«بعثت » انقلاب بزرگ برضد جهل، گمراهى، فساد و تباهى است. و سزاوار منت گذارى خداوند و در بردارنده حكمت و تربیت است. بحث درباره آن گسترده، عمیق و از زوایاى مختلف قابل بررسى است.در این نوشتار به مباحثی از جمله آغاز بعثت، نخستین آیات نازل شده، منت گذاری خدا برای بعثت و فلسفه و اهداف بعثت می پردازیم.
آغاز بعثت
سرآغاز تاریخ اسلام از روزى شروع مى شود كه پیامبراسلام صلى الله علیه و آله در خلوت محبوب، در دل غارى كه در دامن كوهى در شمال مكه بود، صدایى شنید:
«یا محمد اقرا» ; اى محمد! بخوان! (او شگفت زده) گفت: چه بخوانم؟ گفت: اى محمد!
کوه حرا در اطراف مکه که هر ساله در ماه رمضان بر پاک ترین مرد زمانه آغوش می گشاید ، دراین سال شاهد وقوع پدیده ای شگفت است ، دیوارها ، قطعه قطعه ی سنگ ها ، در نوای مناجات این مرد نرم شده اند ، در برابر روح پرستنده و بی آلایش او سر فرودآورده اند که ناگاه نوایی بس پرمهابت لرزه بر پیکره ی کوه می افکند ، ندایی که آن مرد را به نام می خواند و بشارت می دهد که از سوی خالق جهان به شرف نبوت شرافت یافته ، تا انسان های سرگشته در تاریکی های جهل را به روشنایی و نور راهبر شود . و این آغازی است بر رنج های بی شمار مردی که تا آن زمانمحمد امین بود و پس از آن شبمحمد رسول الله خاتم النبیین(ص) شد .
زبان، آسان ترین وسیله انتقال مفاهیم ذهنى در انسان به شمار مى رود و ساده ترین ابزارى است كه آدمى مى تواند در حیات اجتماعى، معانى متصوره خویش را مورد تبادل و تفاهم قرار دهد.مساله خطیر تفهیم و تفهم كه لازمه زندگى اجتماعى است تنها از همین راه است كه سهل و ساده انجام مى گیرد. لذا خداوندپس از نعمت آفرینش،آن را از بزرگترین نعمت ها یاد كرده است الرحمان. علم القرآن.خلق الانسان.علمه البیان(1)،پروردگارى كه گستره رحمت او موجب گردید تا قرآن را به انسان بیاموزد، بزرگترین نعمتى را كه پس از نعمت آفرینش به او ارزانى داشت، نعمت بیان بود.
نبوغ پیامبر اسلام، امری است که مستشرقان و معاندان جدید رسول خدا (ص) نیز به آن اذعان واعتراف دارند و چنانکه گفتیم یکی از پایه های تفسیر غیرالهی ایشان از بعثت وی نیز همین اعتقاد به نبوغ و برخورداری آن حضرت از بهره هوشی بسیار بالاست. مسلمانان هم طبعاً اصل بهره مندی پیامبر اسلام از نبوغ را باور دارند. در این نکته جای هیچگونه مناقشه ای نیست، بلکه مناقشه در نتیجه ای است که مستشرقان از نبوغ محمد (ص) گرفته و اذعان و اعتراف به آن را برای تفسیر غیر الهی خود از بعثت کافی دانسته اند. برای رد این ادعا می توان گفت " نه علمای روانشناسی و تربیتی برفعلیت یافتن ظرفیت هوشی نوابغ ، بدون محیط رشد مناسب باور دارند و نه تاریخ ، نوابغی سراغ دارد که بدون مکتب و مدرسه و معلم و محیط مناسب ... به شکوفایی رسیده باشند "(2) به راستی آیا می توان تصورکرد که فردی برخوردار از استعداد خدایی و هوش بسیار بدون دستیابی به آموزش و بدون پرورش آغازگر نهضت بزرگی شود که تاکنون ادامه دارد؟؟
حمد سرمدی، صمدی را سزاست که فیض اقدس و مقدّس او علم و عین را به بار آورد. تحیّت ابدی پیامبران به ویژه حضرت ختمی نبوّت(صلّی الله علیه و آله و سلّم) را رواست که پیام دانایی و دارایی را به گوش و هوش رساندند. درود بیکران اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) را به جاست که صلای ولایی را به سالکان مجذوب ابلاغ نموده اند. مخصوصاً حضرت ختمی امامت مهدی موجود موعود(علیه السلام) که ندایِ: ﴿ارْجِعِی إِلَی رَبِّکِ﴾ را به مجذوبان سالک منتقل کرده است. به این ذوات قدسی تولّی داریم و از معاندان لدود آنان تبرّی می نماییم.
بعثت پیغمبر اسلام یا برانگیخته شدن آن حضرت به مقام عالى نبوت و خاتمیت، حساس ترین فراز تاریخ درخشان اسلام است. بعثت پیغمبر درست در سن چهل سالگى حضرت انجام گرفت. پیغمبر تا آن زمان تحت مراقبت روح القدس قرار داشت، ولى هنوز پیک وحى بر وى نازل نشده بود. البته قبلا علائمى ازعالم غیب دریافت مى داشت، ولى مامور نبود که آن را به آگاهى خلق هم برساند.
ما در ظلمت هارون الرشید جهانیم.
ای از زندان پر کشیده رازهایی را بر ما ببخشا!
شیعیانت را دریاب، ای غریب زندان بی کسی که درد بی کسی، ما را زمین گیر کرده است.
قصه تنهایی ات در زندگی ما جاری است؛ غربت را با نام تو می شناسیم و از ظلمت، به اسم اعظم تو پناه می بریم.
هر وقت در ظلمت تنهایی دلمان می گیرد، بی اختیار می گوییم: «یا موسی ابن جعفر علیه السلام » ما زنجیری زندان نفس گناهکار خویشیم؛ گذشتن از غضب را به ما بیاموز تا عقل الهی رهنمون تصمیم هامان گردد، ای کاظم!
ای مهار کننده اژدهای نفس و ای ید بیضای علم!
در میان خلفای بنی عباس، هارون فلمروی پهناور و گسترده داشت.
صحرای حجاز، عراق، شام و ایران بخشی از سرزمین های زیر سلطه اش بود.
او پس از مرگ برادرش هادی، در سال 170 هجری قمری بر اریکه قدرت تکیه زد، تاسال 193 ه. ق به گسترش سلطه خویش ادامه داد و در این راه از هیچ ستمی کوتاهی نکرد. او هر سرزمینی را اراده می کرد به چنگ می آورد. مشهور میان مورخان آن است که وی روی به ابرهای در حال حرکت در آسمان می نمود و می گفت:
هر چند شخصيت فرد با انديشه و افكار و آراء و آثار او است نه با صورت و سيما و صفات ظاهرى او (1) ولى بعنوان اينكه نيمرخى از چهره ى ملكوتى آن نوزاد اسلام را به طالبان و علاقمندان او نشان دهيم بر روال سيره نويسان چهره نگر با اندك تغيير لفظى در زير مى آوريم تا همراه تصوير ارزش هاى ذهنى او يك تصوير تقريبا عينى هم، از آن بزرگوار داشته باشيم.
