زی زی گولو (به بهانه پخش مجدد سریال قصه های تا به تا) - بخش سوم

امروز جشن جدید الورودی های دانشگاه است. بعد از انتخاب واحد، با خوشحالی به سمت جشن می روم. در سالن که می نشینم احساس آرامش می کنم. انگار به روزهای مدرسه برگشتم؛ همان روزها که پشت نیمکت های چوبی سه نفری می نشستیم و هر روز بر سر اینکه چه کسی میز آخر بشیند، با بچه ها دعوا می کردیم، قهر می کردیم و باز آشتی می کردیم.

روزهایی که مانتوشلوار آبی نفتی یک دست می پوشیدیم با مقنعه های سفید چانه دار، و کتونی های رنگارنگ! و وقتی که دنبال هم می دویدیم زمین از لخ لخ کتونی هایمان می خندید. صدای گوش نواز صوت قرآن، مرا به خود می آورد. به اطرافم که نگاه می کنم همه شبیه من هستن. احساس آرامش عجببی می کنم...

امروز جشن فارغ التحصیلی دانشگاه است. بعد از تصفیه حساب، با بی میلی به سمت سالن می روم. مثل همیشه انتهای سالن را انتخاب می کنم. اینجا دیگر دعوایی برای ردیف آخر سالن نیست، اما نمی دانم چرا مدت هاست که همه با من قهرند. احساس خوبی ندارم. اینجا همه شنل های سرمه ای یک دست پوشیده اند با کلاه چهار گوش منگوله دار و چکمه ­های پاشنه بلند! و وقتی که راه می روند، فریاد زمین به آسمان بلند می شود! اینجا جایی است که چادرهایشان را بجای کلاه فارغ التحصیلی، به هوا پرتاب می کنند. اینجا دیگر هیچ کس شبیه من نیست...[در مراسم جشن فارغ التحصیلی دختران یکی از مدارس شهر یزد در سال1395، دانش آموزان چادرهای خود را بجای کلاه به هوا برتاپ کردند]