ایمان به غیب

خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:

الَّذینَ‏ یُؤْمِنُونَ‏ بِالْغَیْب؛‏[۱]
«متّقین» کسانى هستند که به امور غیبى ایمان دارند.
ایمان به غیب طبیعتا دارای مراتب است. مراتب ایمان به غیب، علم الیقین، حقّ الیقین و عین الیقین است.[۲]
برخی فقط شنیده ‏اند که قیامتی هست، ملکوتی هست، و ایمان آورده اند که این، یک درجه از ایمان است. ایمان، مراحل بالاتر هم دارد. یکی از مراحل بالای ایمان، این است که انسان حس، وجدان و شهود ‏کند.
حضرت بقیه الله روحی له الفداء از مصادیق غیب هستند.[۳] آن حضرت به قدری پیچیده و پرده در پرده در غیب هستند که حتی بعضی از موجودات عالم غیب نمی دانند که آن حضرت کجا هستند.
عالم ارواح نیز همین طور است؛ چون اطلاع ارواح نسبت به مسائل عالم دنیا دارای مراتب است. این گونه نیست که یک نفر وقتی از دنیا رفت، بداند که در تمام عالم چه اتفاقی می ‏افتد. اطلاع او از عالم، بستگی دارد به اینکه در دنیا چه اعمال و نیت هایی داشته است.
 بعضی‏ از اموات، هر ماه یک بار، خبری از خانواده ‏شان پیدا می‏ کنند. بعضی‏ هفته ‏ای یک بار، بعضی‏ سالی یک بار و بعضی از آن ها با ابزاری که برای گسترش اطلاعات اهل برزخ وجود دارد، فقط از کانال  همان ابزار می ‏توانند بخشی از اتفاقات دنیا را متوجه شوند.
——————————————————————————–
[۱]. سوره بقره، آیه۳.
[۲]. علم الیقین: فرض کنید آتشی در نقطه ای افروخته شده است، و دیواری هم بین شما و آتش حائل است. اگر شما از اثر آتش (مثل دودی که از پشت دیوار بلند است) پی به وجود آتش ببرید، این علم الیقین است و این مانند آن است که کسی خدا را بشناسد و به او ایمان آورد، اما از راه براهین عقلی.
عین الیقین: اگر شما در آن مثال بالا، از دیوار عبور کنید و خود آتش را از نزدیک ببینید، این عین الیقین است. این مرحله بالاتر از مرحله سابق است زیرا شهود بالاتر از دانستن است و لذا گفته اند: شنیدن کی بود مانند دیدن و در این مرحله است انسانی که اثرات توحید را در زندگی خود عملا مشاهده نماید.
حق الیقین: اگر شما به قدری به آتش نزدیک شوید که حرارت آن را لمس کنید و آتش شما را گرم کند و در واقع داخل آن شوید، از چنین حالتی به حق الیقین تعبیر می  کنند. در این مرحله، یقین شما به مراتب از دو مرحله سابق بالاتر است.
انسان نسبت به خدا به مرحله ای می رسد که مستقیما خود را، با ذات حق، در تماس می بیند، بلکه خودی نمی بیند و خودی مشاهده نمی کند، فعل را فعل او، صفت را صفت او، و در همه چیز، او را می بیند و این نیست مگر اینکه به حق الیقین نائل آمده است. (بیست گفتار شهید مطهری، ص ۳۵۷)
[۳]. کمال الدین و تمام النعمه، ج‏۱، ص۱۸.
منبع : بنیاد هاد