سایه ای بر خورشید
پیرو سلسله مطالب ماه محرم، در این نوشتار به روز پنجم ماه محرم، که طبق سنن دیرین مربوط به حضرت عبدالله بن حسن علیه السلام می باشد گریزی می زنیم و مطالبی مختصر از سرنوشت آن بزرگمرد خردسال کربلا، تحت عنوان « سایه ای بر خورشید » ارائه می کنیم. با ما همراهی کنید.
سایه ای بر خورشید
این کودکی که از خیمه گاه زنان چون تیری از چله کمان گریخته و به سوی امام و عموی خویش حسین می دود عبدالله نام دارد، عبدالله بن حسن.
او که از ابتدای کارزار از پشت پرچین کودکی نظاره گر صحنه بوده است، با به خاک افتادن هر شهید پا بر زمین کوبیده و بهانه میدان را گرفته است اما بزرگترها و به خصوص عمه اش حضرت زینب سلام الله علیها هر بار به علقه ای مادرانه و عاطفه ای ملتمسانه، راه را بر او بسته اند و او را پای بند خیمه ها کرده اند.
اکنون درست در لحظه نهایی و تنهایی امام در لحظه ای که پیادگان لشکر شمر، امام بی یاور را دوره کرده اند او هم تاب از کف داده است، ریسمان همه علقه ها را بریده و روانه میدان شده است.
امام از آن سو فریاد می زند: "خواهرم! نگاه دار این یادگار برادر را!"
و زینب علیها السلام چندین و چند گام تا انتهای حریم خیمه ها به دنبال او می دود اما شیر از قفس گریخته را به چنگ نمی آورد.
"عبدالله" در دریای دشمن غوطه می خورد تا خود را به مرجان امام می رساند؛ گوهر بی نظیر خویش را عاشقانه در آغوش می فشارد و رو به دشمن فریاد می زند:
"به خدا قسم نمی گذارم امام و عمویم را بکشید."
نور ادب و عشق و معرفت این کودک، لحظه ای چشم دشمنان را خیره می سازد اما آنان بلافاصله دست قساوت را سایه بان چشم می کنند و بر امام حسین علیه السلام که اکنون به سپری از نهال نورسته آراسته است، هجوم می برند. عبدالله در مقابل فرود اولین شمشیر دست کوچکش را سپر می کند و شمشیر قساوت، این شاخه ظریف را آن چنان می نوازد که بازو تنها به پوستی آویخته می ماند. عبدالله عارفانه فریاد می زند: عمو!...
شمشیرها یکی پس از دیگری فرود می آید و گلبرگهای این غنچه لب بسته را شرحه شرحه بر زمین می ریزد و آن قدر دل بهاری امام علیه السلام از این هجوم بی رحم پاییز به درد می آید که لب به نفرینی چنین می گشاید:
خدایا! باران آسمان و برکات زمین را از اینان دریغ کن.
جهت مطالعات بیشتر در مورد ماه محرم، «ویژه عاشورای حسینی علیه السلام/ ویژه نامه خورشید بر نیزه» را مشاهده نمایید.
مطالب مرتبط
