این بار نوبت دست های ماست/ افشین علا، شاعر
كرونا نه تنها ما را از درك توفیق اربعین محروم نكرد، كه فاصله میان قلب هایمان را با كربلای معلی هم از میان برداشت! مگر تنها راه اثبات حسینی بودن مان این است كه پای پرآبله مان را به بین الحرمین برسانیم تا در حضور و امام و علمدار امام مان شهادت دهند كه به عشق زیارت شان تمام راه را پیاده آمده ایم؟! نه، این بار نوبت دست های ماست! این بار دست های ما هستند كه باید از راه دور در محضر سالار شهیدان و اهل بیت و یارانش شهادت دهند كه حسینی هستیم. چگونه؟ با شتافتن به سوی مردم گرفتار و بی نوایی كه كمرشان زیر بار تامین معیشت خم شده و كرونا نیز بر سنگینی این بار افزوده است. مشقت كشیدن و ریاضت عاشقانه، فقط به پیمودن راه دراز بادیه ها نیست. از سهم خود گذشتن و ایثار مال ناچیز و بضاعت اندك مان برای كسانی كه از ما گرفتارترند، كم از پیاده روی اربعین ندارد. خداوند نیز این توفیق را به هركسی عنایت نمی كند. تنها دست هایی مشمول این سعادت الهی می شوند كه لیاقت اتصال به آن ضریح شش گوشه را داشته باشند. امسال دست های عاشقان اباعبدالله پلی خواهند شد برای آنكه صاحبان آن دست ها را نه به حرم، كه به روح امام حسین (علیه السلام) متصل كنند. كافی است فریادهای خاموش بی شمار هموطن محروم مان را به گوش جان بشنویم كه ناله های غریبانه و بی صدایشان ترجمان فصیحی از هل من ناصر ینصرنی حسین (علیه السلام) است.
بیاییم اربعین امسال را با همواركردن دشواری طی مسیر صعب العبور ایثار مال بر خود، به باشكوه ترین و حسینی ترین اربعین عمرمان تبدیل كنیم.
