پس از آنکه آدولْفْ هیتلر در سال 1925میلادی حزب نازی را تأسیس کرد، درصدد برآمد تا رفته رفته در ارکان قدرت آلمان نفوذ کندو کشور را در اختیار بگیرد. از این رو با به راه انداختن تبلیغات وسیع و دامنه دار ضد کمونیستی و ضد یهودی و سر دادن شعارهای نژادپرستانه، خیل کثیری را در شمار طرفداران خود گرد آورد و طی سال های 1928 میلادی تا 1932میلادی، کرسی های فراوانی را در پارلمان آلمان به دست گرفت. هیتلر در ادامه کار، خود را نامزد احراز ریاست جمهوری در سال 1932میلادی نمود ولی از هینْدِنْ بورگ، رئیس جمهور وقت شکست خورد، با این حال در 30 ژانویه 1932میلادی، به صدراعظمی آلمان برگزیده شد. هیتلر با وجود احراز این مقام، هنوز راه درازی برای رسیدن به قدرت مطلقه در پیش داشت. بنابراین با اعمال نفوذ خود توانست اختیارات فوق العاده ای از پارلمان دریافت کند و راه را برای کسب قدرت بیشتر خود هموار سازد. مرگ هیندبورگ، رئیس جمهور سالخورده آلمان در روز دوم اوت 1934میلادی، آخرین مانع را در راه قدرت مطلقه و بلامنازع هیتلر از میان برداشت و هیتلر همان روز، قانونی را به تصویب هیأت دولت و سپس رایشتاک یا پارلمان آلمان نازی رساند که به موجب آن، وظایف رئیس جمهور و صدراعظم آلمان در یک دیگر ادغام شده و رهبر کشور از آن پس، عنوان پیشوا را داشت. این همان عنوانی بود که هیتلر در مقام رهبری حزب نازی برای خود انتخاب کرده بود. هیتلر برای تثبیت این مقام و عنوان تازه، روز 19 اوت 1934میلادی یک رفراندوم دیگر ترتیب داد و این بار نیز بیش از 90 درصد رای دهندگان، او را به عنوان پیشوای خود انتخاب کردند.
مطالب مرتبط
