آیا کارهای کوچک نتایج شگفت انگیز دارند؟
چگونه ممکن است کارهای کوچک ما باعث سعادت یا شقاوت ابدی ما شوند؟
با اینکه این مساله کمی تعجب برانگیز است اما با کمی دقت و خوب دیدن به بعضی بازی ها حتی، می توان به راز این مساله پی برد.
دومینو یکی از بازی هایی که در حال حاضر مسابقات بین المللی آن برگزار می شود، این مساله را به ما می آموزاند که برای افتادن آخرین قطعه ی دومینوی سرپا، نیاز به صرف انرژی خیلی زیاد نیست. کافی ست یک تلنگر کوچک به اولین قطعه بزنیم تا با کمی صبر ببینیم آخرین قطعه هم زمین می خورد.
بعضی از افعالی را که در زندگی انجام می دهیم چنین حالتی دارند. کافی ست که اولین قدم را برداریم تا با کمی صبر ببینیم اثراتش پس از مدتی نمایان شود.یعنی نیاز به کار پر مشقت نیست تا به سعادتی دست پیدا کنیم یا پرونده ای پر از سیاهی ها داشته باشیم تا عاقبت به شر شویم.
کارهای کوچک خیر مثل دادن صدقه و یا اشک بر سیدالشهداء که در روایات چنین وارد شده: فَلَوْ أَنَ قَطْرَةً مِنْ دُمُوعِهِ سَقَطَتْ فِي جَهَنَّمَ لَأَطْفَأَتْ حَرَّهَا حَتَّى لَا يُوجَدَ لَهَا حَر (اگر قطره ای از آن از آن در جهنم بریزد، حرارت و آتش آن را فرو می نشاند.(1)
اشک ریختن ما اولین قدم هست اما بعد اشک ریختن ما چه اتفاقاتی در عالم هستی می افتد نمی دانیم، که انتهای کار می شود قطره ای که می توان جهنم را با آن خاموش کرد.
البته این مساله در جهت عکس هم صدق می کند. یعنی اینکه یک کار کوچک ما می تواند عاقبت به شری را به دنبال داشته باشد. مثل ریختن آبروی مومن که حرمتش از حرمت کعبه بالا تر است. یا عدم رعایت حجاب که ممکن است حتی زندگی خیلی از خانواده ها بخاطر آن به خطر بیفتد و مردی همسر خود را با فلان خانمی که آرایش کرده و به اماکن عمومی می آید ناخودآگاه دائما مقایسه کند.
اما فرقی که میان دومینو و کارهای ما وجود دارد این است که در دومینو تاثیر اولین تلنگری که به اولین قطعه می زنیم را تا آخرین قطعه می بینیم اما در کارهای روزانه این مراحل از چشم ما پوشیده است. فقط افرادی می توانند این مراحل را ببینند که غیر خدا چیزی را نمی بینند.
پس ممکن است یک فعل و کار کوچک ما آینده ای را برایمان رقم بزند که یوم الحساب فقط حسرت همان فعل کوچک را میخوریم که چرا بیشتر انجامش ندادم و یا چرا ترک نکردیم.
افعال کوچک قدرت شگفت انگیز دارند
__________________________
پی نوشت:
1. وسائل الشیعه ج 14 ص 12 ، بحارالانوار ج 42 ص 289 ، کامل الزیارات ص101.
