کلیپ تصویری / دیر و زود داره، ولی سوخت و سوز نداره! /حجت الاسلام علیرضا پناهیان

کلیپ تصویری / دیر و زود داره، ولی سوخت و سوز نداره! / حجت الاسلام علیرضا پناهیان

عیب رفتار این است که اثرش دیر ظاهر می شود، ولی حُسن اش این است که اثرش قطعی است. اینکه عمل احیاناً مقامش از علم کمتر خیلی جاها تلقّی می شود، مال این است که طول می کشد تا عمل اثر خودش را نشان بدهد. مثال دقیقش ورزش است. کسی تازه ورزش را آغاز کرد هر روز نباید برود سانت بگیرد عضلات خودش را ببیند چند سانت تغییر کرد. باید فعلاً ورزش را شروع بکند.

اگر همۀ مان به عمل آن جوری که باید و شاید بها می دادیم، آن وقت این باور برایمان جا می افتاد. کلاً همه چی طول می کشد. کلاً همه چیز در این دنیا به تدریج و تأنّی است. از رفتار بلافاصله انتظار اثر نداشته باشید. در روایات هست، امام صادق(علیه السلام) از امام باقر(علیه السلام) نقل می فرمایند، می فرمایند «کانَ یَقولُ، إنّی اُحِبُّ أن أدُومَ عَلَى العَمَلِ إذا عَوَّدْتُهُ نَفسی»؛ من دوست دارم یک کاری را می خواهم انجام بدهم ادامه بدهم. «و إن فاتَنی فی اللَّیل قَضَیتُهُ بِالنَّهارِ و إن فاتَنی بِالنَّهارِ قَضَیتُهُ بِاللَّیلِ»؛ اگر شب بنا بوده انجام بدهم ندادم روز قضایش را به جا می آورم. از آقای بهجت پرسیدند چه کار کنیم به نماز شب مداومت پیدا بکنیم؟ فرمود هر شب نتوانستی بخوانی روز قضایش را به جا بیاور. بعد می فرماید «و إنَّ أحَبَّ الأعمالِ إلَى اللّه ِ ما دِیمَ عَلَیها»؛ محبوب ترین کارها کار مداوم است.

بعد حضرت می فرماید که اگر خواستید کاری را انجام بدهید «فإذا عَوَّدتَ نَفسَکَ عَمَلاً فَدُم علیهِ سَنَةً»؛ اگر خواستی نفسَت را عادت بدهی به یک عمل، یک سال آن را ادامه بده. بعضی ها می گویند که شما هیچ ارزش علم نمی خواهی بگویی؟ بالاخره علم هم ارزش دارد دیگر، شما زدی رفتی همه اش می گویی عمل. می گویم خب بابا ما که ارزش علم را نکاستیم، در مقابل عمل زورش کمتر است من چه کار کنم؟ علم، آگاهی، شما خودتان هم می دانید اثرش قطعی نیست. طرف می داند عمل نمی کند.

ولی فدایتان بشوم، عمل اثرش قطعی است. طول می کشد، ولی قطعاً اثر دارد. علم ارزش اش چیست؟ علم خیلی ارزش دارد. مگر ماشین را بدون استارت می شود روشن کرد؟ بله؟! خوب است دیگر. علم اصلش با معلم که نیست! اصلش از درون آدم باید بیاید. این حجم آگاهی ها که انتقال داده می شود هیچ اثری در پیشرفت علم ندارد. علم ارزش دارد، در معنویات هم علم ارزش دارد. برای چی؟ برای اینکه شما برنامه نداشته باشی، خب برنامه را باید آموزش ببینی دیگر. آقا شما علم را در خدمت عمل می آوری! خب پس می خواهی چه کار کنم؟ علم را در خدمت همشیره ابوی ببرم؟ خب در خدمت عمل باید ببرم دیگر.

خب علم به عمل نرسد چی؟ دیگر آنجا من باید به جهنم وعده بدهم آخر. «إنّ أدنی ما أنَا صانِعٌ بِعَبدٍ غَیرِ عامِلٍ بِعِلمِهِ مِن سَبعینَ عُقوبَهةً باطِنِیَّهً أن اُخرِجَ مِن قَلبِهِ حَلاوَهَ ذِکری»؛ از هفتاد عقوبت باطنی، ظاهری اش را هیچی، از هفتاد عقوبت باطنی به کسی که به علمَش عمل نکند می دهم، کمترین عقوبت باطنی این است که شیرینی ذکر خدا را از دلش می برم. بیچاره می کند آدم را علم بدون عمل!

از رفتار بلافاصله انتظار اثر نداشته باشید. مثال دقیقش ورزش است. کسی تازه ورزش را آغاز کرد هر روز نباید برود سانت بگیرد عضلات خودش را ببیند چند سانت تغییر کرد. باید فعلاً ورزش را شروع بکند.