را به عنوان ولی خدا قبول ندارند).
سخن آخر
گریه بر مصیبت های اهلبیت از جمله سالار شهیدان، داری ثواب بسیاری است. ولی این گریه ها باید در راستای کسب رضای خدا باشد؛ زیرا که امام حسین(علیهم السلام) برای کسب رضای خدا و یاری دین او قیام کرد.
پی نوشت:
[1] بحارالانوار، ج10، ص103.
[2] انعام/آیه 160.
[3] تفسير نمونه، ج6، ص 55.
[4] جامع الاخبار(شعیری) ص 97.
مطالب مرتبط
