صبحی که بال بر سر ایران گرفته است / امید مهدی نژاد

صبحی که بال بر سر ایران گرفته است / شاعر : امید مهدی نژاد

رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است

تا حرف آب را برساند به گوش خاک
در عین وصل رخصت هجران گرفته است

هم تا بهار را به جهان منتشر کننند
دریا ز باد و باران پیمان گرفته است

تجدید نوبهار به باران رحمت است
باران، که خوی حضرت رحمان گرفته است

ای تشنگان شهر ِ فراموش! خواب نیست
آری، حقیقت است که باران گرفته است

بر جاده های یخ زده این ردّ گام کیست؟
این بیرق از کجاست که جولان گرفته است؟

بوی مدینه می وزد، این شور از کجاست؟
آیا رضاست راه خراسان گرفته است؟

بر کشتی نجات بگوییدمان که کیست
این ناخدا که دست به سکّان گرفته است؟

ری کربلاست یا تو حسینی که هجرتت
بغداد را چو شام گریبان گرفته است؟

ری خاکِ مرده بود، بگو کیستی مگر
کاینک به ضرب گام شما جان گرفته است

صبحی دگر به پرده ی آفاق عرضه شد
صبحی که بال بر سر ایران گرفته است

ایران به دست تیغ مسلمان نشد، که حق
این خاک را به قوّتِ برهان گرفته است

برهان تویی که آینه واری امام را
نه نایبی که حکم ز سلطان گرفته است

پیغام غیبت است که انشاد می کنی
در نوبتِ حضور که پایان گرفته است

غیبت حضور عالم غیب است، وز نهان
خورشید سایه بر سر انسان گرفته است

ری پایتخت عشق علی شد، چنان که قم
وین هر دو را سپاه خراسان گرفته است

تهران چه بود و چیست؟ دهی در تیول ری
این آبروی توست که تهران گرفته است

بویی اگر ز نام خدا دارد این دیار
بی شک ز باغ فیض تو سامان گرفته است

یا سیّدالکریم! نگاه عنایتی
تهران تو را دو دست به دامان گرفته است

از تشنگانِ شهرِ فراموش یادکن
تا بشنویم باز که باران گرفته است