علی حاتمی در ۲۳ مردادماه سال ۱۳۲۳هجری شمسی در خیابان شاهپور تهران متولد شد. مادر وی خانه دار بود و پدرش سمت صفحه آرا در یک چاپخانه را داشت و دومین فرزند ذکور خانواده بود. شوق نمایشنامه نویسی پای او را به تماشاخانه های لاله زار باز کرد و در آن جا مسحور بازی هنرمندانه جعفر توکل شد و آروز می کرد روزی برسد که توکل در نمایشی به کارگردانی خود او بازی کند. از همان ایام، حاتمی تصمیم می گیرد روی مایه هایی از داستان های ملی و ایرانی کار کند. زمانی که در کلاس نهم تحصیل می کرد، برای آموختن اصول اولیه نمایشنامه نویسی به هنرستان هنرپیشگی تهران رفت؛ پس از آن به هنرستان آزاد هنرهای دراماتیک وارد شد. سختگیری مهدی نامور رئیس هنرستان نسبت به نمایشنامه هایی که هنرجویان نوآموز می نوشتند تا در سالن هنرستان اجرا شود، حاتمی را بر آن می دارد که در فراگیری فنون و شگردهای نمایشنامه نویسی، به ویژه گفت وگوپردازی، حساسیت و تلاش فراوانی از خود نشان دهد. حاتمی نخستین نمایشنامه اش را با عنوان "دیب" (دیو) نوشت و در اردیبهشت ماه ۱۳۴۴ه.ش با حضور کودکان در تالار نمایش هنرهای دراماتیک به مدت ۳ شب اجرا کرد. در سال ۱۳۴۵ه.ش نمایشنامه مدرنی با عنوان "آدم و حوا" (برج زهر مار) را می نویسد که تحولی در کار او محسوب می شود و همین نمایش موجب آشنایی او با آن دسته از مسئولان تلویزیون می گردد که در آن ایام در کار جذب افراد مستعد بودند. نخستین فیلمنامه کاملی که ارائه می کند، "شب جمعه" (۱۳۴۶ه.ش) نام دارد که به صورت یک فیلم کوتاه درمی آید. سال ۱۳۴۸ه.ش کیمیایی و مهرجویی و تقوایی فیلم های قیصر، گاو و آرامش را می سازند و حاتمی در تدارک ساختن "حسن کچل" است. هدف مشترک این فیلم سازان دوری جستن از بازار فیلم فارسی بود. علی حاتمی از آن پس به صورت جدی وارد فعالیت های سینمایی شد و فیلم ها و مجموعه های مهمی در تاریخ سینمای ایران خلق کرد و به یکی از ماندگارترین سینماگران ایرانی مبدل شد. وی در ۱۴ آذرماه سال ۱۳۷۵ه.ش هنگام ساخت فیلم "جهان پهلوان تختی" به علت بیماری دار فانی را وداع گفت. عمده آثار علی حاتمی بعد از "حسن کچل"، عبارت اند از: "طوقی" (۱۳۴۹)، "باباشمل" (۱۳۵۰)، "قلندر" (۱۳۵۱)، "خواستگار" (۱۳۵۲)، "ستارخان" (۱۳۵۳)، مجموعه تلویزیونی "مثنوی مولوی" (۱۳۵۴)، مجموعه تلویزیونی "سلطان صاحبقران" (۱۳۵۵)، "سوته دلان" (۱۳۵۶)، مجموعه تلویزیونی "هزاردستان" (۱۳۵۸)، "حاجی واشنگتن" (۱۳۶۱)، "کمال الملک" (۱۳۶۳)، "مادر" (۱۳۶۸) و "دلشدگان" (1370).
مطالب مرتبط
