آیت الله محمدرضا مهدوی کنی، در 14 مرداد سال 1310 ه.ش، در روستای کن – که در حال حاضر بخشی از شهر تهران است- به دنیا آمد. وی پس از طی دوره دبستان در کن، وارد مدرسه علمیه لرزاده در تهران شد و از محضر مرحوم آیت الله برهان بهره برد. او در سال 1327 درسن 17 سالگی برای ادامه تحصیل به قم مهاجرت نمود و تا سال 1340 ه.ش، در محضر استادان مبرز آن زمان همچون حضرات آیات مشکینی، حاج شیخ عبدالجواد سده ای (جبل عاملی)، شهید صدوقی، سلطانی، مجاهدی، رفیعی قزوینی، شعرانی، علامه طباطبایی، آیه الله العظمی بروجردی، امام خمینی، آیه الله العظمی گلپایگانی و ... رضوان الله تعالی علیهم دروس عالی فقه، اصول فقه، تفسیر، حکمت و کلام را تلمذ کرد. آیت الله پس از بازگشت به تهران در سال 1340ه.ش، در مدرسه مروی به تدریس علوم حوزوی مشغول شد و از سال 1342 ه.ش، امامت جماعت مسجد جدید التاسیس جلیلی در میدان فردوسی را پذیرفت. این مسجد پایگاه مناسبی برای فعالیت های اجتماعی و سیاسی ایشان شد. مبارزات آیت الله علیه حکومت طاغوت، باعث دستگیری های متعدد، تبعید، شکنجه و زندانی شدن ایشان گردید. ایشان آخرین عالمی است که در روزهای نزدیک پیروزی انقلاب اسلامی برای چندمین بار دستگیر و در آستانه پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی آزاد شد. وی بعد از انقلاب اسلامی 1357ه.ش، به عنوان سرپرست کمیته انقلاب اسلامی، وزیر کشور، سرپرست نخست وزیری نیز فعالیت کرد. ایشان همچنین علاوه بر ریاست مجلس خبرگان رهبری ، ریاست دانشگاه امام صادق و دبیر جامعه روحانیت مبارز تهران را نیز برعهده داشت. آیت الله مهدوی کنی 14 خرداد سال 1393 ه.ش، به دلیل بیماری قلبی به کما رفت و در بیمارستانی در تهران بستری شد. سرانجام آیت الله مهدوی کنی در صبح سه شنبه 29 مهر سال 1393ه.ش، بدلیل ایست قلبی دار فانی را وداع گفت.
