لایحه قانونی مطبوعات در بیستم مردادماه ۱۳۵۸ش به تصویب مجلس رسید. این قانون در چهل و یک ماده به تصویب رسید که البته بعدها اصلاحاتی در آن صورت گرفت. در لایحه قانونی مصوب، موضوعاتی چون تعریف مطبوعات، شرایط کسب امتیاز نشریه، جرائم مطبوعاتی و نحوه رسیدگی به جرائم پیش بینی شده بود.
• در سال ۱۲۸۶ش، نخستین قانون مطبوعات در ایران در پنجاه و سه ماده به تصویب رسید. مورخان نوشته اند در عصر ناصرالدین شاه، کنت مونت فرت مستشرق ایتالیایی برای نخستین بار قانونی جزائی را برای ناصرالدین شاه به رشته تحریر درآورد که البته در آن موادی چند به جرائم مطبوعاتی اشاره داشت. نخستین قانون مطبوعاتی مدون پس از مشروطه به تصویب رسید؛ لذا چون مطبوعات و آزادی بیان یکی از دغدغه های مشروطه طلبان بود، این قانون به عنوان یکی از نخستین قوانین به تصویب رسید. هرچند این قانون با مخالفت برخی از روزنامه نگاران هم چون سیدرضا مساوات روبه رو شد. او در روزنامه خود با نام "مساوات" به شدت این قانون را مورد انتقاد قرار داد. علاوه بر این ها، قانونی برای مطبوعات در تاریخ سی ام فروردین ماه سال ۱۳۷۹ش از تصویب نمایندگان مجلس شورای اسلامی گذشت. در ماده دوم این قانون، رسالت مطبوعات چنین تعریف شده است: رسالتی که مطبوعات در نظام جمهوری اسلامی بر عهده دارند عبارت است از: الف- روشن کردن افکار عمومی و بالا بردن سطح معلومات و دانش مردم در یک یا چند زمینه مورد اشاره در ماده یک. ب- پیشبرد اهدافی که در قانون اساسی جمهوری اسلامی بیان شده است. ج- تلاش برای نفی مرزبندی‌های کاذب و تفرقه‌انگیز و قرار ندادن اقشار مختلف جامعه در مقابل یکدیگر مانند دسته بندی مردم براساس نژاد، زبان. رسوم، سنن محلی و... د- مبارزه با مظاهر فرهنگی استعماری (اسراف، تبذیر، لغو، تجمل پرستی، اشاعه فحشا و...) و ترویج و تبلیغ فرهنگ اصیل اسلامی و گسترش فضایل اخلاقی. هـ- حفظ و تحکیم سیاست نه شرقی نه غربی. تبصره: هریک از مطبوعات باید حداقل در تحقق یکی از موارد فوق الذکر سهیم و با موارد دیگر به هیچ وجه در تضاد نبوده و در مسیر جمهوری اسلامی باشد.
