نگاهی به سیره حضرت حمزه سیدالشهدا علیه السلام

نگاهی به سیره حضرت حمزه سیدالشهدا علیه السلام

نگاهی به سیره حضرت حمزه سیدالشهدا علیه السلام | اظهار اسلام حضرت / نقش حمزه در مقاطع تاریخ/ حمزه در خانه أرقم/ تعرض مشرکین/ اقدامات نظامی حضرت حمزه سیدالشهدا/ غزوه بنی قینقاع/ جنگ بدر/ جنگ احد/ شهادت در راه خدا

اشاره:

تاریخ گهربار اسلام مرهون خون های پاک و ارزشمندی است که نثار این شجره طیبه گردیده است؛ شهدای گرانقدری که از آغاز ظهور اسلام تا کنون، از جنگ بدر، احد و احزاب تا شهیدان راه فضیلت عصر حاضر گوهر وجودی خویش را با اندیشه ناب محمدی صیقل داده اند.

پرارزش ترین فرازهای تاریخ، صفحاتی است که از زندگانی این مردان بزرگ بحث می کند، مردان بزرگی که تاریخشان نیز بزرگ و با عظمت است و شاهکاران خلقت و تاریخ اند، خصوصاً افرادی که در سال های اولیه رسالت نبی ّ مکرّم اسلام(صلی الله علیه وآله) در کنار آن بزرگوار بوده و بدون واسطه از سرچشمه زلال وحی سیراب گردیدند. در میان این گوهران آفرینش نام حمزه سیدالشهدا درخشندگی دیگری دارد. عموی غیور رسول خدا (صلی الله علیه وآله) که هم چون سدی محکم و استوار در برابر امواج توفنده و سیل آسای مشرکین ایستاد و چون شیری شرزه روباه صفتان را به خواری و زبونی واداشت، تا آن جا که ملقب به اسدالله شد و درجه والای سیدالشهدا را از آن خود نمود.

حضرت حمزه فرزند عبدالمطلب ابن هاشم ابن عبد مناف ابن قصی...[ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج 2، ص 21 ـ 9] و هاله بنت اهیب ابن عبد مناف ابن زهرةابن کلاب... که دختر عموی آمنه بنت وهب مادر گرامی رسول خدا (صلی الله علیه وآله) می باشد.[محمد ابن سعد، طبقات الکبری، ج 2، ص 46]

عبدالمطلب از کسانی بود که به سنت ابراهیمی پای بند بود و فرزندانش را از ظلم و ستم و امور پست دنیا نهی و به صفات نیک تشویق می کرد.[حلبی شافعی، سیره حلبیه، ج 1، ص 7]

حضرت حمزه بسیاری از صفات پسندیده را از عبدالمطلب به ارث برد، چون؛ خوش خلقی، ایمان راسخ، هوش و درایت، شجاعت، وفای به عهد، توکل و اطمینان به خداوند و این در حالی است که جامعه جاهلی آن زمان مملو از فساد، بت پرستی، میگساری، رباخواری، آدم کشی و دیگر رسوم جاهلی بود.

البته تاریخ در معرفی حضرت حمزه بسیار کوتاهی نموده و نمونه های زیادی از صفات اخلاقی ایشان در دست نیست، امّا به بعض آن چه در گزارش های تاریخی آمده است، اشاره می کنیم:

شجاعت؛ از خصلت های مشهور حمزه که در جریان اعلام اسلام و همچنین جنگ های صدر اسلام به نمایش گذاشته شد و ابن هشام از او به عنوان با عزت ترین و با صلابت ترین جوانمرد قریش نام می برد.[سیره ابن هشام، ج 1، ص 328]

ایمان؛ در گزارش ابن هشام آمده که حضرت حمزه پس از بازگشت از شکار به طواف خانه کعبه می رفت و آن گاه به کار دیگری می پرداخت. این خبر روح دینی او را آشکار نموده و تعهد او نسبت به پیوندی که با خداوند داشت را متذکر می شود.[سیره ابن هشام، ج 1، ص 328]

حمایت و پشتیبانی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) در مقاطع مختلف نشان دهنده ایمان وی نسبت به پیامبر(صلی الله علیه وآله) و اهداف او می باشد.

به هنگام آزار ابوجهل، و همچنین فشارهای قریش در شعب ابی طالب، در ماجرای بیعت عقبه و هجرت پس از آن، جنگ های صدر اسلام همه و همه نمونه هایی از پشتیبانی حمزه از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) است. اصالت و ریشه دار بودن خانواده، محیط سالم خانوادگی، زندگی با شرافت نفس، اثرات مثبت تربیتی بر روح و روان حمزه گذاشته و از او فردی شریف و بزرگوار، و پشتیبانی با ایمان و عاشقی صدیق و فداکار در راه اسلام و اهداف عالیه ساخته بود.

بیشتر بخوانید: ایمان آوردن حضرت حمزه علیه السلام - حجت الاسلام محسن قرائتی

اظهار اسلام حضرت حمزه (علیه السلام)

نسبت به زمان تشرف حمزة ابن عبدالمطلب به اسلام تاریخ نگاران دچار اختلاف شده اند، گروهی اسلام او را در سال دوم بعثت[طبقات ابن سعد، ج 2، ص 46] و عده ای سال ششم[ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج 1، ص 423] آن ذکر کرده اند. ابن اسحاق می گوید:

روزی ابوجهل در کنار کوه صفا رسول خدا (صلی الله علیه وآله) را دید و او را آزرد و سخنان ناخوشایندی به وی روا داشت و دین او را نکوهید و رسالتش را تضعیف نمود، و رسول خدا (صلی الله علیه وآله) هیچ سخنی به او نگفت. یکی از کنیزان عبدالله ابن جدعان که در بالای کوه صفا بود ماجرا را شنید و زمانی که حمزه از صید برگشت، ـ او هر روز برای شکار به بیرون از شهر مکه می رفت و چون از شکار بر می گشت به خانه اش نمی رفت تا این که به طواف خانه خدا رفته و بعد از آن در کنار محافل قریش می ایستاد و با آن ها گفت و گو می کرد ـ کنیز گفت: ای ابوعماره کاش آن چه را ساعتی پیش از این، پسر برادرت از ابی الحکم ابن هشام دید، مشاهده می کردی، ابوجهل به او دشنام گفت و سخنانی ناروا نثارش کرد.

حمزه پس از شنیدن این سخنان خشمگین شد و در مسجد الحرام به سوی ابوجهل رفت که در میان مردم نشسته بود. او بالای سر ابوجهل ایستاد و کمان خود را محکم بر سر او کوفت و او را مجروح نمود. در این هنگام فردی از قبیله بنی مخزوم به یاری ابوجهل برخاسته و به حمزه گفت: تو مردی هستی که از دین خارج گشته ای.

حمزه گفت: چه چیز مانع من می شود از او ﴿در دفاع از او؟﴾ در صورتی که برایم روشن شده ﴿که او بر حق است﴾ و من شهادت می دهم که محمد رسول خداست و آن چه می گوید حق است. به خدا قسم از او جدا نمی شوم. اگر راست می گویید مرا بازدارید. و این حادثه باعث شد تا حمزه اسلام خویش را برملا سازد.

در ادامه ابن اسحاق می گوید: زمانی که حمزه اسلام خود را آشکار کرد، قریش دریافت که رسول خدا (صلی الله علیه وآله) عزت پیدا کرده و قوی شده است. آن گاه از او دست برداشتند. [ابن اسحاق، سیره، ص 171]

و سپس شعری از حمزه نقل می کند به این مضمون:

سپاس گویم خداوندی را که قلبم را به سوی دین ناب اسلام هدایت کرد.

دینی که از سوی پروردگار عزیز آمده، پروردگاری که نسبت به بندگان آگاه و مهربان است. هرگاه پیام های او برای ما خوانده شود، اشک چشم خردمند استوار فرو ریزد.

آن پیام هایی که حضرت محمد(صلی الله علیه وآله) از مسیر هدایت خود با آیات روشن قرآن آورده است.[ابن اسحاق، سیره، ص 173]

سید شرف الدین و علامه جعفر مرتضی از علمای معاصر در باب اسلام حمزه سخنانی گفته اند که نشان دهنده ایمان مبتنی بر شناخت و معرفت حمزه قبل از اعلان اسلامش می باشد. علامه جعفر مرتضی اسلام حمزه را مبتنی بر معرفت او می داند، برخلاف ابن اسحاق که در گزارش خود قصد دارد علت اسلام حمزه را خشم و غضب او به هنگام دفاع از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) معرفی کند.

و حال آن که جمله حمزه که فرمود: چه چیز مانع من می شود، در صورتی که برای من روشن شده و من شهادت می دهم که او رسول خداست و آن چه که می گوید حق است. بیان گر شناخت و معرفی او از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) و دین اسلام می باشد و اگر فقط حمایت جاهلی بود، باید می گفت او برادرزاده من است و در هر صورت من از او حمایت خواهم کرد.

سخن او به هنگام اعلام اسلامش [در جمله ای که ابن هشام از حمزه به هنگام اعلان اسلامش ذکر می کند نقل است که فرمود: فأنا علی دینه اقول ما یقول؛ من بر دین اویم و همان را می گویم که او می گوید. بیانگر ایمان حمزه قبل از اعلان اسلام او می باشد. زیرا او اقرار می کند که من بر دین اویم و این جمله ای اخباری است نه انشایی، و خبر از ایمانی می دهد که قبلاً در قلب حمزه رسوخ کرده است و الاّ باید می گفت أنا أسلمت و ...] اعتراف رسمی او به اسلام و اعلام آمادگی و حمایت از رسول خدا (صلی الله علیه وآله) است. تا جایی که فشارهای قریش با این تأیید بر پیامبر تخفیف می یابد. و این سیاستی بود که حضرت ابوطالب بدان معتقد بود که اقربای نزدیک رسول خدا (صلی الله علیه وآله) مادامی که با کتمان اسلامشان می توانستند به رسول خدا خدمت کنند و در حفظ و حراست او بکوشند، می بایست ایمان خود را کتمان می کردند. اما وقتی اظهار اسلام فردی باعث تقویت اسلام و تشویق دیگران به مسلمان شدن می گردید، لزوم کتمان و پوشاندن ایمان از میان می رفت و حضرت حمزه نیز در یک مقطع اسلام خود را کتمان نمود و به هنگام فراهم شدن زمینه و احتیاج اسلام و مسلمین به فردی چون وی ایمان خود را آشکار نمود و سد محکمی در برابر آزار مشرکین بر علیه مسلمانان شد.[صدرالدین شرف الدین، هاشم و امیه فی الجاهلیة، ص 172]

نقش حمزه در مقاطع تاریخ

پس از آن که حمزه سیدالشهدا اعلان اسلام نمود، همچون سربازی فداکار در عرصه های مختلف، در مکه و مدینه کنار پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) قرار گرفت.

علامه جعفر مرتضی می گوید: اسلام حمزه مرحله جدیدی بود که در محاسبات قریش نیامده بود، چرا که او معیارها را به کلی دگرگون کرد، بازوی قریش را از توان انداخت و بر وحشت آن ها افزود، تا آن جا که طغیان آن ها فروکش کرد.[ترجمه الصحیح من سیرة النبی، ج 2، ص 124]

اکنون به جلوه های ویژه ای از حضور حمزه سیدالشهدا در کنار رسول خدا (صلی الله علیه وآله) اشاره می کنیم:

حمزه در خانه أرقم

هنگامی که پیامبر(صلی الله علیه وآله) دعوت خود را آغاز نمود، عده ای به ندای اسلام لبیک گفتند، اما در اثر مخالفت مشرکان قریش، نتوانستند آزادانه زندگی کنند و به اعمال عبادی خود بپردازند. پیامبر(صلی الله علیه وآله) همراه عده ای از تازه مسلمان ها برای حفظ جان خود، حدود یک ماه در خانه أرقم ابن ابی أرقم که در بالای کوه صفا قرار داشت مخفی شدند.[سیرة الحلبیه، ج 1، ص 283] روزی صدای کوبیدن در به گوش رسید. یکی از مسلمان ها برخاست و از شکاف در نگاه کرد و با وحشت به حضور پیامبر بازگشت و گفت: کوبنده در، عمرابن خطاب است که شمشیر نیز بر کمر دارد. در این میان، حمزه به مرد مسلمان گفت: به او اجازه ورود بده اگر با هدف پاک و نیک به سوی ما آمده، با آغوش باز از او استقبال می کنیم و اگر قصد بدی دارد او را با شمشیر خودش می کشیم.[سیره ابن هشام، ج 1، ص 370] پس از ورود عمر معلوم شد که او برای پذیرش اسلام آمده است.

گزارش فوق نشان دهنده حضور حمزه در کنار رسول خدا (صلی الله علیه وآله) از همان سال های اولیه بعثت می باشد. در آن مقطع حساس عده مسلمان ها کم بوده و نیروی دفاعی مناسبی در برخورد با قریش نداشتند. در چنین شرایطی حمزه با شجاعت کامل در صف مؤمنان قرار گرفت و کلامش به هنگام باز کردن در نشان دهنده صلابت و شجاعت او می باشد.

تعرض مشرکین

امام صادق(علیه السلام) می فرماید: پیامبر در مسجدالحرام بود و لباس های تمیزی در برداشت، مشرکین شکمبه شتری را بر او افکندند و لباس هایش را آلوده کردند، پیامبر از این عمل بسیار ناراحت شد، آن بزرگوار نزد ابوطالب آمد و فرمود: ای عمو! حسب مرا در میان خود چگونه می بینی؟ ابوطالب پرسید: مگر چه شده ای برادرزاده؟ پس رسول خدا (صلی الله علیه وآله) او را از ماجرا مطلع نمود. ابوطالب، حمزه را فرا خواند و خودش هم شمشیر برگرفت و به حمزه گفت: شکمبه را بردار. سپس همراه پیامبر به سوی قریش رفتند تا نزد آن قوم رسیدند. آن ها دور کعبه ایستاده بودند. آن گاه ابوطالب به حمزه گفت: شکمبه را بر سبیل همه بمال. او نیز آن چه ابوطالب خواسته بود، به انجام رسانید. سپس ابوطالب متوجه رسول خدا (صلی الله علیه وآله) گردید و گفت: ای فرزند برادر، این است حسب تو در میان م.[اصول کافی، ج 2، ص 340]

بر همین اساس حضور حضرت حمزه را در مقاطعی از تاریخ صدر اسلام چون شعب ابی طالب،[تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 31 و طبرسی، اعلام الوری، ص 49] پیمان عقبه ثانی،[سیره ابن هشام، ج 2، ص 83 ـ 77 و طبرسی، اعلام الوری، ص 61] هجرت،[سیره ابن هشام، ج 2، ص 123 و تاریخ ابن خلدون، ج 2، ص 42] عقد اخوت[سیره ابن هشام، ج 2، ص 150 و طبقات الکبری، ج 2، ص 46] و ... در کنار رسول خدا (صلی الله علیه وآله) و نقش حساس آن بزرگوار را همچون سربازی نستوه و گوش به فرمان می توان مطالعه نمود.

اقدامات نظامی حضرت حمزه سیدالشهدا

رسول خدا (صلی الله علیه وآله) پس از هجرت، اقدام به پایه گذاری و تشکیل سپاه نیرومند و با صلابت کرد، ارتشی که در دوران رسالت حضرت در هشتاد و دو نبرد گوناگون، شرکت نمود و با پیروزی های درخشان خود، موانع تشکیل حکومت اسلامی را از سر راه برداشت.

حضور حمزه سیدالشهدا در تهاجمات آغازین این نبردها بیانگر شجاعت بیش از حد او و پشتیبانی و حمایتش از اسلام و پیامبر اکرم می باشد. حمزه سیدالشهدا به عنوان اولین پرچمدار اسلام شناخته شد. از آن رو که پرچم نقش ویژه و اساسی در جنگ های عرب داشت، بر پا بودن آن نشان پایداری و اقتدار سپاه به حساب می آمد و سرنگونی آن متلاشی شدن سپاه و اضمحلال آن را تفسیر می کرد، و پرچمداران از شجاع ترین افراد انتخاب می شدند. حمزه نیز که از شجاع ترین افراد عرب محسوب می شد، توسط پیامبر(صلی الله علیه وآله) به عنوان پرچمدار انتخاب می شد.

سریه حمزة ابن عبدالمطلب اولین حرکت نظامی سپاه اسلام است.[مغازی، ج 1، ص 9 و سیره ابن هشام، ج 2، ص 245]

این سریه در ماه رمضان سال اول هجرت اتفاق افتاد. نیروی اعزامی از مدینه به سمت سواحل دریای سرخ روانه شد. تعداد افراد این سریه عبارت از سی مرد مهاجر با پرچمی سفید رنگ در دست حمزه بود. گروه مقابل به سرپرستی ابوجهل ابن هشام کاروانی از قریش بود که با کالاهای تجاری از شام بر می گشت و سیصد مرد آن ها را مشایعت می کرد.

دو کاروان، در سیف البحر از نواحی عیص به هم رسیدند و آماده نبرد شدند، ولی با میانجی گری مردی به نام مجدی ابن عمرو جهنی که با هر دو گروه هم پیمان بود برخورد نظامی پیش نیامد و به شهرهای خود بازگشتند.

غزوه بنی قینقاع

با خبر پیمان شکنی قبیله یهودی بنی قینقاع در شوال سال دوم هجرت، پیامبر لشکری از مهاجر و انصار را به سمت آنان فرستاد که پرچمدار آن حمزة ابن عبدالمطلب بود. مسلمان ها پانزده روز آن ها را محاصره کردند تا تسلیم شوند. به واسطه عبدالله ابن ابیّ، پیمان دوباره ای با پیامبر بستند که از مدینه خارج شده و اقدامی بر علیه مسلمان ها انجام ندهند.[مغازی، ج 1، ص 178 و ابن هشام، ج 3، ص 50]

جنگ بدر

یکی دیگر از افتخارات حمزه سیدالشهدا حضور در جنگ بدر بود.[سیره ابن هشام، ج 2، ص 277]

عبدالرحمان ابن عوف گوید: در بدر من پس از فرار مشرکین مشغول جمع آوری غنایم بودم، ناگاه چشمم به امیة ابن خلف و پسرش که از مشرکین بودند افتاد، مرا صدا زدند و کمک خواستند. او از من پرسید: امروز مردی در میان شما بود که با پر شترمرغ برخود نشانی زده بود[حمزه در جنگ بدر با پر شترمرغی که بر کلاهخودش بود، مشخص می­شد] او کیست؟ گفتم: حمزة ابن عبدالمطلب. گفت: او امروز کارهای زیادی علیه ما کرد. او بود که صفوف ما را در هم شکست و به خاک سیاهمان نشانید.[سیره ابن هشام، ج 2، ص 284]

حضرت علی(علیه السلام) نیز به رزم بی امان حمزه اشاره می فرماید: در رویارویی با شخصی از مشرکین من در موضع پایینی از او قرار داشتم، موضع خود را تغییر دادم. او گفت: گریختی؟ گفتم: به زودی پابرجا خواهم بود. شمشیری به او زدم، ولی چون زره بر تن داشت اثر نکرد. ناگهان برق شمشیری را دیدم که از پشت سر فرود آمد و کاسه سر دشمن را همراه کلاهخودش برد. و در همین حال کسی می گفت من پسر عبدالمطلبم! چون برگشتم عمویم حمزﺓابن عبدالمطلب را دیدم.[واقدی، مغازی، ج 1، ص 93]

جنگ بدر با فداکاری این دو بزرگوار و به نفع مسلمان ها پایان یافت. و این نخستین ضربه اسلام بر پیکره شرک بود.

این پیروزی، مشرکین و منافقین مدینه را به وحشت انداخت. واقدی گوید: هیچ منافق و یهودی در مدینه نبود، جز آن که در برابر حادثه بدر سر فرود آورد.[واقدی، مغازی، ج 1، ص 121]

جنگ احد

آخرین غزوه ای که حمزه سیدالشهدا در آن جنگید و به شهادتش انجامید؛ غزوه احد بود. پس از آگاهی پیامبر و مسلمان ها از لشکرکشی مشرکین و موضع گیری در منطقه احد جنگ سختی میان آن ها به پا شد. پرچمداران قریش که همگی از بنی عبدالدار بودند، اوّلین نفرشان به دست حضرت علی(علیه السلام) کشته شد، از این صحنه همه مسلمان ها خوشحال شدند و پیامبر صدا به تکبیر بلند فرمود و مسلمان ها نیز تکبیر گفتند.[واقدی، مغازی، ج 1، ص 225]

پرچمدار بعدی به دست حمزه کشته شد. حمزه در حال برگشتن از میدان می گفت: من پسر ساقی حاجیانم.[واقدی، مغازی، ج 1، ص 227]

پرچمداران قریش که هفت یا نه نفر بودند، کشته شدند و قریش پا به فرار گذاشت.[واقدی، مغازی، ج 1، ص 229]

مسلمان ها به میدان جنگ آمده و مشغول جمع آوری غنایم شدند. منظره جمع آوری غنایم سربازان سپاه اسلام را که بر بالای کوه عینین بودند به پایین کشید ـ در حالی که پیامبر بر خالی نشدن این منطقه تأکید فراوان داشت ـ سرپیچی از دستور پیامبر(صلی الله علیه وآله) دشمن را در بهره برداری از فرصت پیش آمده کمک نمود و آن ها از پشت به سپاه اسلام حمله کردند. خالد ابن ولید فرمانده میمنه سپاه کفر از غفلت مسلمان ها استفاده کرد و با تهاجم، جنگ را به نفع مشرکین خاتمه داد و بدین گونه مسلمان ها در جنگ شکست خوردند. [واقدی، مغازی، ج 1، ص 229] و به جز افراد معدود ثابت قدم، بقیه پا به فرار گذاشتند.

از ثابت قدمان در جنگ باید به حضرت علی(علیه السلام) و حمزه سیدالشهدا اشاره کرد.

حمزه سیدالشهدا آن چنان سخت با دشمن می جنگید که مورد تعجب صفوان ابن امیه مشرک قرار گرفت. صفوان پرسید: او کیست که این گونه می جنگد؟ پاسخ دادند: حمزﺓ ابن عبدالمطلب. گفت: تا به امروز ندیده بودم که مردی چنین بر خویشان خود بتازد.[واقدی، مغازی، ج 1، ص 290]

روح سلحشور و اعتقاد عمیق حمزه نسبت به دین و تکالیف آن به گاه جهاد در راه خدا و حمایت از رسول او مداهنه و سهل انگاری را جایز نمی دانست، بلکه چون شیر غران بر لشگر دشمن هجوم می برد و آن ها را به وحشت و تعجب وا می داشت.

شهادت در راه خدا

قاتل حمزه، فردی به نام وحشی بود. دختر حارث ـ و به نقلی هند ـ و همسر ابوسفیان خطاب به غلام وحشی گفت: پدر من در بدر کشته شده، اگر بتوانی یکی ازاین سه نفر؛ محمدابن عبدالله، حمزﺓ ابن عبدالمطلب، علی ابن ابی طالب را به قتل برسانی، آزاد خواهی شد. وحشی گفت: دست یابی به رسول خدا ممکن نیست چرا که اصحابش او را تنها نمی گذارند. حمزه نیز اگر در خواب باشد، جرأت بیدار کردنش را ندارم، ولی در مورد علی امید موفقیت دارم.[واقدی، مغازی، ج 1، ص 285]

وحشی از روز جنگ احد می گوید: در جست و جوی علی بودم، او را مردی آزموده و دوراندیش دیدم که همه اطرافش را مواظب است. با خود گفتم: او کسی نیست که من در جستجویش باشم. ناگهان متوجه حمزه شدم که به سوی لشگر حمله می کرد. در جنگ با سباع ابن عبدالعزی با یک ضربه سرش را از تن جدا کرد.[سیره ابن هشام، ج 3، ص 76] چشم حمزه کم نور بود و گرد و خاک چهره اش را پوشانده بود، از موقعیت استفاده کردم، و او نیز متوجه من شد ولی پایش لغزید و من حربه خود را به طرفش پرتاب کردم، نیزه به تهیگاه او خورد و او را نقش زمین کرد. مسلمان ها اطرافش را گرفتند، او را صدا می زدند، ای اباعماره! ولی او جواب نمی داد. بعد از آن که او را رها کرده و به دنبال جنگ رفتند، خوشحال به سویش رفتم و مصیبت هند را به یاد آوردم، ابتدا شکم او را دریدم و سپس جگرش را بیرون آوردم و آن را پیش هند دختر عتبه بردم و گفتم: اگر قاتل پدرت را کشته باشم به من چه خواهی داد؟ گفت: همه جامه های گران بها و زر و زیورم را. گفتم: این جگر حمزه است. آن را به دندان گرفت، ولی نتوانست ببلعد و از دهانش بیرون ریخت.[طبری، ذخائر العقبی، ص 183]

صاحب طبقات گوید: در پی این خبر پیامبر فرمود: خداوند آتش را بر حمزه حرام کرده است و چون هند فردی پلید و گنه کار است و بدن او را آتش دوزخ فرا خواهد گرفت. به امر پروردگار جگر حمزه سیدالشهدا در دهان او سنگ شد و نتوانست ببلعد تا مبادا قسمتی از بدن مبارک حمزه در بدن مشرک قرار گیرد.[طبقات الکبری، ج 2، ص 49]

وحشی می گوید: هند از من خواست که جسد حمزه را به او نشان بدهم. آن گاه دستور داد گوش ها و بینی حمزه را ببرم. سپس از آن ها برای خود دست بند و گوشواره درست کرد و جگر حمزه را با خود به مکه برد. سپس از مثله کردن بدن حمزه، هند بالای صخره ای رفت و با صدای بلند اشعاری خواند که نشان گر خوشحالی او از این ماجرا بود.[سیره ابن هشام، ج 3، ص 96]

پیامبر نیز بالای سر حمزه آمد و فرمود: در هیچ جا خشمگین تر از این جا نبوده ام. صفیه خواهر حمزه سیدالشهدا کنار بدن برادر نشست و شروع به گریستن کرد. پیامبر(صلی الله علیه وآله) نیز در این مصیبت گریه می کرد و می فرمود: هرگز مصیبتی به بزرگی مصیبت تو به من نرسیده است.[تاریخ یعقوبی، ج 2، ص 47]

آن گاه فرمود: مژده دهید که هم اکنون جبرئیل به من خبر داد که در آسمان های هفت گانه نوشته اند که حمزه شیرخدا و شیر رسول خداست.[سیره ابن هشام، ج 3، ص 102 و بلاذری، انساب الاشراف، ج 4، ص 381]

مرحوم مجلسی در بحارالانوار از شیخ طوسی نقل می کند: پس از آن که ندای لاسیف إلا ذوالفقار و ... در فضا پیچید، صدای دیگری نیز به گوش رسید که می گفت: هرگاه خواستید بر کشته ای گریه کنید، بر وفادار برادر وفادار ﴿یعنی حمزه برادر ابوطالب﴾ گریه کنید.[علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 20، ص 72]

لقبی را که پیامبر(صلی الله علیه وآله) از سوی خداوند به حمزه سیدالشهدا داد از بزرگ ترین افتخارات ثبت شده در تاریخ است. آری پاداش شجاعت و جوانمردی حمزه رسیدن به مقام اسداللهی بود، لقبی که تنها به او اختصاص پیدا کرد؛ شیرخدا و شیر رسول خدا.

پس از پایان جنگ، رسول خدا (صلی الله علیه وآله) مشغول نماز و دفن شهدا شد. پیامبر(صلی الله علیه وآله) پس از خواندن نماز بر حمزه در کنار آن بزرگوار شروع به گریه کرد، در حالی که می فرمود: ای عموجان، ای حمزه، ای شیرخدا و شیر رسول خدا، ای انجام دهنده کارهای خیر و ای برطرف کننده سختی ها و مشکلات و ای حمایت کننده از رسول خدا.

پیامبر(صلی الله علیه وآله) حمزه را در هر نمازی که بر شهدا می خواند شریک می نمود، به گونه ای که نمازهای اقامه شده بر عمویش، به هفتاد و دو نماز یا بیشتر رسید.[سیره ابن هشام، ج 2، ص 98 و طبری، ذخائر العقبی، ص 181]

پیامبر در کنار شهدا آرزو کرد ای کاش با شهیدان احد به شهادت می رسید.

پس از دفن شهدا رسول خدا (صلی الله علیه وآله) با اصحاب به مدینه بازگشتند. از خانه های مدینه صدای ناله و شیون بلند بود. ناگهان حضرت شروع به گریه کرد، اطرافیان علت گریه حضرت را پرسیدند، پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمود: عمویم حمزه گریه کننده ای ندارد. [طبری، ذخائر العقبی، ص 184] پس از آن بزرگان انصار به نزد زنان مدینه رفتند و از آن ها خواستند تا به خانه رسول خدا رفته و بر عموی پیامبر گریه کنند. زمانی که پیامبر(صلی الله علیه وآله) گریه زنان را بر حمزه شنید، از مسجد خارج شد و بر آن ها رحمت فرستاد.[مغازی ج 1، ص 317] زنان مدینه پس از آن ماجرا هر وقت می خواستند بر شهدای خود گریه کنند، اول بر حمزه می گریستند و بعد بر شهدای خود اشک می ریختند.[مغازی ج 1، ص 317]

حمزه سیدالشهدا در دامنه کوه احد و در کنار شهدای دیگر به خاک سپرده شد و قبر او زیارتگاه بزرگان دین چون رسول خدا (صلی الله علیه وآله)، فاطمه زهرا(سلام الله علیها) و ائمه اطهار(علیهم السلام) گردید.

حضرت فاطمه(سلام الله علیها) دختر گرامی رسول خدا (صلی الله علیه وآله) هر دو سه روز یک بار به زیارت قبر عمویش حمزه و شهدای احد می آمد و در کنار آن ها دعا می کرد.[طبقات الکبری، ج 2، ص 54]

ضریحی بر آن قبر مطهر ساخته شد که در اطراف آن اشعاری اشاره به عظمت و شخصیت آن بزرگوار داشت.

صد افسوس که با سلطه وهابیان و روی کار آمدن سعودی ها در حجاز نه تنها خانه و حرم شریف حضرت حمزه، بلکه حرم های دیگر شخصیت های بزرگ اسلام نیز منهدم گردید.

منبع: مجله  نامه جامعه  آبان 1384، شماره 14 - حمزه سیدالشهدا ( نگاهی به سیره حضرت حمزه سیدالشهدا علیه السلام )