پایان جنگ معروف "دین بین فو" در هندوچین میان ویتنام و فرانسه (1954م)

استعمارگران فرانسوی از اوایل قرن نوزدهم میلادی بر مناطقی از جنوب شرقی آسیا تسلط یافتند و سرزمین های لائوس، كامبوج و ویتنام را به تصرف خود درآوردند. فرانسوی ها تمام این منطقه را هندوچین فرانسه خواندند و ضمن حفظ شكل ظاهری حكومت های پادشاهی در این كشورها، آنان را به اطاعت خود واداشتند. اما در فاصله دو جنگ جهانی اول و دوم، شورش های پراكنده ای علیه استعمارگران فرانسوی از جانب انقلابیون ویتنام آغاز شد كه با واكنش نیروهای استعماری مواجه گردید. این شورش ها پس از جنگ جهانی دوم افزایش یافت و نیروهای انقلابی تحت رهبری هوشی مینه، مبارز استقلال طلب ویتنامی در دوم سپتامبر 1945م استقلال ویتنام را اعلام كردند. در این میان اعلام آمادگی هوشی مینه برای مذاكره با فرانسویان و انتقال مسالمت آمیز قدرت به مردم ویتنام، با مخالفت فرانسویان مواجه شد چرا كه فرانسوی ها مطامع استعماری خود را دنبال می كردند و حاضر به مصالحه نبودند. از این رو نخستین دوره جنگ های ویتنام از سال 1946م، آغاز شد و به مدت 9 سال، تا سال 1954م ادامه یافت. آخرین نبرد سنگین بین دو طرف در قلعه مستحكم دین بین فو روی داد كه در طی آن، فرانسوی ها پس از 55 روز محاصره توسط نیروهای ویتنام و وارد آمدن تلفات بسیار بر آنان، سرانجام در هفتم مه 1954م، تسلیم نیروهای ویتنامی شدند و زمینه برای خروج آنان از این كشور فراهم شد. با این حال علی رغم مذاكرات صلح و انعقاد قرارداد در 20 ژوئیه 1954م، این جنگ ها پایان نیافت و با تقسیم ویتنام به دو قسمت شمالی و جنوبی و ورود امریكا به جنگ ویتنام، حوادث بسیاری اتفاق افتاد.