ژان نیكلا آرتور رِمْبو، شاعر معروف فرانسوی، در ششم ژوئن 1854م در ناحیه ای در شمال شرقی فرانسه به دنیا آمد. وی در محیطی غم انگیز تربیت یافت و این دوره، تاثیر نامطلوبی بر او نهاد. رمبو پس از فراگیری زبان لاتینی، در 14 سالگی نامه ای منظوم به زبان لاتین سرود كه مورد قدردانی واقع شد. او هم چنین در 17 سالگی نامه ای نوشت كه ژرف نگری شگرف رمبو را نشان می داد و شخصیتی فوق عصر خود یافت نه تنها در قلمرو زیبایى بلكه در قلمرو اندیشه. رمبو سال هایى از عمر خود را به مسافرت و ماجراجویى سپری كرد و آثاری از خود به جای گذاشت. از جمله این آثار، كتاب اشراق، شامل یك سلسله مینیاتوری های رنگین از رؤیاها و بینشی حیرت انگیز از دنیای پرهرج و مرج خاص خود او كه نبوغ جوانیش را به تصویر كشیده است. كتاب دیگر، فصلی در جهنم، افكار رمبو را نشان می دهد و او را شاعری معرفی می كند كه هرگز نتوانسته است با زندگی سازگار شود و از عصیان دست بردارد، و دیگری دیوان او كه در آن از عشق و لطف خبری نیست بلكه شعرهایش همه سرشار از خشم و خشونت است و بر مبنای بی نظمی در همه حواس آدمی گذارده شده است، اما از رنگارنگی و تازگی الفاظ و قدرت ادراك برخوردار است. رمبو به خوشاهنگی و تناسب كلمه اهمیت می دهد. كلمه در شعر رمبو درخشندگی و جلای خاصی دارد و حتی برای صداها، رنگْ قائل می شود. ماجراهای معنوی و فكری رمبو، بر شعر قرن بیستم اثری عمیق برجای گذاشت و شاعران جوان از نفوذ فراوان او برخوردار شدند. رمبو كه از پیشوایان مكتب سمبولیسم و نمادگرایی است، راهی به سوی سبك سورئالیسم با واقعیت برتر گشود و تحول بزرگی در شعر پدید آورد. ژان رمبو سرانجام در هفتم ژوئیه 1891م در 37 سالگی درگذشت.
