در این نقد، به بخشی از سخنان حضرت آیت الله بهجت قدس سره که درباره عصمت کسانی غیر از انبیا و فاطمه زهرا و دوازده امام علیهم السلام مطرح شده، اشکال شده و این مطلب، از مباحث دقیق کلامی که نیاز به بحث و بررسی دارد، دانسته شده است. البته انتظار می رفت که برخی از خوانندگان محترم، در این باره شبهه ای در ذهنشان بیاید؛ لذا در پاورقی، توضیح مختصر و مفیدی در این باره بیان شد که دقت در آن، ما را از هر کلام دیگری بی نیاز می کند؛ لذا مطلب پاورقی صفحه ی ۵٩ کتاب را در اینجا تکرار می کنیم:
«مطابق فرموده های حضرت آیت الله بهجت قدس سره، عصمت دو مرحله دارد: الف. عصمت از خطیئه (گناه)؛ ب. عصمت از خطا (اشتباه) و خطیئه. ازاین نظر، انبیای الهی، فاطمه ی زهراء و دوازده امام صلوات الله علیهم اجمعین صاحب مرحله ی دوم عصمت هستند؛ یعنی هم از گناه و هم از اشتباه معصوم اند؛ اما عصمت از گناه، به انبیا و اوصیا اختصاص نمی یابد؛ بلکه بزرگانی دیگر، همچون جناب زیدبن علی و برخی اولیای الهی در عصرهای مختلف بوده اند که عصمت از گناه داشته اند، هرچند ممکن است دچار اشتباهاتی شده باشند. حضرت آیت الله بهجت درباره ی امکان به دست آمدن چنین عصمتی می فرماید: گواه بر این مطلب، آنکه هریک از ما مکلف به ترک همه ی معاصی در همه جا و هر زمان تا آخر عمر هستیم. لازم قسمی از این مطلب، عصمت است و در این صورت، آیا ممکن است که همه مکلف به امری باشند که برای غیر انبیا و اوصیاء محال است؟!».
آیا این امر عجیبی است که بگوییم بزرگانی چون حضرت اباالفضل العباس علیه السلام یا سلمان فارسی رضوان الله علیه، عمداً مرتکب معصیت نشده اند؟! حال آنکه حتی در این زمان هم افراد پرهیزکاری را می بینیم که اگر در امری احتمال معصیت را بدهند، از آن فرار می کنند؛ چه رسد به اینکه بخواهند عامدانه گناهی مرتکب شوند.
