آیت اللَّه سیدامیرمحمد كاظمی قزوینی در سال 1296ش (1335 ق) در كویت در بیت علم و تقوا به دنیا آمد. وی در هشت سالگی به همراه پدر دانشمندش به بصره كوچید و به تحصیل علوم ادبی و متون فقهی پرداخت. در 18 سالگی، به شوق فراگیری دانش اهل بیت(ع) به شهر نجف روی آورد و پس از تكمیل سطح، به فراگیری خارج فقه و اصول پرداخت. آیت اللَّه قزوینی در این مسیر از محضر بزرگانی همچون آیات عظام: سید ابوالحسن اصفهانی و شیخ محمدرضا آل یاسین و... بهره برد و پس از سالیانی، از مراجع بزرگواری همچون سید محسن حكیم، سید عبدالهادی شیرازی، سید محمود شاهرودی و شیخ محمدحسین كاشف الغطاء اجازه اجتهاد گرفت. ایشان پس از فوت پدر، به بصره بازگشت و به تبلیغ مذهب اهل بیت(ع) از طریق تدریس، تالیف، امامت جماعت، وعظ و ارشاد مردم و مناظره با منحرفان پرداخت. آیت اللَّه قزوینی در انجام رسالت دینی خویش از كسی نمی هراسید و در این راه آزار بدخواهان را به جان می خرید. در نهایت، اثرات تبلیغی این فقیه بزرگوار به جایی رسید كه دشمنان و مخالفانش در حزب بعث عراق، قصد كشتن ایشان و به آتش زدن خانه اش را داشتند كه او به ناچار در سال 1350ش به كویت هجرت كرد. از این مجاهد سترگ بیش از چهل اثر ارزشمند برجای مانده كه بیشتر در زمینه های فقه، اصول، كلام و تاریخ بوده كه نشانگر دانش سرشار وی و كوشش ارزنده ایشان در حمایت از دین و دفاع از مذهب و پاسخگویی به مخالفان و حل مشكلات فكری مردم است. آیت اللَّه قزوینی سرانجام در چهاردهم اردیبهشت 1373ش برابر با بیست و سوم ذی قعده 1414ق در 77 سالگی رحلت كرد و حرم حضرت معصومه(س) به خاك سپرده شد.
