رزق، مثل آبخور مرغهای مرغداریهاست. اگر آبخوری آنها را دیده باشید، اینطور است که کمی بالاتر از لبه ظرفی را سوراخ کرده و آن را پر از آب می کنند و روی یک ظرف بشقاب مانند، بر می گردانند، هوا وارد می شود و آب توی بشقاب زیرین می آید. وقتی آب در بشقاب جمع شد و مقابل سوراخ رسید متوقف می شود. جوجه ها می آیند از این آبها می خورند و سطح آب می آید پایین. همین که جلوی آن سوراخ باز شد، دوباره آب جریان پیدا می کند. یعنی وقتی مصرف شد، تولید می شود، نه اینکه تولید می شود تا مصرف شود.
روزی، همیشه با « مصرف» هست نه « تولید». اگر ده جوجه آب بخورند، آب بیشتر بیرون می آید، پنج جوجه بخورند، کمتر بیرون می آید. مسئله روزی انسان هم این چنین است. اگر کسی هزینه یکی دو خانواده را تأمین کند، مصرف آنها موجب شدّت جریان درآمد می شود و هر کس روزی خودش را می خورد. اگر انسان این معنی را بداند، وقتی کسی به او بگوید یک کمکی به من بکن، خوشحال می شود که موردی پیش آمده که باید خدمتی کند. می فهمد که بناست خدا به او روزی دهد که اینها می آیند و چیزی از او می خواهند. اما اگر سفره اش را بست و جلوی مصرف را گرفت، روزی هم بند می آید.
---------------------
منبع : پایگاه اطلاع رسانی دفتر حفظ و نشر آثار و اندیشه های حضرت آیت الله محی الدین حائری شیرازی(حفظه الله)
مطالب مرتبط
