شهر تهران در یكی از روزهای سال ۱۳۴۰ش شاهد تولد نوزادی محبوب و دوست داشتنی در خانواده دانش بود كه نامش را «محبوبه» نهادند: شهیده محبوبه دانش آشتیانی. محبوبه در آغوش مادری مؤمن و متعهد و در سایه وجود پربركت پدری فرهیخته، دوران كودكی را گذراند. او با شور و شوق در سن ۷ سالگی به مدرسه ای رفت كه معلمانش همه الگو و اسوه های تقوا و علم و معرفت بودند. او هم گام با قیل و قال مدرسه، از رشد سیاسی اعتقادی و مطالعاتی قوی برخوردار شد و ذهن خلاق و جست وجوگرش به خوبی پرورش یافت. هنگامی كه نهضت اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (ره) شوری خاص به مردم داد، محبوبه شور و شعور را در ضمیر آگاه خویش درآمیخت. عشق به امام (ره) و انقلاب و نفرت علیه رژیم منحوس طاغوت، سراسر وجودش را فرا گرفت و او را در صف اول حركت های دانش آموزی و اسلامی قرار داد. سال دوم دبیرستان آخرین سال تحصیلی بود كه نام محبوبه، دانش آموز سنگر علم و مبارزه را برای همیشه ثبت كرد. با حضور در جمع مردم تظاهركننده در میدان ژاله (شهدا) هفدهم شهریورماه سال ۱۳۵۷ هجری شمسی در جمعه ای خونین، گل وجود محبوبه چون شقایقی سرخ پرپر شد و ژاله خونش، میدان ژاله را رنگین ساخت. پیكر پاكش در بهشت زهرا (س) مأوا گرفت. چند سال بعد نیز نامزد و پدر بزرگوارش نیز در حادثه هفتم تیرماه سال ۱۳۶۰ش به شهادت رسیدند و با خون خود انقلاب اسلامی را بیمه كردند.
