ابوالقاسم عبدالله فرد متخلّص به حالت، در سال 1293هجری شمسی در تهران به دنیا آمد. وی پس از اتمام دوران دبیرستان به شاعری روی آورد و وارد انجمن ادبی ایران گردید. ایشان از سال 1317 ه.ش در هفته نامه فکاهی "توفیق" سردبیری را به عهده گرفت و تا 1330 ه.ش به سرودن اشعار و نوشتن مقالات فکاهی پرداخت. ابوالقاسم حالت علاوه بر آن که با برخی جراید و هفته نامه ها همکاری می کرد، در اشعار غیر فکاهی نیز موفق بود. فعالیت های او بسیار گسترده و شامل سرودن شعر و ترانه، نویسندگی و ترجمه و... می شد. شعر فارسی در دوران معاصر، شاید کمتر کسی چون استاد حالت را به خود دیده باشد. وی در اشعار طنز و فکاهی، سرآمد طنز سرایان متأخر بود و بحر طویل را او ابداع کرد. حالت، شاعری قدرتمند و توانا و دانشمندی محقق و مترجمی زبردست و ماهر بود که به زبان های انگلیسی، فرانسه و عربی تسلط و آشنایی کامل داشت. او در سرودن انواع شعر از قصیده و غزل و مثنوی و قطعه، هنر خود را نشان داده و او را باید یکی از شعرای برجسته و نامور تاریخ ادبیات معاصر ایران به شمار آورد. استاد حالت، سراینده نخستین سرود ملی جمهوری اسلامی ایران بود که بیش از سیزده سال به گوش مردم ایران و جهان رسید. دیوان حالت، تذکره شاهان شاعر، فکاهیات حالت و دیوان ابوالعینک و... از جمله آثار متعدد این ادیب ایرانی می باشد. استاد ابوالقاسم حالت سرانجام در سوم آبان ماه سال 1372 ه.ش در 78 سالگی بر اثر سکته قلبی دارفانی را وداع گفت.
