کشتی مرا با گریه هایت کلمینی / یوسف رحیمی

کشتی مرا با گریه هایت کلمینی / شاعر : یوسف رحیمی

در لحظات آخر عمـر شـريف حضـرت زهـرا عليها السلام
امـام علـي عليه السلام او را صـدا مي ‌زد امـا پاسـخي
نمي‌ شنيد: «يَـا فَـاطِمَـةُ كَلِّمِـينِـي فَـأَنـَا ابْـنُ عَمِّـكَ
عَلِيُّ بْنُ أَبـِي طَالِب؛ اى فاطـمه، با من سخن بگو!
من پسر عمـوى تو علـى بـن ابـى طالـب هستم».
فاطمه چشمان خود را باز كرد آنگاه هردو گريستند.
بحارالانوار ج43، ص178

جان علی! جانم فدایت کَلِّمینِی
کُشتی مرا با گریه هایت کَلِّمینِی

حرفی بزن، آهی بکش، بیچاره ام کرد
این اشک های بی صدایت کَلِّمینِی

بسته ست جان من به پلک نیمه جانت
می میرد آخر مرتضایت کَلِّمینِی

از غصه هایت با علی هم درد دل کن
ای در صبوری بی نهایت کَلِّمینِی

روضه بخوان امشب بخوان از داغ محسن
با من بگو از آن حکایت کَلِّمینِی

از ماجرای کوچه که چیزی نگفتی
تا دق نکرده مجتبایت کَلِّمینِی

پلکي بزن تا قلبهامان جان بگيرد
جان شهید کربلایت کَلِّمینِی

نيمه نگاهي کن به حال زينبين و
بردار دست از این دعایت کَلِّمینِی

ذکر شب و روزت شده «عَجِّل وَفاتِی»
آوای جانسوزت شده «عَجِّل وَفاتِی»