شرح دعای روز شانزدهم ماه رمضان از جواد محدثی
شرح دعای روز شانزدهم ماه رمضان از جواد محدثی
به مناسبت فرارسیدن ماه مبارک رمضان، جهت بهره مندی کافی و وافی از معارف ادعیه روزانه این ماه، شرح دعای روز شانزدهم ماه رمضان از جواد محدثی تقدیم حضورتان می گردد...
أَللّـهُمَّ وَفِّقْنى فيهِ لِمُوافَقَةِ الاَْبْرارِ وَ جَنِّـبْنى فيـهِ مُـرافَـقَـةَ الاَْشْـرارِ
وَآوِنى فيهِ بِرَحْمَتِكَ اِلى دارِالْقَرارِ بِاِلهِيَّتِكَ يـا اِلـهَ الْعالَـمينَ
فرازهای قابل شرح دعای روز شانزدهم ماه رمضان از جواد محدثی عبارتند از :
- با نيكان، بر بدان
- در پناه رحمت جاودانه خدا
بیشتر بخوانید : ویژه نامه شب و روز شانزدهم ماه مبارک رمضان
با نيكان، بر بدان
موضع داشتن، از ويژگی هاى مسلمان متعهّد است.
با همه كس، يكسان نمى توان برخورد كرد. با نيك و بد، نمى توان به گونه اى خو كرد كه هم نيكان انسان را بخواهند و هم اشرار، دوستدار انسان باشند.
اگر دوستى ها و دشمنى ها مرز ايدئولوژيك و دينى داشته باشد، اگر قطع و وصلها، موافقت ها و مخالفت ها، انگيزه مكتبى داشته باشد، اگر رفاقت، خدايى باشد، نمى توان، با همه بود...و با همه زيست.
«عرفى» شاعر گفته است:
چنان با نيك وبد خوكن
كه بعد از مردنت، عرفى
مسلمانت به زمزم شويد
و هندو، بسوزاند
ولى اين، خوى اسلامى و زندگى مكتبى نيست.
اسلام، براساس «تولّى» و «تبرّى» است.
مسلمان، داراى «جاذبه» و «دافعه» است.
مؤمنين به خدا و رسول «أشِدّاءُ عَلَى الكُفّار»ند و«رُحَماءُ بَينَهُم»! [سوره فتح، آيه 29]
مگر مسلمان مى تواند چنان خاكشير مزاج و دمدمى و چند چهره و چند زبان باشد كه همه خواهانش باشند، همه را جذب كند، همه از او حمايت كنند؟!...
در ميدان ارزش ها و خوبى و بدى حتّى، «بيطرفى»، گاهى «بى شرفى» است.
انسان شريف، بايد نسبت به خوبان و بدان، خوبيها و بديها، زشتيها و زيباييها، نسبت به حق و باطل، خير و شرّ، ستم و داد، مساوات و تبعيض، حساسيّت و تعهّد و «موضع» داشته باشد.
دوستى و دشمنى، نمايشگر موضع انسان است.
دوستان و دشمنان، بيانگر خطّ فكرى و عملى مسلمانانند. موافقان و مخالفان، فكر و عمل انسان را نشان مى دهند.
وقتى امام صادق عليه السلام از دوستى با ترسو و بخيل و فاجر و احمق و دروغگو منع مى كند،[لاتُواخِ اربعةً: الاحمقَ و البخيلَ و الجَبان و الكذّابَخصال صدوق، ج 1 ص 244] وقتى امام على عليه السلام، صداقت در پشت سر را نشانه دوست حقيقى مى شمارد،
وقتى امام على عليه السلام دوست منحوس و ناستوده را، كسى مى داند كه در سختيها تنهايت مى گذارد،[شرّ الإخوانِ المواصِلُ عندَالرّخاء وَالمُفاصِل عندالبلاء غررالحكم، ج 4 ص 171]
اين نشان مى دهد كه در دوستيها و موافق بودن ها و مخالفت كردن ها، بايد از يك سرى ملاكهاى مكتبى و ضابطه هاى ارزشى پيروى كرد و بايد آن ضوابط و معيارهاى حق، بر اساس جهت گيرى انسان حاكم باشد.
بنابراين، بايد از خدا خواست تا نسبت به موافقت «ابرار» و نيكان، و همچنين اجتناب و دورى از «اشرار» و بدان، توفيق دهد.
«ابرار» و «اشرار»، كيانند؟
قرآن كريم در آيات متعدّد مى گويد:
«مؤمنان، دعا مى كنند كه با «ابرار» بميرند»،
«پاداشى كه نزد خداوند است براى «ابرار» بهتر از هر چيزى است»،
«ابرار»، از جام هايى كه آميزه اى از كافور دارد، در بهشت مى نوشند،
«ابرار» در نعمتهاى خداوند به سر مى برند،
كتاب و نامه عمل «ابرار»، در جايگاه هاى بلند و والاست،
«ابرار» كه در نعمت ها مخلّدند، بر تخت هايى نشسته و مى نگرند.[ر.ك: آل عمران 193 و 198، دهر 5، انفطار 13، مطففيّن 18 و 22.]
در كنار اين، قرآن از مسائلى بعنوان «برّ» ياد كرده است، يعنى نيكى، از جمله:
«ايمان به خدا و قيامت و فرشتگان و كتاب هاى آسمانى، به خانه ها از در وارد شدن. تقوا، انفاق از آنچه دوست داريد».[ر.ك: بقره 189 و 177]
در كتب لغت مى نويسند:
«ابرار» يعنى نيكان، اولياء خدا، آنان كه در دنيا مطيع خداوندند و در آخرت به نعمتهاى الهى مى رسند.
و اغلب «ابرار» به اوليا و زاهدان و نيايشگران و بزرگان، اطلاق مى شود.[مجمع البحرين]
و امّا اشرار: اشرار، جمع «شرّ» است. قرآن كريم شرّ را اطلاق كرده است بر:
«آنكه مورد لعنت و خشم خدا قرار گيرد»،
«انسان هاى كرولالى كه نمى انديشند»،
«كافرانى كه ايمان نمى آورند»، «برادران يوسف كه آن ستم را نمودند»،
«آتشى كه كافران به آن وعده داده شده اند»،
«آنان كه با صورت، به دوزخ افكنده مى شوند»،
«كفار و مشركينى از اهل كتاب كه جاودانه در آتشند». [ر.ك: انفال 22، يوسف 77، حج 72، فرقان 34]
راستى، آيا دوستى با اينان رواست؟
پس، از خدا توفيق همگامى و هماهنگى با «ابرار» و دورى و پرهيز از «اشرار» را بخواهيم، چراكه دوستان بد، انسان خوب را هم بدنام مى كنند.[پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: ايّاكَ و قرينَ السّوءِ فَانّك بِهِ تُعْرَفُ كنزالعمال، ج 9 حديث 24844]
در پناه رحمت جاودانه خدا
اين، سوّمين خواسته امروز ماست. انسان درمانده و بى پناه، بنده فرارى و گريزپاى، عبد عاصى و خطاكار، چه مى خواهد؟
جز سايه رحمتى كه در كنارش بيارمد و آرامش جاودانه اى كه به آن پناه برد؟ جز پناه بردن به خانه و پناهگاه ابدى، آن هم در كنار خدا؟!...
چه چيزى جز آرميدن در رحمت حق و رسيدن به ديار يار و قرب حضور، نفس انسان را به «اطمينان» مى رساند؟
بگذاريد در اين قسمت، با خواجه عبداللّه انصارى هم آوا شـويم. در تفسـير سوره «فجـر» وقتى به آيه: «يـا أيَّتُهَاالنَّفسُ المُطمَئِنَّة...» مى رسد، مى نويسد:
«... خوشا روزا، كه اين قفس بشكنند و اين بازداشته را باز خوانند و اين راه و رسم خاكيان از «مقرّبان» بردارند، و «شيطان» پوشيده در صورتِ آدميّت بيرون شود و جوهر پادشاهى، چهره جمال بنمايد و دشمن از دوست جدا شود.
بزرگى را پرسيدند: جانها هنگام «نزع» (جان كندن) در اين راه حق چون بود؟
گفت: چون صيد در دام آويخته و صيّاد با كارد كشيده بر سر او رسيده!
گفتند: چون به حق رسد چگونه بود؟
گفت: صيدِ از فتراك [تسمه يا چرم باريكى كه از عقب زين مى آويزند و با آن، چيزى به ترك مى بندند فرهنگ عميد] آويخته!
لطيفه:... اگر روزى صيد دام وى شوى و كشته راه او گردى، به عزّت عزيز او سوگند، كه جز به كنگره عرش مجيدت نبندد، كه فرمود:
هركس مرا دوست دارد، كشته من گردد،
وآن كس كه كشته من شد، او را نداى عزّت خواهم داد:
اين است عاقبتِ نفس راضيه و مرضيّه».
ديدى ملِكى كه دست درويش گرفت
آنگه بنواخت، دربر خويش گرفت
آنگه به ولىّ و صاحب جيش گرفت
آنگاه بكُشت و كُشته را پيش گرفت [تفسير ادبى و عرفانى قرآن مجيد، خواجه عبدالله انصارى، ص 612]
منبع : سينای نياز ؛ شرح دعای روز شانزدهم ماه رمضان از جواد محدثی
مطالب مرتبط و پیشنهادی :
ماه مبارک رمضان - ویژه نامه ضیافت الله
ویژه نامه احکام روزه و روزه داری
مجموعه استیکر ماه رمضان (ایام و مناسبتها)
دعاهای تصویری روزانه ماه مبارک رمضان
ویژه نامه پیام ادعیه روزانه ماه مبارک رمضان
ویژه نامه نشانی از آسمان - ویژه ماه مبارک رمضان
ویژه ماه مبارک رمضان - ویژه نامه چندرسانه ای ماه ترین ماه
افزودن دیدگاه جدید